ایران باید بداند به کدام جهان تعلق دارد!

مصطفی قهرمانی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

بر خلاف چینی‌ها ما ایرانی‌ها و روس‌ها هرکدام بنا به دلایل تاریخی و جغرافیایی و فرهنگی خود نسبت به جایگاه خود در رابطه با غرب دچار توهم و سردرگمی هستیم.

ما نباید توهم‌زده باشیم. ما ایرانیان به‌ویژه طبقه حاکمه و الیت ایرانی اجازه ندارد به‌هیچ‌وجه همانند زمان دو جنگ جهانی اول و دوم دگربار دچار اشتباه محاسباتی بشود. ایران به عنوان محل تلاقی سه قاره بزرگ آسیا، افریقا و اروپا سوئیس کوهستانی (با مساحتی کمتر از دو استان مازندران و گلستان) نیست که بخواهد و بتواند و رقبا و دشمنانش بگذارند بی‌طرف و دست‌نخورده باقی بماند. این توهم بی‌طرفی باعث آن خواهد شد که دوباره همانند دفعات پیش دشمنان خاک ایران ما را به توبره ببرند و میهن ما میان دو سنگ آسیاب بلوک‌های قدرت و طرفین مخاصمه و تقابل بزرگ جهانی قرار گیرد و له شود. ایران ما بالفعل و بالقوه بزرگتر و به لحاظ ژئواستراتژیک مهم‌تر از آن است که در منطقه و جهان در حال شکل‌گیری در قرن آتی بتواند بی‌طرف بماند.

به باور من امّا ما برای رهایی از جهان تک‌قطبی و مهار یک‌جانبه‌گرایی مرگبار آمریکا که بعضاً در تحلیل‌ها و در بحث‌های ژئوپلیتیک همانند «بحث تنگه‌ها و گذرگاه‌های آبی» از آن به‌عنوان‌ یک اهرم اعمال قدرت و هیمنه اشاره می‌شود با روسیه و چین حداقل یک هدف استراتژیک مشترک داریم و آن مقابله با ابقای وضعیت موجود، یعنی جهان تک‌قطبی‌ و یک‌جانبه‌گرایی امریکایی و غربی در قرن بیست‌ویکم است.

این اشتراک در هدف استراتژیک باید به یک پیوند و اتحاد استراتژیک نظامی – امنیتی و پیمان‌سازی (Pact-building) تبدیل شود. امّا در این اتحاد و پیوند استراتژیک ما نمی‌توانیم تنها صرفاً به عنوان مصرف‌کنندۀ خدمات دفاعی و امنیتی دو قدرت بزرگ نام‌برده استفاده کنیم. ما باید متناسب با وزن و جایگاه حقیقی و حقوقی که خود و دیگران برای ما تعریف می‌کنند قبول مسئولیت کنیم. در این اتحاد و پیوند ایران باید حداقل در حد و اندازه یک قدرت منطقه‌ای توان و امکانات خود در حوزه «قدرت سخت و نرم» و همچنین توان «تاب‌آوری اقتصادی» را تعریف کند. ایران باید قابل دفاع باشد، ما حتماً باید به یک ارتش با ظرفیت‌های بالای تسلیحات متعارف و غیرمتعارف مجهز باشیم.

تلاش‌ها و سرمایه‌گذاری‌های چندین دهه اخیر در حوزه «قدرت سخت» باید در آینده نزدیک به بار نشیند. «شترسواری دولا دولا نمی‌شود»! در قاموس ایرانیان میهن‌دوست حفظ ایران از اوجب واجبات است.

گذشته از این اشتراک در هدف یعنی مقابله با جهان تک‌قطبی تحت «همینه و استیلای امریکا و غرب»‌ موقعیت جغرافیایی استثنایی ایران ما و همسایگی آن با روسیه و چین به خاطر تنگناهای جغرافیایی آنها، ازجمله عدم دسترسی به آب‌ر‎‌اه‎های مطمئن و سهل، در راستای ایفای نقش‌شان در تجارت جهانی مزیتی منحصربه‌فرد برای ما است که به این راحتی‌ها کشور دیگری نمی‌تواند آن‌را به آنها بدهد؛ یعنی هم چین و هم روسیه به ما به‌مراتب بیشتر نیاز دارند تا امریکا و غرب.

برای چین و روسیه ما حتی اگر بالفعل نیز یک شریک تمام‌عیار نباشیم اما حتماً بالقوه توانایی نشستن در سر میز به‌عنوان شریک پایاپای را داریم امّا در رابطه با غرب این قضیه متفاوت است. ما باید این واقعیت را بپذیریم که ما هم به لحاظ جغرافیایی و هم به لحاظ تاریخی و فرهنگی به «جهان غرب تبعیض‌گرا و برتری‌طلب» تعلق نداریم. آنها همان‌طور که بارها دیده‌ایم به باور من از ما در بهترین حالت تنها به‌عنوان‌ یک کارت بازی مقابل روسیه و چین و دیگر رقبایشان استفاده خواهند کرد و لاغیر. غربی‌ها حتی به اندازه دوک‌نشین «لیختن‌اشتاین» با مساحت ۱۶۰ کیلومتر مربعی‌اش هم برای ما ارزش و اعتبار و تعهد قائل نیستند.

ما باید مواظب باشیم خودمان را مفت و ارزان در راستای اهداف و بهره‌گیری‌های دیگران تعریف نکنیم. تنها ضامن این امر نیز آنست که «چپ ما باید پر باشد».

انتهای پیام