سخنرانی رئیسی در سازمان ملل و رنج فقدان ایده

محمد توکلی، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشت کوتاهی درباره‌ی سخنرانی رئیسی در سازمان ملل نوشت:

سخنرانی آقای رئیسی در سازمان ملل از نظر شکل ارائه تفاوت چندانی با دفعات پیش نداشت و همچنان همان اشکالات سابق بر نحوه‌ی بیان و‌ مسائلی از این دست را شاهدیم اما آنچه از شکل و‌ فرم مهم‌تر است محتوایی است که قرار بوده از این تریبون مطرح شود.

رئیس دولت سیزدهم با همراهی تیم سیاست خارجی و مشاوران سخنرانی خود را در چند محور مشخص از جمله محکومیت اهانت‌های اخیر به قرآن، اهمیت خانواده و ازدواج، انتقاد به اشغالگری رژیم اسرائیل، ظهور امام دوازدهم و … تنظیم کرده بود؛ محورهایی که هر کدام فصلی مجزّا از یکدیگر بودند و در نهایت به یک کل واحد تبدیل نشدند.

سخنرانی‌های رؤسای جمهور پیشین ایران را به یاد بیاورید؛ خاتمی پرچم گفت‌وگوی تمدن‌ها را بر دوش داشت، احمدی‌نژاد آرزومند مدیریت بر جهان و‌ تغییر ساختار سازمان ملل بود، روحانی هم تعامل را می‌ستود و افراطی‌گری را تقبیح می‌کرد. این سه ایده‌ی مرکزی برای این سه رئیس‌جمهور حائز اهمیت بود و‌ تلاش داشتند تا دست‌کم‌ بخش اعظمی از سخنرانی سالانه‌ی خود در سازمان ملل متحد را بر این اساس سامان دهند.

اما ابراهیم رئیسی و مشاوران دیپلمات و رسانه‌ای او از فقدان ایده رنج می‌برند. واقعیت این است که اگر تمام حرف‌های خوب عالَم را در چنین سخنرانی‌هایی بگوییم و تمام تلاش خود را برای یافتن و ساختن واژگان ناب و‌ جمله‌سازی‌های شاعرانه به کار ببندیم تا زمانی که از ایده‌ای مشخص خبری نباشد احتمال اثرگذاری بر مخاطبِ هدف نزدیک به صفر خواهد بود.

سخنرانی رئیسی در سازمان ملل متحد در سال سوم حضور او در قامت رئیس دولت ایران همچنان نه حرفی شنیدنی داشت و نه ایده‌ای که بتوان به آن اندیشید و به احتمال گشوده شدن مسیری تازه بر اساس چنان ایده‌ای امیدی داشت.

انتهای پیام