مصیبت‌نامه | رضا بابایی

«رضا بابایی»، پژوهشگر فرهنگی در یادداشتی تلگرامی نوشت:

پاییز پارسال، پسرم، محمدامین، یک گوشی دست دوم از یک دانشجونما خرید. چند ماه بعد، از دادگستری شهر … نامه‌ای برای ما آمد که شما متهم به دزدی گوشی هستید و در فلان تاریخ برای تحقیق و بازجویی به دادگستری شهر … مراجعه کنید. رفتیم. در دادیاری معلوم شد که گوشی دزدی بوده و پس از شکایت صاحب آن، که یکی از استادان دانشگاه است، ما ردیابی الکترونیکی شده‌ایم و اکنون باید ثابت کنیم که ما این گوشی را ندزدیده‌ایم. در همان دادگستری از صاحب گوشی عذرخواهی کردیم و گوشی را به او تقدیم کردیم و از او خواستیم که از شکایتش صرف نظر کند. محمدامین، آن روزها برای کنکور ارشد آماده می‌شد و نیاز به تمرکز و زمان داشت. جناب شاکی کوتاه نیامد. من خودم را معرفی کردم و گفتم که کار و بارم در قم چیست. قبول نکرد. دادیار محترم گفت: شما یا باید رضایت این آقا را بگیرید یا باید ثابت کنید که گوشی را خریده‌اید. شاکی رضایت نمی‌داد و می‌گفت شما یا باید دزد را پیدا کنید یا خودتان دزدید. دزد و فروشندۀ گوشی هم هیچ رد پایی از خودش باقی نگذاشته بود. از دست دادیار هم کاری برنمی‌آمد. من درخواست کردم که اقلا پرونده را به دادگستری قم ارجاع بدهید که ما مجبور نشویم هر بار این راه دراز را بیاییم و برویم. با این درخواست هم موافقت نشد.

پس از جلسۀ نخست دادیاری، رفت‌وآمدها شروع شد. گاهی از کلانتری آن شهر امریه می‌آمد، گاهی از آگاهی، گاهی از حراست دانشگاه. 10 ماه روح و روان ما درگیر این مسئله بود. 10ماه بردند و آوردند و شما می‌دانید که معمولا در وقت بازجویی از متهمان، با آنان چگونه سخن می‌گویند و چه آثاری بر روح و روان جوان می‌گذارند.
من از دستگاه قضایی گلایه‌مند نیستم که برای یک گوشی دویست هزار تومانی، این همه ماجرا درست شد. گلایه‌ام از آن هم‌وطن است که نتوانست گذشت کند. او از رضایت ندادن هیچ سودی نمی‌بُرد؛ اما قدرت بخشیدن هم نداشت. نبخشید و یک خانواده را 10 ماه عذاب داد. هر وقت که به این موضوع فکر می‌کردم، با خودم می‌گفتم: ایرانی یعنی همین. این است مرام مردمی که می‌کوشی تا ایران، جای بهتری برای زندگی آنان بشود. کسانی همچون من که نتوانستیم جلو زبان و قلممان را بگیریم و برای ایران و ایرانی، زندگی خود را تباه کردیم، چه به دست آوردیم جز گوشی دست‌دوم دزدی و زندگی با چنین انسان‌هایی؟

انتهای پیام