دست در خون خویش رنگین نکنیم!

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی با عنوان «دست در خون خویش رنگین نکنیم!» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

«در قتل کسی شریک نشویم و قاتل نباشیم!!»

این عنوان یک پست بود که خواندم. خواندم و بر خود لرزیدم. مگر می‌شود من و ما و شما و ایشان، دست ها مان، همان دست‌هایی که در روز، بارها می‌شوییم و ضد عفونی هم می‌کنیم به خونی آلوده شود که پاک شدنی نباشد؟ مگر می‌شود ماهایی که به مهربانی شهره‌ایم نام‌مان در سیاهه‌ی قاتلان ثبت شود؟

علامت سئوال در ذهنم بی شمار می‌شود اما جوابش را در همان پست چنین می‌خوانم که؛ «در این روزها که گرفتار فتنه‌ی دشمنان یا ابتلای الهی هستیم باید بدانیم که یک کوتاهی و یا بی توجهی و یا ساده‌انگاری و یا بی تفاوتی و عدم مراعات جوانب احتیاط خدای نکرده اگر کسی را مبتلا کنیم و او جانش را از دست بدهد آیا در مرگ او شریک هستیم؟!!»

نویسنده، کرونا را از دو زاویه خوانده است؛ فتنه‌ی دشمن و ابتلای الهی، اما می‌توان زاویه‌ی دیگری هم باز کرد برای دیدن. دیدن این که یک ماجرای طبیعی اتفاق افتاده است که مثل وبا و طاعون و آبله، – که در کشور ما و سایر کشور ها مسبوق به سابقه است – دارد داس مرگ می‌کشد به ساقه‌ی زندگی مردم. البته فرقی هم نمی‌کند که از چه زاویه ای نگاه کنیم، مهم این است که باید خود را در این هنگامه‌ی پر خطر حفظ کنیم. مهم این است که رفتاری در پیش نگیریم که زخم در سلامت دیگران زند. باید مراقب باشیم که ندانسته دست در خون کسی نداشته باشیم.

مراقبت در این ساحت هم یعنی این که نرویم و نرویم و نرویم. درخانه بمانیم، در خانه بمانیم، در خانه بمانیم. این که به جاده بزنیم فقط ما را در شمار سربازان کرونا به خط می‌کند و به دست ما بر سلامت مردمان و حتی خود ما زخم می‌زند، حال آنکه ما نسبت به حفظ جان خود مسوولیم و نسبت به جان دیگران نیز هم.

این درست که این جاده‌روی و شهرگردی را به رغم قرق‌شکنی از خطی که متولیان امر تعیین کرده اند هنوز جرم انگاری نکرده‌اند ارباب قانون اما براساس قواعد فقهی متعدد، گناه‌انگاری این رفتار محرز است. وقتی نهی «و لا تلقوا بایدیکم الی التهلکه» را ناخوانده و ناشنیده می‌انگاریم یعنی رفتار به حرام گره زده‌ایم. یعنی گناه را لحظه، لحظه زندگی کرده‌ایم، یعنی…

پس تکلیف، روشن است برای کسانی که خود را مکلف به زیست مومنانه می‌دانند. به دیگران هم اگر کار نداشته باشیم توقع از مومنان رعایت بایسته‌هایی است که پزشکان می‌گویند و این یعنی باید اگر به جاده هم زده‌ایم به سمت شهر و خانه‌ی خود اصلاح مسیر کنیم که راه اینجاست و درست هم همین است. با این اصلاح می‌توانیم دست بشوییم و احتمال شراکت در قتل دیگران را هم از خود دور کنیم.

چنین کنیم تا در فرداها از ما خون مردمان مطالبه نکنند و در قتل خویش هم دست خود ما رنگین نباشد. اصلاح رفتار کنیم در این روزها که کسی هم منتظر ما نیست و از دیدن ما دل آزرده می‌شود، از نیمه‌ی راه رفتن باز گردیم. این خیلی بهتر است.

انتهای پیام