شجاعت صلح

حجت‌الاسلام شهاب الدین حائری شیرازی در یادداشتی تلگرامی با عنوان «شجاعت صلح» نوشت:

حدود دویست و چند سال پیش در زمان فتحعلی شاه قاجار جنگهای ده ساله‌ای بین ایران روس شروع شد جنگ‌هایی که گاه و بیگاه خاموش ومجددا شعله‌ور می‌شد تا در سال 1228 به صلحنامه و قرارداد ننگین گلستان انجامید و بخش بزرگی از ایران به روسیه ملحق گردید.

جالب توجه این است که در این ده ساله بارها روسیه خواستار امضا قرار داد صلحی به مراتب کم خسارت‌تر شد اما ایران بدان جواب نداد تا در منتهای هزیمت و شکست هم چوب را خوردیم وهم پیاز را.

نکته دیگر اینکه در طول این جنگ‌ها فرانسه و انگلیس هر کدام با حیله‌گری برای تضعیف رقیب منطقه ای خود یعنی روسیه وعده کمک به ایران دادند و حتی با تقبل بخشی از هزینه جنگ ایران روس البته به دروغ، به جنگ دامن زدند اما در عمل با گرفتن امتیازهایی، با روسیه کنار آمده و دست ایران را در حنا گذاشتند.

گویا تاریخ در حال تکرار است بجای روسیه این بار با امریکا در افتاده‌ایم و چین و روسیه نقش سابق فرانسه و انگلیس را بازی می‌کنند و ما را با تعریف و تمجید، بازی می‌دهند و امتیاز می‌گیرند و باز ایران است که قربانی می‌شود.

عباس میرزا ولیعهد فتحعلی شاه شجاع و جنگاور بود و ایرانیان با تمام قوا به میدان آمدند روحانیت هم فتوای جهاد داد پس چرا هزیمت و شکست رقم خورد؟

عامل آن را تجهیزات و قوای نابرابر روس درقبال ایران دانسته‌اند. امروز اما میدان جنگ جوری رقم خورده که بدون شلیک یک گلوله ما در حال از دست دادن تمام قوا و انرژی خود هستیم. جنگ از زمین به حسابهای بانکی آمده، اقتصاد ما آرام آرام در حال از دست دادن آخرین رمق‌هاست کاستی دارو و واکسن و برق و آب و خوراک دام از پیامد تعطیلی صادرات و واردات و عدم امکان فروش نفت و تحریم بانک مرکزی است که موجب نارضایتی مردمی شده که نسبت به ادامه این رویارویی توجیه نیستند و آن را ناگزیر نمی‌دانند.

این بار هم تجهیزات و قوای ما و امریکا به نحو چشمگیری نابرابر است و گواه آن تحریم متقابل بانکی امریکا توسط ایران بود که اسباب استهزاء و خنده شد چرا که وجه رایج دنیا دلار است نه ریال. تجهیزات جنگی آنها هم ربطی به ما ندارد.

نه سخن گفتن از ضرورت صلح با روسیه در آن زمان و قبل از تحمیل صلحنامه ننگین گلستان، خریدار داشت و نه امروز در مصاف با آمریکا.

غرص آنکه

چو در تاس لغزنده افتاد مور
رهاننده را چاره باید نه زور

و ما اکثرالعبر واقل الاعتبار

انتهای پیام