در 2016 جان چه کسانی اهمیت دارد؟

امروزه ما با بزرگ ترین جابه جایی بشر روبرو هستیم- بیش از شصت میلیون نفر به دلیل جنگ، بدبختی یا ستم و سرکوب از خانه های خود در کشورهایی مانند روسیه، افغانستان، سومالی و اریتره بیرون رانده شده اند. درصد کمی از این مردان، زنان و کودکان بیچاره زندگی خود را با وارد شدن به کشتی های پرازدحام به خطر انداخته اند و خود را به دروازه های اروپا رسانده اند.

به گزارش فرارو به نقل  از هافینگتون پست، در رویارویی با این بحران، مقامات اروپایی باید یک تصمیم اساسی می گرفتند- با کمک یکدیگر پناه گاهی برای این افراد ایجاد کنند، یا آن ها را به کشورهای دیگر بفرستند که مردم اروپا درد و رنج آن ها را نبینند و رهبران اروپایی به راحتی شرمساری خود را پنهان کنند.

اروپایی ها راه حل دوم را انتخاب کردند.

در ماه مارس قراردادی میان اتحادیه اروپا و ترکیه امضا شد که بر اساس آن اروپا به ترکیه کمک مالی و سیاسی می کند تا این کشور از ورود پناه جویان به سواحل اروپا جلوگیری کند و زندانیان اردوگاه های یونان را به خاک خود راه دهد. برای MSF ، این قرارداد کثیف نشانه ای تاریخی از کناره گیری اروپا از وظایف اخلاقی و قانونی در پناه دادن به افراد نیازمند و آواره است.

گرچه برون سپاری مهاجرین مفهوم و پدیده ای جدید نیست، اما این قرارداد تلاشی بی سابقه و سازمان یافته برای خارج کردن پناه جویان است. اروپا پیامی خطرناک به سایر کشورها می دهد: می توان از پناه دادن به آوارگان صرف نظر کرد.

اگر اکثر کشورهای دنیا این روند را پیش بگیرند، مفهوم پناهندگی به طور کامل از میان خواهد رفت. مردم در مناطق  جنگی اسیر خواهند شد و چاره ای جز ماندن و مردن نخواهند داشت. بمب باران اخیرِ اردوگاه پناه جویان در ادلب که بیست وهشت کشته بر جای گذاشت نشان می دهد مفهوم “مکان امن” در سوریه بی معناست.

با این قرارداد، رهبران اروپایی تصمیمی گرفته اند که باید برای شهروندان مرفه اروپا سؤال های زیادی را برانگیزد. در 2016 چه کسانی هنوز انسان محسوب می شوند؟ زندگی چه کسانی از اهمیت برخوردار است؟ چه بلایی بر سر همدردی و بشردوستی آمده؟ و در رویارویی باغم و ناامیدیِ افرادی که زندگی شان ازهم پاشیده شده، همبستگی دیگر افراد کجا رفته است؟

سازمان هایی مانند MSF که بیش از پانزده سال است به پناه جویان کمک می کنند، اکنون نقش بسیار کمرنگ تری دارند و به این دلیل شدیداً فعالیت هایشان زیر سؤال است.

رهبران اروپا که هنوز هم از اقدامات بازدارنده خود مانند لایه های سیم خاردار، سگ های محافظ و ساخت دیوارهای بلند راضی نیستند، اکنون برای کنترل مرزها به سوءاستفاده از کمک های بشردوستانه روی آورده اند.

قرارداد ترکیه و اتحادیه اروپا به جای کمک رسانی به نیازمندان بدون توجه به مسائل سیاسی، به اصول انسان دوستی خیانت می کند و در مقابل حمل ونقل دریایی را برای این افراد دشوارتر می سازد.

کمک های بشردوستانه باید از قراردادهای سیاسی جدا شود و بدون توجه  به تعداد افرادی که از ترکیه به اروپا می روند، به همه افراد نیازمند یاری رسانده شود.

اروپا میلیاردها یورو برای این قرارداد هزینه می کند و یک معضل بزرگ برای جوامع بشری به وجود می آورد. چگونه سازمان های کمک رسانی باید در سایه ی یک سیاست ضد انسانی که هدف جلوگیری از ورود پناهندگان به خاک اروپا را دارد، به این افراد نیازمند کمک کنند؟

بدون شک مشکلات زیادی در ترکیه وجود دارد. ترکیه کشوری است که هم اکنون در برقراری امنیت برای سه میلیون پناهنده در خاک خود با مشکلات فراوانی روبرو است؛ اما کمک های بشردوستانه را نمی توان با چانه زنی های سیاسی متوقف کرد.

پناه جویان کالا نیستند که خریدوفروش شوند و اروپا نمی تواند از زیر این مسئولیت شانه خالی کند. به جای هل دادن این افراد به سمت خطر و پول دادن به ترکیه برای جلوگیری از ورود آن ها، اروپا باید از منابع و توانایی های قابل توجهش برای استقبال و حمایت از این پناه جویان استفاده کند.

انتهای پیام