حضور و غیبت «دلواپسان»
رضا صادقیان، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره‌ی حضور و غیبت «دلواپسان» در صحنه‌ی سیاسی کشور نوشت:
کنشگری برخی گعده‌های سیاسی که براساس واکنش به تصمیمات دولت‌های وقت سر برمی‌آورند بیش از آنکه نشانه واضح بنیان فکری با رویکرد منسجم باشد، گویای کنار هم قرار گرفتن برخی چهره‌ها برای دمیدن در تنور مخالفتخوانی با طیف مقابل است.
حکایت دلواپسان چنین بود، چهره‌های مخالف دولت وقت که روی خوش به مذاکره و رسیدن به توافق نشان نمی‌دادند. گروهی که با کنار هم قرار گرفتن در سال 1393 تمام فعل و انفعالات دولت یازدهم را در جریان مذاکرات هسته‌ای زیر سوال بردند و بدون توجه به مفاهیمی همچون “حاکمیت” و یا نحوه تصمیم‌گیری در حوزه سیاست خارجی و نحوه عقد قراردادهای بین‌المللی از دغدغه‌های خود گفتند. دغدغه‌هایی که گاه آنقدر با چیدن موضوعات مختلف و بعضا بسیار متفاوت از رویدادهای گذشته عجین می‌شد که خواننده را دچار حیرت می‌کرد.
هنوز مشخص نیست دلواپسان چه می‌گفتند و یا برنامه پیشنهادی‌شان برای حل و فصل داستان هسته‌ای و برداشته شدن فشارهای اقتصادی از روی شانه‌های مردم چه بود. آنها خوب مخالفت می‌کردند، همین. با وجودی که مقام رهبری مذاکره کنندگان هسته‌ای در همان دوره را «امین، غیور، شجاع و متدین» خوانده بود و از «مجری» بودن دستگاه دیپلماسی سخن گفته بودند، با این حال دلواپسان با راه‌اندازی نشست‌ها و حضور در رسانه‌ها و توزیع بولتن‌های خبری یکسویه به تیم مذاکره کننده هسته‌ای، دولت وقت و تمام سیاست خارجی حمله می‌بردند و دولتی‌ها را به خیانت متهم می‌کردند. گمان‌شان این بود که تمام حقیقت بدون ذره‌ای اشکال نزد آنهاست. گویا براساس مصالح خودشان و برای آنکه محملی جهت حمله به دولت وقت بجویند، به معنای مشخص واژه‌ها دقت نمی‌کردند. حتی آنان که مدعی تدریس در دانشگاه‌ها بودند. کار به جایی رسید که یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی که در حلقه دلواپسان تاثیرگذار بود در جلسه مجلس، ریاست وقت سازمان انرژی اتمی را تهدید به مرگ کرده بود. مدتی بعد برای نشان دادن توانایی همراهان خودشان در خردادماه سال 93 در شهر مشهد تجمع اعتراضی برگزار کردند و روی پلاکاردها نوشته بودند «اجازه نمی‌دهیم». هنوز مشخص نبود به چه شخصیت، گروه و یا حلقه‌ای در حاکمیت اجازه نمی‌دهند!
با گذشت زمان مشخص شد طیف «دلواپسیم» مجموعه‌ای از چهره‌های سیاسی، حقوقی، نمایندگان مجلس شورای اسلامی و… هستند که به اسم مخالفت با مذاکرات هسته‌ای و بیان برخی دغدغه‌هایی که همیشه بی‌پاسخ مانده بود، ناراحتی خود از عدم پیروزی سعید جلیلی در انتخابات را دنبال می‌کردند. خوانش متن‌های مخالفتخوانی آنان نمایان می‌کند به غیر از نه گفتن، مخالفت با مذاکرات، نفی تفاهم‌نامه و… هیچگونه راهکاری حتی به اندازه یک خط نوشته برای فردای بعد از به نتیجه رسیدن مذاکرات نداشته‌اند.
سکوت سنگین امروز دلواپسان دیروز نیازمند شرح نیست؛ به نظر می‌رسد آنان ناچار شده‌اند زبان در کام بگیرند و چیزی نگویند. حتی کاری مانند آتش زدن برجام در مجلس را تکرار نکنند. تردیدی نیست که دلواپس‌ها مانند سایر چهره‌های سیاسی و رویا اندیش این روزها به دلیل قرار گرفتن در مسندهای حقوقی و اجرایی با واقعیت‌های بیشتری روبرو شده‌اند. متوجه شده‌اند که نمی‌توان شعارهای بسیار داد و در وقت عمل لباس عافیت پوشید. دلواپس‌ها سودای نقد مذاکرات و برجام را ندارند. اهل به راه انداختن نشست و برگزاری تجمع و به راه انداختن راهپیمایی نیستند. چرا که بهتر از گذشته متوجه شدند که نمی‌توان با دنیا قهر کرد، گوشه‌ای نشست و به تحریم‌ها، موانع تجارت بین‌الملل و عقب ماندن کشور از مسیر توسعه وقعی نگذاشت و با این حال خواهان عبور از بحران‌ها، ابرچالش‌ها و مشکلات دیروز و امروز کشور در بخش صنعت، معدن، اقتصاد، جامعه و اجرای وعده‌های دولت شد.
غیبت دلواپسان از صحنه سیاسی و سکوت یکپارچه آنان حکایت رویارویی با واقعیت‌های امروز است. نمی‌توان چشم‌ها را روی شاخص‌ها اقتصادی، کاستی‌ها، حاشیه‌نشینی و فقر مطلق در کشور بست و همه مدیران را به «بی‌عرضه» بودن نواخت. حتی افرادی که گمان می‌کردند سفره مردم به مذاکرات و توافق هسته‌ای و برجام ارتباطی ندارد، امروز متوجه شدند بهترین و کم هزینه‌ترین مسیر برای بهره‌برداری از ظرفیت‌های داخل و خارج برداشته شدن تحریم‌ها و احیای برجام است.
انتهای پیام
