خوشا ناامیدی!

محمد توکلی، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز، در یادداشت کوتاهی به بهانه‌ی یادداشت اخیر سیدمصطفی تاجزاده نوشت:

آقای تاجزاده در تازه‌ترین اظهارنظر خود از پشت دیوارهای زندان گفته‌است که «تردید ندارد ایرانیان زودتر از آنچه جمهوری‌ستیزان تصور می‌کنند انتخابات را آزاد خواهند کرد».

پرسش نخست در مواجهه با چنین اظهار امیدواری آن است که ایرانیان قرار است «چگونه» انتخابات را آزاد کنند؛ اما شاید مهمتر از این پرسش، پرسش از دلیل امیدواری تاجزاده است.

مشخص نیست این حجم از امیدواری مصطفی تاجزاده از کجا می‌آید؟! آنچه در بیرون زندان مشهود است وضعیتی‌ست که در آن ارکان قدرت از مشارکت ۴۰ درصدی احساس شکستی ندارند و قرار است با شکل‌گیری مجلسی «انقلابی‌تر» در مسیری که درستش می‌پندارند با سرعت بیشتری حرکت کنند.

اکثریتی هم که تمایلی به این راه و روش ندارند مسیر خاموشی را برگزیده‌اند و نه تمایلی دارند که با اهرم صندوق‌های شکسته‌ی رای در مسیر تندروی سرعت‌گیر نصب کنند و نه توانی برای کنش خیابانی دارند. بسیاری این هر دو را به یک معنا بی اثر پنداشته‌اند و خود را به انفعالی خودخواسته محکوم کرده‌اند.

اما در چنین شرایطی آقای تاجزاده امیدوار است که ایرانیان انتخابات را آزاد خواهند کرد، آن هم نه در آینده‌ای دور بلکه زودتر از آنچه مخالفان انتخابات آزاد تصور کنند.

با احترام به مصطفی تاجزاده و همه‌ی آنچه از او می‌توان و باید آموخت این امید را باید نوعی توهم دانست که نتیجه‌ی آن ناامیدی مضاعف خواهد شد.

همانقدر که پذیرش شکست از سوی حاکمان حائز اهمیت است جریان منتقد هم می‌باید ناکامی‌های خود را بپذیرد. از جمله‌ی این ناکامی‌ها همین است که اکثریت جامعه همانقدر که تمایلی به همراهی کامل با نظام سیاسی ندارند نسبت به هم‌داستانی با امثال تاجزاده هم بی میل هستند.

واقعیت تلخ این است که جامعه‌ی ایرانی در حال حاضر جامعه‌ای به انفعال رسیده‌است که در آن نه انقلابی‌ها، نه میانه‌روها، نه تاجزاده‌ها و نه مخالفان نظام امکان و توان همراه‌سازی اکثریت با خود را ندارند. در چنین فضایی چگونه می‌تواند آرزواندیشانه مدعی شد که ایرانیان منفعل زودتر از آنچه جمهوری‌ستیزان پر قدرت و امکانات تصور می‌کنند انتخابات را آزاد خواهند کرد؟!

انتهای پیام