وضع کودکان حاشیه‌ی شهرها از افغان‌ها بهتر نیست
به گزارش انصاف نیوز، دکتر مصطفی معین، وزیر علوم دولت اصلاحات در یادداشتی اینستاگرامی نوشت:
پدر «ستایش» داستان مفقود شدن دخترش را اینگونه توضیح داد: “ساعت یک دخترم از خانه رفت بیرون. رفت سر کوچه که آنجا یک مغازه است تا یک بستنی بگیرد. وقتی بستنی را گرفت و برگشت، ده متر نارسیده به خانه، این قاتل بچه را گرفته. حالا نمی‌دانم که چه جوری گرفته و برده خانه. بعد از بیست دقیقه نیم ساعتی، مادرش متوجه شده که بچه نیست. بعد به من زنگ زد که ستایش به خانه نیامده و توی کوچه هم نیست. من هم از سرکار برگشتم خانه و بچه هنوز پیدا نشده بود..”[در خبرها]
اینکه نوجوانی ۱۷ ساله در خیرآباد از حاشیه نشین های اطراف ورامین، مرتکب کودک ربائی، تجاوز و قتل فجیع ، و سوزاندن با اسید و… شود؛ تنها جلوه ای از عمق و دامنه ی “آسیب های اجتماعی” دامنگیر جامعه ی ایرانی و اکنون دختر بچه ی معصوم و بی پناهی از پناهجویان عزیز افغانی است.
میلیون ها آواره ی بی پناه ناشی از دهها سال استعمار و سلطه و تجاوز انگلیس، روس و آمریکا و … به افغانستان! هر چند واکنش مردم محلی، جامعه ی مدنی، شبکه های اجتماعی در فضای مجازی، بسیار انسانی و همراه با ابراز همدردی و شفقت بوده است ولی دیگر نه ستایشی زنده می شود و نه فرشته ی کوچکی به دامان مادر سوگوارش برمی گردد.
واقعیت تلخ این است که خواه نا خواه ستایش های دیگری هم چه افغانی، چه ایرانی در نوبت و در معرض اینگونه آسیب ها قرار دارند. یادآوری کنم که کودکان ایرانی به ویژه در حاشیه ی شهرهای بزرگ وضع بهتری از مهاجرین افغانی ندارند و شما هر روزه سرگردانی آنها را در چهار راه ها و گل فروشی مسیر بهشت زهرا، در کارگاه ها و مزارع کشاورزی به جای کلاس درس ومحیط امن خانواده شاهد هستید.
کشور ما پیمان نامه (کنوانسیون) حقوق کودک را که در سال ۱۹۸۹ به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید، امضا کرده و متعهد به اجرای آن است. امضاکنندگان پیمان نامه ملزم به تشکیل یک “نهاد ملی برای حمایت از حقوق کودکان” خود هستند. از آن تاریخ بیش از ۲۵ سال می گذرد و با تاسف ماهنوز چنین نهاد قانونی را در ایران برای دفاع از حقوق کودکانمان ایجاد نکرده ایم!
کودکان پاک ترین، همچنین بی پناه ترین و آسیب پذیرترین انسان ها و در عین حال آینه ای از چگونگی عدالت و امنیت و رفاه و سلامت جامعه ی ایرانی امروز ما و سیمای سرنوشت و فردای این کشور هستند. ستایش ها را دریابیم که فردا بسیار دیر است!
علی رغم آسیب های اخلاقی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی جدی در جامعه ای که از “سرمایه اجتماعی” اندکی برخوردار است، متاسفانه در برنامه ی ششم توسعه که در دست بررسی مجلس قرار دارد، موضوع “آسیب های اجتماعی” بسیار کم رنگ دیده شده است که بلکه در مجلس جدید اصلاح شود.
انتهای پیام
