ماجرای بی‌پول‌های ولخرج ورزشی
«احمد هاشمی» در یادداشتی برای انصاف نیوز درباره‌ی ولخرجی باشگاه های دولتی ورزشی از جمله تیم های پرسپولیس و استقلال نوشت:
1 . ماجرا همان است. همان همیشگی که از فرط تکرار، دیگر کسی را به شنیدن فرانمی‌خواند. اینکه یکی خواب ماند و دیر رسید و امضا نکرد و پول‌ها را برداشتند، اینکه چمدان دلار را دادیم ببرند و دربان سفارت رفته بود دست‌به‌آب و پشت در ماندیم، اینکه تا آمدیم یک صرافی مطمئن پیدا کنیم، ناغافل عید آنوری‌ها شد که تحریم بودیم… اما این فقره آخر با آن دیگری‌ها فرق دارد. تحریم، عریان‌ترین واژه‌هاست برای تصویر این آشوب. تحریم سرگذشت ماست، تاریخ ماست، این تحریم‌ها هست، چه آمریکایی به کار باشد و چه نباشد.
2 . شما یک خانه‌ی چهل متری دارید و یک دسته چک صدبرگی. از جلوی هر مغازه که رد می‌شوید، هوس برتان می‌دارد و چک‌هایتان را حرام مبل چند ده‌میلیونی و یخچال برند و تلویزیون مد روز می‌کنید. بالاخره که سررسید برگه‌ها می‌رسد، شما می‌مانید و بدهی‌هایی که دیگر نسیه نیست. طلبکارها سر می‌رسند، اما دستشان به جایی بند نیست، شما سند خانه‌ای را که مال خودتان نیست، برای ضمانت چک‌ها گرو گذاشته‌اید و رفته‌اید. این داستان برایتان آشنا نیست؟ نه‌اینکه فقط ماجرای ولخرجی مدیران استقلال و پرسپولیس باشد، دولت هم از جیب دولت پس از خود نسیه می‌خرد، شهردار هم موقع تحویل اتاقش به نفر بعدی، یک ساختمان پر از اسناد بدهی‌ها به جا می‌گذارد.
3 . وقتی شما بیش از دخلتان خرج می‌کنید، اگر کسی آمد سر سفره‌تان نشست و به‌به و چهچه کرد، رفیقتان نیست، زود با او قطع رابطه کنید. کسی که خیرخواهتان باشد، شما را از عاقبت و آخرت کارتان می‌ترساند و جلوی خاصه‌خرجی‌هایتان را می‌گیرد. کمر باشگاه استقلال، زیر بار بدهی‌ها خم شده، دم‌به‌دم اخطاریه و احضاریه است که می‌رسد، بااین‌همه، در بازار زمستانی، فقط یک خرید خارجی‌اش به نرخ روز قریب دو میلیارد تومان هزینه برمی‌دارد. من اگر جای مدیرعامل استقلال بودم، یک نامه‌ی تشکر به مسوول ممنوع‌المعامله کردن فیفا می‌نوشتم. خیلی هم حرف خوبی زده که شما بدهی‌های قبلی‌ات را صاف کن، بعد بازیکن میلیاردی بیاور. البته مسوول محترم فیفا، با ماهیت حقوقی باشگاه طرف است و برخلاف مدیرانی که چند صباحی نوبتشان می‌رسد و بدهی‌ها را برای مدیر بعدی می‌گذارند، به تراز مالی بلندمدت باشگاه نگاه می‌کند.
4 . گشت‌وگذار علی منصوریان در بازار زمستانی، سه چهار میلیارد تومان هزینه روی دست باشگاه گذاشته است. منصوریان با دو هافبک دفاعی قرارداد بسته است، در این پست دو بازیکن دیگر هم دارد. به این جمع وریا غفوری را هم اضافه کنید که سابقه‌ی بازی در این پست را دارد. استقلال در نیم‌فصل نخست، در بیشتر بازی‌ها با یک هافبک دفاعی بازی کرده است؛ یعنی در بهترین حالت، دو بازیکن طراز اول روی نیمکت دارد. این نه‌تنها به نفع این تیم نیست، بلکه ممکن است باعث ایجاد تنش شود. همان‌طور که بازگشت شهباززاده حاشیه‌هایی به همراه خواهد داشت. افزون بر اینکه قرارداد با شهباززاده، بازیکنی که نیمکت‌نشینی در یک تیم نه‌چندان مطرح را به بازی در استقلال ترجیح داد و هنوز هم به خواهش‌های استقلالی جواب سربالا می‌دهد، شأن و سابقه‌ی این تیم را زیر سؤال می‌برد. می‌ماند هافبک ازبک که بعید است بتواند برای استقلال معجزه کند. این بازیکن‌ها مجموعاً بیشتر از چهار میلیارد تومان خرج روی دست باشگاه می‌گذارد. حالا یک پرسش پیش می‌آید. با چهار میلیارد تومان چه کارهای دیگری می‌توان کرد؟
5 . بازیکن‌های جوان استقلال، عملکرد بدی در این تیم نداشته‌اند. بازیکنی مانند حق‌دوست، اگر در تیم جا بیفتد، مهره مؤثری خواهد بود و با توجه به جوانی می‌تواند در سال‌های بعد به تیم‌های مطرح داخلی و خارجی برود و برای باشگاه درآمدزایی داشته باشد. نیمکت‌نشینی این بازیکن یعنی فراموشی و انتقال به تیم‌های دیگر با کمترین سود برای باشگاه. این‌چنین است حکایت جوانانی چون نورافکن و کریمی و حسینی. منصوریان هم گرچه عملکرد پرنوسانی داشته است، اما نشان داده که با استفاده از همین جوانان نتایج خوبی می‌گیرد.
6 . فرض کنید مدیران استقلال قرار بود یک برنامه‌ی پنج‌ساله برای این تیم طراحی کنند. در آن صورت مربی تیم دست‌کم یک مهلت سه‌ساله داشت. وقتی مربی با هر باخت، نگران از دست‌دادن شغلش باشد، معلوم است که برای یک بازیکن دو میلیارد هزینه می‌کند تا جلوی السد قطر عصای دستش باشد. اگر این تیم برنامه‌ی بلندمدت داشته باشد، باخت جلوی السد خیلی واقعه‌ی دردناکی نخواهد بود، حالا حتی در صورت صعود، این تیم در مرحله‌ی بعدی کار راحتی نخواهد داشت.
7 . اگر باشگاه استقلال مبلغی خیلی کمتر از چهار میلیارد تومان را برای تیم‌های پایه‌ی خود و بهبود امکانات سخت‌افزاری اختصاص دهد، در سال‌های نه‌چندان پشتوانه‌ی خوبی از نظر بازیکن خواهد داشت و می‌تواند چند برابر این مبلغ را از انتقال بازیکنان به دست بیاورد، اما چرا هیچ‌وقت این معادله‌ی ساده و این معامله‌ی پرسود در استقلال و دیگر تیم‌های دولتی اتفاق نیفتاده است؟ واقعیت این است که ما افزون بر تحریم‌های بین‌المللی با یک تحریم خودساخته هم روبه‌رو هستیم که آثار سوء آن بسیار بیشتر از ممنوعیت‌های بانکی است؛ تحریم استفاده از مدیران کارآمد، تحریم به کارگیری برنامه‌های راهبردی و بلندمدت.
8 . بازیکن ازبک با تعجب به محل تمرین استقلال نگاه می‌کند: تیمی که پانصد هزار دلار برای من هزینه کرده، یک زمین چمن درست‌ودرمان برای تمرین ندارد.
انتهای پیام
