علی (ع) دنیا را آباد می‌خواست
محمد فاضلی، عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی در کانال تلگرامی خود نوشت:
علی (ع) پس از بازگشت از جنگ صفین به تاریخ 20 جمادی‌الاول سال 37 هجری در وصیت‌نامه‌ای اقتصادی به فرزندش حسن بن علی می‌نویسد:
«این دستوری است که بنده خدا علی بن ابیطالب، امیر مؤمنان، نسبت به اموال شخصی خود، برای خشنودی خدا، داده است، تا خداوند با آن به بهشتش در آورد و آسوده‌اش گرداند. … همانا سرپرستی این اموال بر عهده فرزندم حسن بن علی است، … و با کسی که این اموال در دست اوست شرط می‌کنم که اصل مال را حفظ کرده تنها از میوه و درآمدش بخورند و انفاق کنند، و هرگز نهال‌های درخت خرما را نفروشند، تا همه این سرزمین یکپارچه زیر درختان خرمان قرار گیرد که راه یافتن در آن دشوار باشد.»
«حَتی تُشکِلَ اَرضُها غِراساً» به این معنی است: «زمین پر درخت شود که چیزی جز درختان به چشم نیاید.» (نهج‌البلاغه، ترجمه محمد دشتی، انتشارات پیام عدالت، صص. 382-381)
علی (ع) در عین زهد و دل نبستن به دنیا، زمین را برای مردمان آباد و پایدار می‌خواست که معاش‌شان به دست آید (نیاز دنیوی) و از آن انفاق کنند(کرامت اخلاقی)؛ نه زمینی سوخته و ناپایدار که ظرفیت‌های خلق ثروت‌اش – چون نهال نخل‌های به فروش رفته – تباه شود.
انتهای پیام
