استاندارد دوگانهی تاجیک در توصیه به «عقبنشینی»
محمد توکلی، انصاف نیوز:
دکتر تاجیک از نظریهپردازان سیاسی کشور در یادداشت تازهی خود مسئولان نظام را به عقبنشینی فرامیخواند. عقبنشینی در برابر آنچه از نگاه او خواست مردم است. به باور محمدرضا تاجیک این توصیه به «بقای نظم و نظام مستقر» کمک خواهد کرد.
آنچه آقای تاجیک میگوید در نگاه نخست و فارغ از مصادیق آن که قاعدتا محل اختلاف میان او و منتقدانش است سخنی بدیهی به نظر میآید اما در دل خود استانداردی دوگانه را حمل میکند.
با دقت در آنچه او در یادداشتهای یک سال اخیر خود میگوید میتوان دریافت که این چهرهی سیاسی مانند درصد بزرگی از دیگر کسانی که خود را ذیل جریان اصلاحطلب، تحولخواه و مانند آن تعریف میکنند از سبک و سیاق کنشگری سیاسی رئیس دولت مستقر ناراضی است.
آنها که از قضا برخیشان در پیروزی پزشکیان در انتخابات ۱۴۰۳ نقشآفرین بودند و برخی از این برخی هم در دولت حضور دارند، بر این باورند که عقبنشینیهای رئیسجمهور که تحت نام «وفاق» و یا با ادبیات خود او «دعوا نکردن» انجام میشود کمکی به تحقق اهداف دولت نخواهد کرد.
فارغ از آنکه کنشگری سیاسی وفاقآلود مسعود پزشکیان و حلقهی اول نزدیک به او را بپسندیم یا نه پرسش اساسی اینجاست که دلیل این استاندارد دوگانه میان این انتقاد به وفاق و آن توصیه به عقبنشینی چیست؟
چگونه میتوان مسئولان امر را در سیاست خارجی به عقبنشینی فراخواند و یا همچون محمدرضا تاجیک پا را فراتر نهاد و گزینهی «عقبنشینی انقلابی» را روی میز گذاشت اما همزمان مخالف رویکردهای اجماعساز در داخل بود، رویکردهایی که طبیعتا با نوعی عقبنشینی هم همراه است.
به نظر میآید آنجا که پای منطق قدرت به میان میآید چارهای جز همراهسازی، وفاق، اجماعآفرینی و مانند آن از طریق عقبنشینی نیست.
اگر ایدهی «دو گام به عقب برداشتن» در برابر قدرتهای خارجی و همینطور خواستههای «مردم» امری نیکو و قابل توصیه است، «عقبنشینی» در برابر قدرتهای داخلی نیز بر اساس همین منطق بخشی از سیاستورزی است.
شاید حتی بتوان گفت که راه رفع موانع در سیاست خارجی و محقق شدن خواستههای «مردم» از مسیر همین جنس «عقبنشینیها» بگذرد.
البته آنچه در بخشی از یادداشت محمدرضا تاجیک آمده در این نوع عقبنشینی هم صدق میکند. آنجا که نوشته است: «بهتر و بههنگام عقبنشینی کن»
انتهای پیام
