سکوت روحانی یا حق السکوت؟! | ابوالفضل نجیب

ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است نوشت:

اگر آنچه وزیر بهداشت دولت سیزدهم درباره حجم واکسن‌های وارداتی و سرعت واکسیناسیون ادعا و آن را رکوردشکنی در سطح دنیا و در مقایسه با المان تشبیه می‌کند، حمل بر صحت کنیم. لاجرم به تشدید تردیدهای پیش روی مردم منجر خواهد شد.

این ادعاها که تنها کمتر از دو ماه از روی کار آمدن دولت سیزدهم مطرح می‌شود در مقایسه با بازه زمانی درگیری دولت روحانی با کرونا بر نکات قابل تاملی اشاره دارد. نکته اول ناکارامدی دولت روحانی در مدیریت بحران کرونا از ظهور تا کشف واکسن کرونا. و نکته دوم موضع انفعالی و سکوت روحانی در قبال تصمیمات پشت پرده است، که بارها به تلویح به آن اشاره کرد.

آنچه درباره سکوت و انفعال روحانی می‌توان اشاره کرد، بخشی می‌تواند معطوف به گفتن حقایقی باشد که روحانی آن را به آینده موکول کرده است.

آنچه گفتن این حقایق را تأمل برانگیز و ضروری می‌کند، بخش کلیدی آن می‌تواند معطوف به عملکرد به‌ظاهر غیرمنتظره دولت سیزدهم در مقایسه با عملکرد دولتی باشد که قریب دو سال با بحران کرونا درگیر بوده.

واقعیت این است که زمان‌های سوخته شده در دولت روحانی و تناقض‌گویی‌های بی شمار مقامات تحت مدیریت او در خصوص خرید و تأمین واکسن در مقایسه با آنچه وزیر بهداشت تحت مدیریت دولت سیزدهم و آن هم در کمترین بازه زمانی ادعا می‌کند بیش از هر چیز بر شکاف عمیق دو رویکرد در قبال یک بحران تاکید دارد. تصاویری که از تخلیه هر روزه واکسن از گمرک‌های ایران و ایضن پروپاگاندایی که صداوسیما از ابراز رضایت مردم از سرعت واکسیناسیون نشان می‌دهد، به‌علاوه وعده پایان واکسیناسیون سراسری تا بهمن ماه جاری از سوی دولت سیزدهم. تمامی بر شکاف و اختلاف از دو رویکرد در قبال یک بحران واحد انسانی تاکید دارد. که تفاوت آن تا اینجا قربانی شدن جان هزاران انسانی بوده که از سوی مدیران بدنه بهداشتی به فاجعه و قیامت و آخرالزمان تعبیر کردند.

تبعات تاکید عامدانه دستگاه تبلیغاتی بر تفاوت این دو رویکرد آن هم در بازه زمانی این چنین کوتاه در مقایسه با دو سال مدیریت دولت روحانی معنایی جز متوجه کردن مسئولیت تمامی هزینه‌های انسانی و … به دوش دولت و شخص روحانی ندارد.

این اتهام سنگین و غیرمنتظره اگر چه تا کنون به صراحت مطرح نشده، اما طرح محاکمه روحانی توسط بخشی از نمایندگان مجلس و به‌خصوص ضمیمه کردن یکی از مفاد اتهامی با موضوع کرونا را می‌توان به زمینه سازی برای سنگین‌ترین اتهام ممکن علیه دولت روحانی تلقی کرد. پارادوکس مضحک در این میان ستایش وزیر بهداشت دولت رئیسی از عملکرد نمکی، وزیر بهداشت روحانی است. تا جایی که او را به الماس درخشان در آسمان مبارزه با کرونا و شهید زنده تعبیر می‌کند.

آنچه لازم به یادآوری است، طرح این تناقض‌ها و شکاف‌ها نه الزاماً به معنی تبرئه دولت و شخص روحانی که اتفاقن نشاندن او بر صندلی پاسخگویی است. روحانی هم از زاویه ناکارامدی و سوء مدیریت از زمان ظهور کرونا و هم از زمانی که مرتب وعده خرید و تأمین واکسیناسیون سراسری می‌داد باید به این پرسش ساده اما حیاتی پاسخگو باشد که چه عوامل و دست‌هایی مانع تحقق وعده‌های او شده‌اند.

این سؤالات از آن روی حائز اهمیت است که مسئولین دولت روحانی اذعان می‌دارند واکسن‌های نمایش درآمده در تلویزیون به عنوان واکسن وارداتی در دولت سیزدهم همان واکسن‌هایی است که در دولت روحانی خریداری و ایضن مدت‌هاست در انبارهای گمرک در وضعیت بلاتکلیفی بوده.

آنچه به ابهامات و سؤالات دامن می‌زند، سکوت دولت سیزدهم در قبال این ادعاهاست که حتی اگر نادرست هم باشد تفاوتی در صورت مسئله که همانا علت واقعی ممنوعیت ورود واکسن در دولت روحانی است، نمی‌کند.

آنچه بر ابهامات و تردیدها می‌افزاید و به پرسش حیاتی از سوی جامعه و به‌خصوص خانواده قربانیان تبدیل می‌کند، روزه سکوت روحانی در قبال ادعاها و عملکرد دولت سیزدهم در خصوص حجم و سرعت واکسیناسیون است. سکوتی که بیش از هر چیز مسئولیت قربانی کردن هزاران نفر و بحرانی که تبعات نهایی آن هنوز نامعلوم است، متوجه روحانی خواهد کرد.

آنچه روزه سکوت روحانی را به گمانه‌زنی درباره دلایل آن سوق می‌دهد، شاید گروگان گرفتن موضوع محاکمه او در قبال ادامه سکوتی است که با شکستن آن بسیاری حقایقی که روحانی با وعده گفتن آنها در زمانی دیگر از پاستور خداحافظی کرد، در ارتباط باشد. از این منظر شاید بتوان طرح محاکمه روحانی را به منزله شمشیر دموکلوس بر گردن او و به تعبیری حق السکوت او تعبیر کرد.

این حق مسلم مردم است که بدانند تفاوت آسمان دولتی که از آن جز دروغ و وعده و مرگ نبارید و هنوز هم می بارد، با آسمان دولتی که نیامده به ادعای وزیرش به جای باران واکسن سیل آن نازل می‌شود، چه بوده؟!

انتهای پیام