هم بزن و سرخ کن

به گزارش انصاف نیوز، «فرهمند علیپور»، خبرنگار سابق خبرگزاری فارس و از نزدیکان سابق به تیم رسانه ای مهدی کروبی، که سالهاست به خارج کشور مهاجرت کرده، در یادداشتی در تلگرام نوشت:

از زمان آزادی بخش شرقی حلب رسانه حامی ایالات متحده آمریکا سر و صدای زیادی را در حمایت از «غیر نظامیان» ساکن این مناطق بر پا کرده اند. آنها البته رویشان نمی شود به طور علنی از نظامی های مورد حمایت خود در شرق حلب دفاع کنند. سامانتا پاور که احتمالا فراموش کرده بود نماینده ایالات متحده آمریکا در شورای امنیت است در نطقی احساسی و انسان دوستانه خطاب به روسیه، سوریه و ایران گفت که شما حتی توانایی شرم کردن را هم از دست داده اید. شبکه دوم تلویزیون اسراییل آنچه در شرق حلب از زمان تسلط نیروهای دولت سوریه رخ داده را یک «هولوکاست» خواند که رهبران دنیا در برابر آن دست بسته هستند.

تا کنون هیچ آمار مستقلی از میزان کشته ها در روزهای اخیر منتشر نشده و رسانه های غربی اغلب تعداد ۸۲ کشته را به عنوان تلفات انسانی نام برده اند که مشخص هم نیست چه تعداد از آنها غیر نظامی هستند و یا اینکه توسط کدام یک از طرف های درگیری کشته شده اند.

اما اگر نه ارتش سوریه، که مثلا ارتش آمریکا می خواست حلب را از گروههای تندروی اسلامی پس بگیرد چه می شد؟ فرض بگیریم عدد ۸۲ در خصوص تعداد کشته های حلب واقعی است، آیا آمریکا می توانست این شهر را با ۸۲ کشته آزاد کند؟

ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۰۴ تصمیم گرفت تا به مقابله با شورشیان فلوجه برود، برادران همین هایی که امروز در رقه و ادلب و دیروز در حلب بودند، نیروهای آمریکایی ابتدا شهر را محاصره کردند و سپس از هوا و زمین به شهر حمله کردند، آمار رسمی از ۶۲۰ کشته غیر نظامی و ۲۵۰ شورشی مسلح حکایت دارد، گرچه آمارها در عراق میزان تلفات غیر نظامیان را تا بیش از ۲۰۰۰ هزار تن هم اعلام کردند. در جنگ فلوجه، ارتش آمریکا از سلاح شیمیایی فسفر سفید هم استفاده کرد. ماده ای که در برخورد با هوا منفجر و سبب سوختگی های عمیق می شود. معاهده های بین المللی از سال ۱۹۸۲ استفاده از سلاح هاي آتش زا بر عليه غيرنظاميان و حتي بر عليه مواضع نظامي اي که «در درون مناطقي با تمرکز جمعيت غيرنظامي» قرار دارند را ممنوع اعلام کرده است. فلوجه از جمله اين موارد بود. اين پروتکل البته از سوی سنای امريکا تائيد نشده است. در نتيجه استفاده از چنين سلاح هائي جنايت به حساب نمی آيد!

نشريه ارتش امريکا در مقاله اي که در ماه آوريل ٢٠٠٥ در باره «نبرد فلوجه» چاپ کرد، استفاده از فسفر سفيد را همچون «سلاحي رواني» ارزيابي کرد که براي بيرون راندن شورشيان از مخفي گاه هايشان به کار گرفته شده است. تاکتيکي که «هم بزن و سرخ کن»(Shake’n bake) نام دارد. شبکه ايتاليائي RAI به مناسبت سالگرد اين عمليات نظامي فيلم مستندي بنام « قتل عام پنهان فلوجه » پخش کرد که در آن پيکر سوخته زنان و کودکان نشان داده ميشد. سفیر آمریکا در رم این گزارش و مستند را رد کرد اما چند ماه بعد در سال ۲۰۰۶ دولت جورج بوش رسما بکارگیری فسفر سفید در فلوجه را تایید کرد. از ۲۰۰۴ تا امروز صدها کودک ناقص گاه با دو سر، در فلوجه به دنیا می آیند و هنوز باردار شدن زنان در فلوجه یک کابوس است.

