سه یادگاری «آقا مصطفی» به نظام

محمد توکلی، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی نوشت:

حالا قریب به صد و پنجاه روز است که سیدمصطفی تاج‌زاده در حبس گرفتار آمده است و آنطور که قاضی صلواتی حکم کرده پنج سال دیگر نیز باید زندانی باشد. از شباهت‌های قوه قضاییه در دوران ماقبل «تحول» و روزهایی که «تحول و تعالی» شعار قاضی‌القضات آن است نوع برخورد با تاجزاده است. این فعالِ سیاسیِ هم‌چنان اصلاح‌طلب پیش از آغاز بحران ۸۸ دستگیر شد و بیش از دیگر بازداشت‌شده‌های آن ایام در حبس ماند و حالا هم به جرم آنچه «تبلیغ علیه نظام» و «اقدام علیه امنیت» عنوان شده به پشت میله‌های زندان هدایت شده است!

اما تاج‌زاده با وجود زخم‌هایی که در همه‌ی این سال‌ها از نظام سیاسی برداشته هم‌چنان دلسوز آن است و در همه‌ی این سال‌ها با آنچه گفت، تلاش داشت تا ملت و حکومت به این روزهای سیاه و فرداهای سیاه‌تر نرسند. اگر بخواهیم همه‌ی آنچه «آقا مصطفی» برای جلوگیری از بحران عمیقی که سال‌هاست در آن گرفتار آمده‌ایم و راه عبور از آن می‌گوید، در سه نکته‌ی کوتاه خلاصه کنیم این چنین است:

۱. معجزه‌ی گفت‌وگو؛ این روزها همه از «گفت‌وگو» می‌گویند، هر چند عمل‌شان ضدِ گفت‌وگو است. اما همین که در بیان و کلام اعجاز گفت‌وگو و بحران‌زا بودن فقدان آن در جامعه را فهم کرده‌اند غنیمتی‌ست! آنچه این روزها شاهدیم حاصل غیبت گفت‌وگوی متقابل جامعه با جامعه، جامعه با قدرت و قدرت با قدرت است و راه عبور از آن هم بازگشت به معجزه‌ی گفت‌وگوست.

تاجزاده سال‌هاست که پرچمدار گفت‌وگو با «دیگری» است؛ چه آن زمان که به گفت‌وگو با چهره‌های «انقلابی» می‌نشست و چه وقتی «براندازان» را به میز گفت‌وگو دعوت می‌کرد یک هدف بیشتر نداشت و آن، اینکه ملت و حکومت به چشم خود ببینند که پذیرش «دیگری» و سخن گفتن با او و شنیدنش اگر هیچ فایده‌ای هم نداشته باشد – که دارد – دستِ‌کم خسرانی هم در پی نخواهد داشت. او حتی وقتی «رهبر» را خطاب قرار می‌دهد در پی معجزه‌ی گفت‌وگوست.

۲. انتخابات آزاد؛ از جمله‌ی واژه‌های پر تکرار تاجزاده در همه‌ی این سال‌ها «نظارت استصوابی» و مخالفت با آن بوده است. او از سال‌ها قبل این شیوه‌ی عمل شورای نگهبان در انتخابات را خطا دانسته و سبب‌ساز از معنا تهی شدن مفهوم انتخابات. شاید اگر گوشی برای شنیدن آنچه او چندین سال است در این باره می‌گفت وجود داشت در انتخابات ۱۴۰۰ نه «ظلم» رخ می‌داد، نه اینکه کار به دستور اجرانشده‌ی «جبران» می‌رسد. اما انتخابات آزاد چه دخلی به این روزها دارد؟!

واقعیت این است که آنچه در خیابان می‌گذرد حاصل مسدود شدن مسیری است که مقصد آن صندوق رای بود. هنگامی که جامعه به این نتیجه می‌رسد که صدایی حتی در حد «روحانی» و «عارف» و «لاریجانی» و «ناطق» هم در ارکان اصلی قدرت ندارد و امکان آنکه افرادی در همین سطح را هم به نهادهای انتخابی بفرستد از او گرفته شده طبیعی‌ست که گزینه‌ی خیابان را انتخاب کند، هر چند که این گزینه هم او را به مقصد و مقصود نخواهد رساند!

بنابراین بحران این روزها حاصل بی توجهی به «انتخابات آزاد» بوده و راه‌حل عبور از آن نیز پذیرش الزامات چنین انتخاباتی و فراهم ساختن امکان حضور همه‌ی سلایق سیاسی در نهادهای انتصابی و انتخابی قدرت است.

۳. هشدار درباره‌ی «سوریه‌سازی»؛ سیدمصطفی تاج‌زاده از نخستین افرادی بود که درباره‌ی «سوریه‌سازی» ایران هشدارهای جدی را مطرح می‌کرد. این انذارهای او به مذاق آنان که گزینه‌ی «خیابان» را تنها گزینه می‌دانند خوش نمی‌آمد و نمی‌آید و از طرف حاکمان نیز توجهی به چنین هشدارهایی نشد.

آنچه این روزها از خشونت مسلحانه شاهد هستیم چند گام مانده به سوریه‌سازی است. «ایران» که «سوریه» شود همه ضرر خواهند کرد؛ از برانداز تا انقلابی. خطاب و عتاب تاجزاده در این موضوع بیش از اهل خیابان به حکومت بود که کار را به جایی نرسانند که جامعه حضور در خیابان‌ها را تنها راه نجات بداند؛ شاید هنوز هم دیر نشده باشد و بتوان با چند گام اصلاحی مانع تکرار تجربه‌ی تلخ سوری‌ها برای ایرانی‌ها باشیم. اگر حکمرانان در پی آنند که آن چند اقدام برای عبور از بحران چیست درِ زندان را بگشایند و از تاجزاده‌ها بپرسند!

بدان امید که آنان که «عیب‌های» نظام را به آن «هدیه» می‌دهند «دوست‌داشتنی‌ترین دوستان» دانسته شوند و به جای محبس بر صدر نشینند که فرمود: «أحَبُّ إخواني إلَيَ مَن أهدى إلَيَ عُيوبي»

انتهای پیام