روسیه چه کسی را برای سکان‌داری پاستور ترجیح می‌دهد؟
احمد وخشیته در دیدبان روسیه نوشت: میان ماه‌های اخیر همواره برخی از رسانه‌های کشورمان با ترجمه‌های گزینشی از مطبوعات روسیه، درصدد بودند تا مطلوب کرملین برای انتخابات ریاست جمهوری ایران را افراد اصولگرا و درصدر آن قالیباف و یا جلیلی جلوه دهند؛ اما اگر صرفا با برخی دلواپسان روسی که خود در دولت روسیه هیچ جایگاهی ندارند و از ادبار مردمی برخوردار هستند به گفتگو ننشینید، واقعیت امری دیگر است.
اگرچه رسانه‌های اصولگرایی ایران برجام را به شدت مورد نقد قرار می‌دهند، سیاست خارجی ایران را گرایش یک جانبه به غرب می‌دانند و حتی فراتر رفته و دولت را متهم می‌کنند که سر تعظیم در مقابل غرب فرود آورده است، اما در مقابل روس‌ها برجام را نقطه عطفی می‌دانند که سبب شد به واسطه تنش‌زدایی ایران با غرب و به ویژه آمریکا، پنجره جدیدی در روابط ایران و روسیه گشوده شود تا به واسطه آن بتوان از ظرفیت‌های موجود میان ایران و روسیه استفاده شود.
رفتار ایران در دولت‌های نهم و دهم خارج از عرف دیپلماتیک با دولت های غربی بود و سیاست خارجی طی آن دوران معطوف به روابط استراتژیک با ونزوئلا بود؛ و اگر چه می شنیدیم ایران علاقه‌مند به گسترش روابط با روسیه و چین است، اما در واقعیت از چین تنها واردات کالای چینی به دولتش رسید و از روسیه عدم تحویل اس 300.
واقعیت روابط ایران و روسیه و نگاه کرملین به پاستور فاصله بسیاری با آن چیزی دارد که دلواپسان و رسانه هایشان در ایران مطرح می‌کنند؛ اگر با سیاستمدارن، دیپلمات‌ها و کارشناسان روابط بین‌الملل روسیه نشست‌و‌برخاست و گفت‌وگو کرده باشید، به خوبی در خواهید یافت که آنها به دنبال گسترش روابط با ایرانی هستند که در انزوا و تحریم‌های بین المللی نباشد. بدون شک این جمله را از آنها به کرات خواهید شنید که “ما روی کره زمین زندگی می‌کنیم؛ نه مریخ”؛ از این رو منافع ملی ما اجازه نخواهد داد با کشوری که روابط تیره و تاریکی با جامعه بین‌الملل دارد و به واسطه دشمنی با غرب در جبهه‌های مختلف، تحریم‌های گوناگون و رنگینی را بر خود تحمیل کرده است، شعبات بانکی خود در ایالات متحده آمریکا را با خطرات جدی مواجه کنیم. آن‌گاه شما در می‌یابید که سیاست خارجی محل جستجوی ایدئولوژی و معرفت نیست و حتی در یک کشور مقتدر و ضد امپریالیسم همچون روسیه نیز، برای دولتی که چارچوب نظام بین‌الملل را زیر سوال می‌برد و خود را مصلح جامعه جهانی می‌خواند، از ادبیات جالبی استفاده نمی‌کند.
در ادامه گفت‌و‌گوها و به خوبی احترام روس‌ها نسبت به دکتر جواد ظریف و دکتر حسن روحانی را درک خواهید کرد. احترامی که طی چند هفته گذشته به موجب حضورم در جامعه آکادمیک روسیه بیش از گذشته درک کرده‌ام؛ هنگامی که با پرسش روس‌ها در رابطه با انتخابات ریاست‌جمهوری ایران مواجه می‌شوید، به وضوح بیم آنها درباره ظهور احمدی نژادی دیگر در ایران فهم می شود، واهمه از روی کار آمدن ترامپی در خاورمیانه و تاریک شدن روابط ایران همانند سال‌های 2006 تا 2012 با غرب و گره خوردن مذاکرات سوریه و بسته شدن پنجره توسعه همه جانبه روابط ایران و روسیه.
گویی روس‌ها نیز می‌گویند: دوباره روحانی؛ دوباره صلح.
انتهای پیام
