در این بحران کرونایی کجایند غایبان؟

ابوالقاسم شهلایی مقدم، مدیر مسئول انتشارات نقش‌و‌نگار در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «کجایند غایبان؟» نوشت:

در این بحران کرونایی پیش‌آمده، این روزها، خیلی‌ها غایبند، خیلی از مدعیان اصلا نیستند، خیلی‌ها در سوراخ خزیده‌اند، خیلی‌ها، راست یا دروغ، کرونایی شده‌اند که نباشند. فردای روز، سروکله‌ی همه‌شان پیدا می‌شود و می‌خواهند سبدشان را از گل زحمت‌های دیگران پر کنند، خاموشی “زحمت‌کشان فداکار” را فریاد خود کنند، رگ گردن سیخ کنند، یقه بدرانند، صیحه کشند و در کنار اجساد قربانیان پای بکوبند و رقص پیروزی کنند؛ قربانیانی که برای‌ حمایت‌شان هیچ نکردند.

اما، امروز، که به نظرم قیامت، که به قول حکما، باطن همین جهان است، چهره‌ای از خود را بر ما نمایانده و جهان صورتی از سیرت خود و ظاهری از باطن خود را بر ما آشکار کرده است،”یوم تبلی‌السرائر” آشکارتر و فهم‌پذیرتر است؛ سیرت‌ها دیدیم و سریرت‌ها فهمیدیم؛ فردا، جای انکار نیست.

به نظر من، همین حسن روحانی، با همه‌ی خبطش، با همه‌ی خطایش، با همه‌ی اظهارنظرهای نسنجیده و حساب نشده‌اش، با همه‌ی محاسبات غلطش، در این ایام، حداقل، یک حسن داشت داشت؛ حُسنی حسَن، و آن این‌که: بود؛ حداقل، بود. این بودن، و این حضور، برای یک رهبر سیاسی، برای یک منتخب مردم، حسن بزرگی است، امتیاز مهمی است. درست است که بیهوده زیاد گفت، و زیاد بیهوده گفت، اما امید هم داد. مانند دیگر رهبران و سران سیاسی کشورها، که همه‌شان بدون ماسک و دستکش جلوی دوربین آمدند، به خیابان‌ها سر زدند یا مصاحبه کردند، او هم ظاهر شد، وا نداد، به نظرم، اینجا، حداقل، روحانی بود، همان که باید باشد، رئیس‌جمهور هم بود، همان که وظیفه‌اش است، و همان که از او انتظار می‌رود.

نامه به سران کشورها هم نوشت، به تحریم‌های ظالمانه که مرگ انسان ایرانی را در پی‌دارد، دوباره و دوباره اعتراض کرد، کمک هم طلبید، از جامعه‌ی جهانی هم استمداد کرد؛ چیزی که در این شرایط برای یک سیاستمدار ارشد عیب که نیست هیچ، حسن است. فروشگاه‌ها را از کالاها پر کرد، نانوایی‌ها را آرد رساند، داروخانه‌ها را دارو داد. درست است که ماسک نداریم، دستکش نداریم، الکل و ضدعفونی‌کننده کمیاب است، اما این، یک کمبود ناگهانی جهانی است، یاری مردم را هم نیاز دارد، کم‌کم‌ جبران می‌شود. عیب آن گفتی حسنش هم بگو.

آنان که فردا و فرداها قد علم می‌کنند، و حتما می‌کنند، امروز کجایند و تاکنون چه کرده‌اند، جز ریختن نقشه و آماده‌سازی برای فردای‌شان؛ فردایی که ملتی در کنارشان نیست، این جناح یا آن جناح. ملت خود، در کنار خود هست؛ کجایند غایبان؟

انتهای پیام