فعال حقوق زن افغان: سکوت کرده‌اند تا یکی یکی کشته شویم

زهرا منصوری، انصاف نیوز: از زمان قدرت گرفتن طالبان در افغانستان روایت‎‌های زیادی از خشونت و پایمال شدن حقوق زنان در این کشور منتشر شده است و یکی از بیشترین گروه‌هایی که دوباره از قدرت گرفتن طالبان وحشت دارند، زنان هستند. پس از اینکه اشرف غنی از کابل فرار کردو طالبان ظرف 13 روز به کابل رسید. تعداد قابل توجهی از زنان شاغل در افغانستان نتوانستند بر سرکار خود بازگردند و حتی میان دختران و پسران در دانشگاه پرده کشیدند.

فیضه رضایی- فعال حقوق زن افغان- می‌گوید کل تلاش‌هایی که زنان در این چند سال انجام دادند به باد رفت و می‌ترسم پشت این سکوت جوامع بین‌المللی توطئه‌ای باشد. از جامعه‌ی بین‌الملل می‌‌خواهیم تا زمانی که طالبان به تعهدات خود عمل نکنند، آنها به رسمیت نشناسند و اگر به رسمیت شناختند باید حقوق زنان رعایت شود و در حکومت سهم داشته باشند.

از سوی دیگر یک فعال حقوق زن دیگر که نمی‌خواست نامش فاش شود -چون به گفته‌ی او فعالین حقوق زن تحت تعقیب طالبان هستند و امنیت ندارند- می‌گوید «باید به طالبان فشار بیاورند و نگذارند به راحتی خشونت به خرج دهد، جوامع بین‌الملل سکوت کرده تا یکی یکی کشته شویم».


بیشتر بخوانید:
خطرات حامیان افغانستانی طالبان در ایران
تحلیل حمایت جانانه‌ی مولوی عبدالحمید از طالبان در گفت‌وگو با پیرمحمد ملازهی
مخالفت عبدالحمید با مقاومت پنجشیر در افغانستان
دفاع دفتر مولوی عبدالحمید از حمایتش از رئیسی و طالبان
مولوی عبدالحمید درباره‌ی طالبان چه گفت؟
مولوی عبدالحمید: دولت رئیسی را آخرین امید برای ایران می‌دانم

متن کامل این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:

رضایی: وضعیت زنان افغانستان خطرناک خواهد شد

فيضه رضایی -فعال حقوق زن افغانستانی- درباره‌ی تغییران زنان این کشور در طول بیست سال اخیر به انصاف نیوز گفت: به خاطر دارید، در گذشته زنان حتی از خانه هم نمی‌توانستند بیرون بروند، حتی آنها را زنده به گور می‌کردند. پس از آن زنان روی پای خود ایستاندند و در جاهای دولتی هم کار می‌کردند. با اینکه همیشه در افغانستان جنگ و ناامنی بوده زنانی داشتیم که مقامات بالایی داشتند. در این اواخر زنانی بودند که شرکت راه انداخته بودند. اما بدبختانه همه‌ی اینها حذف شد. کل تلاش‌هایی که در این چند سال انجام شد، به باد رفت. اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، وضعیت زنان افغانستان خطرناک خواهد شد. در گذشته با اینکه ناامید وجود داشت اما باز هم راضی بودیم. در خیلی از مدارس و دانشگاه‌ها انتحاری زدند، بسیاری از دختران ما شهید شدند اما باز هم زنان ادامه دادند. من روزی که در دانشگاه کابل انتحاری زدند در آنجا بودم اما فردای آن روز به دانشگاه برگشتیم.

او درباره‌ی آینده‌ی زنان با وجود طالبان می‌گوید: تا جایی که می‌دانیم طالبان از مواضع خود کوتاه نمی‌آید. پنجشیر را ببینید! زنان افغانستان مجبور هستند به خاطر جانشان کوتاه بیایند. مگر اینکه سازمان ملل کمکی کند و با طالبان به توافقی برسد. زنان افغانستان ایستاده‌اند. در تظاهرات‌ها مردان بسیاری این هدف را داشتند که شرکت کنند اما به خاطر جانشان اینکار را نکردند. چون به هر حال طالبان با زنان مثل مردان برخورد نمی‌کنند، مردان جانشان در خطرتر است. پس تعداد کمی ما را همراهی کردند‌، دیدید که با خبرنگاران ما چه کردند.

