آموزش پیش از نکوهش
محمدرضا نیکوکلام در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «آموزش پیش از نکوهش» نوشت:
ناامنی مشکلی است که این روزها افکار عمومی را به خود مشغول کرده است. بروز ناامنی در اشکال و اقسام متفاوت موجب می شود تا حس ترس در مردم قوت بگیرد و امنیت روانی آن جامعه از بین برود.
البته سازمان های مجری و مسئول مبارزه با جرم هم بیکار نَشسته اند و با تمام مشکلات و کاستی ها، به اندازه وسع خویش سعی در کنترل بزه دارند. از راه اندازی قرارگاه تخصصی در محاکم گرفته تا تشکیل اکیپ های ویژه در پلیس همگی برای مبارزه با معضل ناامنی در تلاش می باشند.
ولی به فرض آنکه پلیس و قوه قضاییه بتوانند وظایف خود را تمام و کمال انجام داده و از هرگونه تقصیر مبرا باشند آیا باز هم قادر به برقراری امنیت خواهند بود؟
تا زمانی می‌توان با قانون شکنی به نحو احسن مقابله کرد که آن ناهنجاری تبدیل به اپیدمی و فراگیر در جامعه نشده باشد. وقتی وقاحت و زشتی رشوه گرفتن از بین برود دیگر نمی توان با بگیر و ببند جلوی آن را گرفت چرا که عمومیت پیدا کرده و افراد زیادی بدان دچار شده اند. به همین ترتیب اگر جرم و جنایت از یک حدی فراتر رود دیگر نمی‌توان با مشت آهنین با آن مقابله کرد.
در اینجاست که نقش حیاتی نهادهای نظارتی و تربیتی پررنگ می‌شود. سال‌هاست که زنگ خطر تعلیم و تربیت در ایران به صدا درآمده است. آموزش و پرورش در کنار صدا و سیما و دیگر نهادهای موازی٬ نقش به سزایی در جهت دهی افکار عمومی و رشد فکری مردم جامعه ایفا می‌نمایند.
اهمیت آموزش و تربیت وقتی مشخص می‌گردد که جامعه در بزنگاه‌های تاریخی قرار می‌گیرد. زمان بروز سیل و زلزله و آشوب‌های سیاسی و مشکلات اقتصادی و دیگر رویدادهای سخت و چالش برانگیز، میدانی برای محک دستاوردهای نظام آموزشی و پرورشی می‌باشد.
اگر مهارت‌های اجتماعی و خصلت‌های خوب شهروندی همچون احترام به حقوق دیگران در دوران کودکی و نوجوانی آموزش داده نشده باشد و کاهلی و خودخواهی جای آن را گرفته باشد بی شک آن جامعه در کوران حوادث مردود خواهد شد.
افزایش سطح آگاهی و تقویت وجدان عمومی با آموزش شیوه‌های نوین تست زنی کنکور در مدارس به دست نخواهد آمد. حرکت لاک پشتی صدا و سیما در رشد فزاینده‌ی ناهنجاری‌ها دردی را دوا نخواهد کرد. پرسه زدن در شبکه‌های اجتماعی و مواجهه با سیلاب مطالب واقعی و دروغین تنها بر حیرت و سردرگمی می افزاید.
امروزه کشور ایران بیش از هرچیزی نیازمند اساتید و معلم‌های دلسوز است که فارغ از دغدغه‌های مالی و عقده‌های شخصی بوده، تا بتوانند جوانانی نیک اندیش و درست کردار برای فردای ایران تربیت نمایند. همچنین هر یک از افراد جامعه می‌بایست به نقش خود ولو اندک در قبال دیگران آگاهی یابند.
انتهای پیام
معلمای خوب زیادی دیدم ولی دو تا معلم هم دیدم که یکیشون به بچه ها یاد میداد از کوروش متنفر باشن. و اون یکی راه و رسم جادو جمبل و سر کتاب باز کردن و اینجور چیزا رو یاد میداد. تازه به گفته خودش لوح تقدیر هم از آموزش پرورش گرفته به عنوان معلم نمونه.