چون بحث به عراق و آمریکا کشید و نحوه مقابله آمریکا با دشمنانش و از آنجایی که ظاهرا خانم سامانتا پاور فکر می کند نه نماینده آمریکا که نماینده سوئیس در سازمان ملل است، مناسب است تا این بخش از گزارش لوموند فرانسه را در خصوص چگونگی نسل کشی و قتل عام نیم میلیون کودک عراقی مرور کنیم:

«پر تلفات ترين کشتار در عراق، کار شوراي امنيت سازمان ملل متحد بود يعني مجازات هاي تحميلي بر عراق پس از تجاوز به کويت. بنا بر آمار سازمان ملل، شوراي امنيت با ممنوع ساختن هر نوع تجارتي با اين کشور، موجبات مرگ ۵۰۰ هزار تا يک ميليون کودک را فراهم آورده است.
دنيس هاليدي ايرلندي، هماهنگ کنندهء کمک هاي بشردوستانهء سازمان ملل متحد در عراق در ۱۹۹۸ استعفا داد تا مجبور به اجراي برنامه هاي تحريم نگردد. او اين برنامه ها را «نسل کشي» مي نامد.
در ۱۹۹۵، يک زن روزنامه نگار آمريکائي از سفير آمريکا در سازمان ملل ، خانم مادلن آلبرايت پرسيد که آيا ادامهء تحريم ها ارزش جان ۵۰۰ هزار کودکي عراقي راداشت. پاسخ وي هشداردهنده بود: «اين انتخاب بسيار سختي است، اما ما فکر مي کنيم که اين بهائي بود که مي بايست پرداخت، آري، مي ارزيد».

با گذشت سال ها، روشن شد که هدف واقعي تحريم ها نه تسليحات عراق، بلکه خود ديکتاتور بود. همان طوري که دنيس هاليدي توضيح ميدهد، توجيه اين بود که « اگر شما به مردم عراق آسيب وارد کرده و بچه هايشان را بکشيد، آن ها از خشم بپا خاسته و مستبد را سرنگون مي کنند». ايالات متحده، کوشيد که به مدت ۱۲ سال اين فرضيه را دنبال کند. در ۱۹۹۱، نيروي هوائي آمريکا به طور منظم، شبکه ی آب ها، فاضلاب ها، ايستگاه هاي تصفيه و نيز نيروگاه هاي برق را بمباران کرد. در طول دهه ی بعدي، عراقي ها بدون آب آشاميدني زندگي کردند. آقاي هاليدي ميگويد «شيوع حصبه، انواع بيماري هاي شايع در آب هاي آلوده که به صورتي برق آسا همه گير شد، ويرانگر بود». آمريکائيان با چنين رفتاي مي دانستند که باعث مرگ هزاران نفر خواهند شد؟ يک سند سري پنتاگون به تاريخ ۱۹۹۱ به روشني آن را تأييد مي کند. اين بررسي سري که خونسردانه عنوان «آسيب پذيري پالايش آب در عراق» را يدک مي کشد، روشن مسازد که نابودي شبکهء آب ها موجب مرگ دسته جمعي و شيوع بيماري هاي همه گير خواهد شد.

طي تمام سال هایي که اين بيماري ها شيوع يافتند، بريتانياي کبير و ايالات متحده، در نيويورک بر کميته ی مجازات ها مسلط بودند. طي دوازده سال، دو متفق، از تحريم ها براي جلوگيري از واردات قطعات ضروري براي تعمير شبکه ی آب ممانعت کردند. آقاي هاليدي نتيجه مي گيرد که: «و مردم عراق سرانجام، به جاي انداختن مسووليت ها بر گردن صدام حسين، آمريکا و سازمان ملل را مسوول درد و رنجي دانستند که اين تصميمات بر زندگي آن ها وارد آورده است.»

سال ها مي گذرد، رهبران آمريکا دريافتند که فرضيه هاي آنان نظير مجازات ها نامؤثر بوده ولي هزاران عراقي را نابود کرده است. با وجود اين، آن ها به اعمال تحريم ها ادامه دادند. چرا؟ يکي از اعضاي هيات آمريکایي در سازمان ملل که از تحريم ها دفاع مي کرد، آقاي توماس پيکرينگ به سادگي اقرار مي کند: «راه حل بهتري وجود نداشت».

آیا نیاز به یاد آوری است که رژیم های مورد حمایت آمریکا در سراسر جهان، در تل آویو، در ریاض، در آمریکای جنوبی و… چه کسانی هستند و چه می کنند؟ آیا نیاز به یادآوری است که پس از دهه ها هنوز آمریکا رسما به خاطر نسل کشی در هیروشیما و ناکازاکی از عذرخواهی زبانی هم طفره می رود؟ کدام جنگ را در پهنه ی عالم سراغ دارید که یک سمت آن آمریکا نباشد؟ جهان ما اینگونه وقیح است، بدهکارترین ها به جهان، ژست طلبکارترین ها را می گیرند. وقیح ترین ها در جهان – مثلا اسراییلی ها – رقیق ترین احساسات را در خصوص حلب به خرج می دهند در حالی که ۹ سال است پای خود را بر گلوی زندان غزه گذاشته اند و هر دو سال یکبار آن را شخم می زنند و زیر و زبر می کنند.

انتهای پیام