او ادامه داد: قبلا طالبان گفته بود با کسی کاری ندارد و دولت فراگیر تشکیل می‌دهد، در حالی که کابینه‌‌ای را تشکیل داد که هیچ‌ زنی در آن نبود و اکثراً طالبان بودند. هزاره‌ها هیچ حقی ندارند و چرا باید همیشه مورد تهدید باشند. طالبان به وعده‌‌های خود عمل نکردند. در تظاهرات بسیاری را کتک زدند و خیلی از زنان را بازداشت کردند. اما می‌دانم در قندوز زنان را به اجبار آوردند تا از طالب حمایت کنند. حتی در کابل هم احتمالا تعداد زیادی از آن زنان را اجیر کرده‌اند تا از منافع طالب حمایت کنند. زنانی هم ممکن است طرفدار طالب باشد اما دیگر مردم عام نیستند، فامیل طالب یا از گروه آن هستند. بنده کار حقوق بشری کرده‌ام و به شهرهای مخالف سفر کرده‌ام، تا به حال ندیده‌ام زنی از طالب حمایت کند.

می‌ترسم پشت این سکوت جوامع بین‌المللی توطئه‌ای باشد

او درباره‌ی تشکل‌های زنانی که پیش از این در افغانستان فعال بودند، افزود: همه‌ی آنها متلاشی شدند، فوزیه کوفی و دیگران دیگر نیستند و فقط عده‌‌ای گفتند شما زنان بروید و ما پشت سر شما هستیم. ما الان در وضعیت بی‌سرنوشتی هستیم، این همه تظاهرات کردیم اما جامعه‌ی بین‌‌الملل سکوت کرده است. ما می‌ترسیم پشت همین خاموشی توطئه‌ای باشد. چون هیچ عکس‌‌العملی نشان ندادند.

این فعال حقوق زن درباره‌ی انتظارات زنان افغانستان از جامعه‌ی بین‌الملل اضافه کرد: ما سال‌ها در جنگ بودیم و دیگر خسته شدیم. انسان‌ها باید متحد باشند. چرا همیشه باید جنگ باشد؟ جنگ آینده‌ی خوبی برای ما ندارد. چرا با هم خوب نباشیم؟ دیگر جنگ برای افغانستان بس است. طالبان حکومتی است که از تحصیلات هم برخوردار نیست. ‌‌‌چطور می‌توانند یک حکومت را پیش ببرند. آیا فقط از راه تفنگ و زور می‌توان حکومت را اداره کرد؟ از جامعه‌ی بین‌الملل می‌‌خواهیم تا زمانی که طالبان به تعهدات خود عمل نکنند، به رسمیت نشناسند و اگر به رسمیت شناختند، باید حقوق زنان رعایت شود و در حکومت سهم داشته باشند. زن فقط نباید خانه‌داری کند، هدف دارد و از حقوقی برخوردار است. نیمی از جامعه را زنان تشکیل می‌دهند و باید در ارگان‌های دولتی و سیاست سهم داشته باشند.

رضایی درباره‌ی تجمع حامیان طالبان در افغانستان می‌گوید: بر اساس تحقیقاتی که کردم، اکثر آنها تحت فشار اینکار را کردند یا کسانی هستند پدر و برادر آنها طرفدار طالب است و به زن و دختر خود فشار آوردند. این سمبل و نمایشی است که طالبان می‌خواهد به جهان نشان دهد که زنان افغانستانی هم از ما حمایت می‌کنند. اسلام فقط چادر نیست. حتی بعضی از مردان چادر سر کرده بودند و به عنوان زن در آن نشست حضور داشتند.

