قرنطینه؟ مگر ممکن است؟
احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار در یادداشتی تلگرامی با عنوان «قرنطینه؟ مگر ممکن است؟» نوشت:
فعلاً که کرونا تمام امور زندگی ما ایرانیان را تحت‌الشعاع خود قرار داده است! همگان در مقام متخصص این ویروس اظهارنظر می‌کنند و توصیه می‌فرمایند. تنها مرجعی که اظهارنظرها وتوصیه‌هایش به هیچ انگاشته می‌شود همانا وزارت بهداشت و مسئولان آن وزارتخانه است! و این همه، از اصول رفتاری ما ایرانیان و میزان اعتماد بین ملت و دولت به روشنی پرده برمی‌دارد!
باری، در این میان، بحث‌ها بر لزوم قرنطینه کردن شهر قم متمرکز شده است. اما قرنطینه کردن قم فارغ از ضروری بودن یا نبودنش، مگر با این شرایط اصولاً امکانپذیر است؟
فرض کنیم قم را در قرنطینه اعلام کنند و از مردم آن شهر بخواهند که از منازل، محلات و کل شهر خارج نشوند. به مردم دیگر شهرها هم اعلام شود که به قم مسافرت نکنند. خب، مگر کسی به این اوامر و نواهی گوش می‌دهد؟
دسته‌ای خواهند گفت؛ این توطئۀ دولت حسن روحانی و اربابان خارجی‌اش، برای بی‌اعتبار کردن منزلت دینی شهر قم است، پس ایها‌الناس با تمام قوا قرنطینه را بشکنید!
دسته‌ای دیگر خواهند گفت؛ این برنامۀ نمایندگان شهر قم و جبهۀ پایداری است تا افکار عمومی را از کاهش بی‌سابقۀ حضور مردم شهر در پای صندوق‌های رأی در انتخابات اخیر منحرف کنند، پس ای شهروندان محترم قرنطینه را نادیده بگیرید!
عده‌ای خواهند گفت؛ اصلاً ویروس و این حرف‌های مزخرف چیست؟ در طب سنتیِ ما اساساً چیزی به اسم ویروس ثبت نشده که بخواهد از این آدم به آن آدم منتقل شود! اینها همه، نقشۀ فراماسون‌های صلیبی و صهیونی است! پس ای غیور مردان با تمام قدرت، قرنطینه را در هم کوبید!
عده‌ای دیگر خواهند گفت؛ ما نذر کرده‌ایم که در حرم حضرت معصومه و مسجد جمکران نماز و دعایمان ترک نشود حتی اگر به قیمت جان‌مان تمام شود. پس به هیچ قیمتی تن به قرنطینه نمی‌دهیم!
جمعی خواهند گفت؛ اصلاً حکومت چه اختیاری دارد که در امور روحانیت دخالت کند؟ من جماعت‌ام را در حرم ادامه می‌دهم تا ببینم چه کسی جرأت می‌کند جلو مرا بگیرد؟ من جماعت را برگزار می‌کنم حتی اگر خون به پا شود!
جمعی دیگر خواهند گفت؛ حکومت در این وسط فقط زورش به ما رسیده؟ اگر راست می‌گوید شهرهای دیگر را قرنطینه کند! ما زیر بار این تبعیض و زورگویی نمی‌رویم!
تعدادی خواهند گفت؛ حکومت می‌خواهد اتباع خودش را قرنطینه کند، بفرماید! اما مگر ما طلبه‌های خارجی اتباع ایران هستیم که نگذارند به کشورمان سفر کنیم؟
مقتدی صدر هم خواهد گفت؛ اگر حتی یک ساعت مرا در این شهر به زور نگه دارید، در نجف چنان تلافی کنم که تا عمر دارید پشیمان شوید!
بدین ترتیب، فقط اندکی از مردم شهر، شرایط قرنطینه را رعایت می‌کنند و بقیه هم برای آن تره خرد نمی‌کنند!
در این میان، اما برخی ممکن است صدای‌شان را کلفت کنند و بگویند؛ مگر سلامت یک ملت امری دلبخواهی است؟ پس نیروهای نظامی و انتظامی را برای چه روزی، یک عمر حقو ق داده‌اند و تربیت کرده‌اند؟ این نیروها باید در تمام کوچه‌ها و محلات و ورودی‌ها و خروجی‌های قم مستقر شوند و قرنطینه را با کمال اقتدار به اجرا بگذارند! چین شهر ووهان با 60 میلیون جمعیت را قرنطینه کرد آن وقت ما نمی‌توانیم شهری یک میلیون نفری را قرنطینه کنیم؟
حالا فرض کنیم نیروهای نظامی و انتظامی هم برای رعایت قرنطینه در تمام شهر استقرار یابند. این نیروها چگونه قادر به کنترلِ نافرمانی جمعیت مخالف از رعایت شرایط قرنطینه‌اند؟ همۀ آنها را بازداشت کنند؟ با استفاده از آبپاش و باتوم به خانه‌هایشان برگردانند؟ درِ منازل شان را گِل بگیرند؟ به روی‌شان آتش بگشایند؟
تصور کنید فقط یکی از این اتفاقات رخ دهد! آنگاه واکنش‌های داخلی و جهانی‌اش را هم حدس بزنید!
ظاهراً همۀ کارهای ضروری در کشور ما به اموری غیرممکن تبدیل شده است!
انتهای پیام
