چرا رأی می‌دهم؟ | عباس عبدی

عباس عبدی در روزنامه ایران شماره ی 5 اسفند 94 نوشت:
به این دلیل ساده که، هرگاه حدی از رقابت برقرار بوده، هیچ‌گاه از رأی دادن ضرر نکرده‌ام، چه وقتی که پیروز شدیم و چه وقتی که شکست خوردیم. هنوز هم از آرای خود در دو انتخابات 1376 و 1392 خوشحالیم و آنها را رویدادهای مهمی می‌دانیم، رویدادهایی که با گام‌های کوچک هر ایرانی برداشته شد، و هنوز هم باید غبطه کوتاهی‌های مردم در انتخابات شورای شهر دوم را خورد. رأی می‌دهم چون امیدوارم. به قول دوست خوبمان سعید حجاریان، امید بذر هویتی ماست. ولی باید اضافه کنم که این بذر را در زمینی باید کاشت که ثمر دهد. زمینی که عاری از شوری خشونت و تلخی بغض و کینه و نفرت باشد. ثمر دادن آن نیز بستگی به اقدامات پیش از کاشت و نیز کارهای زمان داشت دارد. این بذر را در شوره‌زار خشونت نباید کاشت، در باغ انتخابات باید کاشت. البته کیفیت هر زمینی با زمین دیگر فرق می‌کند. ولی فراموش نکنیم که بذر امید در سیاست، از نوع کاشت دیم نیست، که آن را بریزیم و گمان کنیم در فصل برداشت می‌توانیم محصول را درو کنیم. سیاست دیم نداریم. بذری است که پس از کشت باید کود و آب آن را بموقع داد. علف‌های هرزش را وجین کرد و سمپاشی را نیز نباید فراموش کرد. پیش از کشت نیز باید زمین را هرچه عمیق‌تر شخم زد و بذر را در عمق مناسبی قرار داد. رأی می‌دهم تا حکومت به معنای واقعی احساس قدرت کند. ولی این قدرت برآمده از رأی من و تو است و چنین قدرتی کمتر می‌تواند علیه منبع آن به کار گرفته شود. حکومت قدرتمند، اعتماد به نفس بیشتری پیدا می‌کند و هنگامی که اعتماد به نفس پیدا کرد، به دیگران نیز اعتماد بیشتری خواهد یافت.

انتهای پیام