فعال حقوق زن: زنان نباید در چهار دیواری خانه باشند

یک فعال حقوق زن دیگر که به دلایل امنیتی نمی‌خواست نامش فاش شود، درباره‌ی تغییرات زنان افغانستان به انصاف نیوز گفت: بیست سال پیش زنان گوش شنوا بودند و هر ظلم و ستمی را طالبان در حق آنها می‌کرد. اما زنان امروز دموکراسی را دیده‌اند. باسواد شده‌اند و در رشته‌های مختلف تخصص دارند. در گذشته زنان فقط در چهار دیواری بودند. همه‌ی ما که در این اعتراضات شرکت کرده بودیم، زنان باسوادی حضور داشتند. ظلم است که در جامعه زنان با این تخصص‌هایی که دارند، به جای استفاده از آنها برای پیشرفت یک کشور در چهار دیواری خانه باشند.

او درباره‌ی زنان روستانی افغانستان و مطالبات آنها گفت: افغانستان زنان روستایی زیادی دارد، به همین دلیل در ولایت‌ها وقتی تظاهرات می‌شود، تعداد خانم‌ها کم است. اما مثلاً در کابل که پایتخت است، تعداد بالایی تجمع می‌کنند. به احتمال زیاد زنانی که در روستا زندگی می‌کنند سطح سوادی که زنان در کابل دارند، آنها ندارند. آنها تظاهرات و دادخواهی نمی‌کنند و نیازی به اینکارها ندارند. اگر می‌گوییم زنان روستایی معمولاً خاموش هستند، به معنی رضایت از طالب نیست. اما زن‌ روستایی‌ای هستند که طالبان به آنها ظلم کرده است و تحمل کرده‌اند.

زنانی تحت تعقیب طالبان هستند

او درباره‌ی تشکل‌هایی که زنان در داخل افغانستان تشکیل داده بودند، افزود: متاسفانه اکثر آنها پروژه‌ای بود و فعلا هیچ‌ نوع فعالیتی ندارند. پس از تسلط طالبان، آمریکا در هواپیمای کابل کسانی را که با آنها همکاری کرده‌ بودند انتقال می‌‌دادند و فرصتی فراهم شد که کسانی که سرپرست «ان. جی.او»ها بودند با آنها بروند. پس آنها اصلاً در افغانستان نیستند. تظاهرات زنان خود جوش است. زنانی بودند که قبلا شاغل بودند و فعالیت می‌‌کردند، در تظاهرات شرکت کردند. فعلا مانع تظاهرات ما شده‌اند. دوستان من که در تظاهرات شرکت کرده بودند، الان تحت تعقیب طالب هستند. حتی با خبرنگارانی که می‌‌خواستند تظاهرات ما را پوشش رسانه‌ای دهند، برخورد کردند و آنها را شلاق زدند تا خانم‌ها از خانه بیرون نیایند و رسانه‌ها جرئت پوشش اخبار را نداشته باشند. در ولایت‌های مختلف زنانی تحت تعقیب طالب هستند، من خبر دارم سه خانم در مزار شریف توسط طالبان بازداشت شدند که نمی‌دانیم زنده‌اند یا نه.

 او درباره‌ی اینکه زنان در مقابل این سخت‌گیری‌های طالبان چه می‌کنند، گفت: شخصا بنده به هبچ‌عنوان تسلیم نمی‌شوم. اگر هم نگذارند تجمع کنیم، از راه‌‌های دیگر دادخواهی را پیگیری می‌کنیم. دادخواهی هزاران راه دارد و باید تلاش کنیم تا به مقصود برسیم.

این فعال حقوق زن درباره‌ی انتظارات خودش از جوامع بین‌المللی گفت: متاسفانه جوامع بین‌المللی متوجه‌ی خشونت علیه زنان نیستند، آنها می‌دانستند که وقتی طالب وارد کابل شود، رفتار غیر انسانی با زنان خواهد داشت. آنها فقط بیانیه می‌دهند و بیننده هستند تا ببینند یکی یکی کشته می‌شوند. تا به حال همکاری با از طرف آنها صورت نگرفته است. باید به طالبان فشار بیاورند و نگذارند به راحتی خشونت به خرج دهد.

انتهای پیام

‌