چه کسی به آخرت باور دارد؟

بهروز مرادی، جامعه‌شناس دین، در کانال تلگرامی خود نوشت: «تلقی قرآن از باورمندی به آخرت، نه آن قرائت ذهنی، بلکه خوانشی عملکردی و استوارشده بر باوری معطوف به سالم‌سازی کردار است.

این بدین معنی‌ست که از نظر قرآن؛ اعتقاد حقیقی به روز رستاخیز و مرحله‌ی آخرت، سبب پرهیز آدمی از فساد، ناپاکی و ظلم و نیز موجب سالم‌شدن کردار و گفتار و پندار فرد می‌شود.

به این ترتیب، وجود ویژگی‌های زشت و عملکرد فسادآمیز در افراد نشانه‌ی عدم اعتقاد راستین آن‌ها به آخرت به مثابه پیامدسنجی نظام کرداری خویش است.

از این روی در آیه‌ی ۶۰ سوره‌ی نحل چنین می‌فرماید:
“ویژگی‌های زشت از آن کسانی است که به آخرت ایمان نمی‌آورند و…”

رأی قرآن ازجمله در آیه‌ی ۴ سوره‌ی نمل در خصوص کسانی که باور راستین به آخرت ندارند این است که آنان به‌خاطر ابتلا به کبر، تصویر مخدوش و توهم‌آمیزی از نظام کرداری خویش دارند و عملکردشان فاقد استواری و دچار هرج‌ومرج و تناقض است:

“همانا کسانی که به آخرت ایمان ندارند، اعمال‌شان را برای‌شان آراسته‌ایم و به‌همین خاطر سرگشته‌اند.”
پس از نظر قرآن؛ باور راستین به آخرت نوعی سازوکار پایش و پیشگیری و پالایش عملکردی در فرد ایجاد می‌کند و به طور مشخص؛ کردار فرد را سالم و از زشتکاری و فساد دور می‌سازد.

به‌همین خاطر کسانی که دارای ویژگی‌های شخصیتی و کرداری زشت و ناسالم و عملکرد فسادکارانه و ظالمانه هستند، اما بااینحال خود را باورمند به روز رستاخیز و آخرت نشان می‌دهند، یا ریا می‌کنند یا باور آن‌ها به روز حساب، حقیقی و راستین نیست چراکه این باور در سطح زبان آنها باقی مانده و وارد لایه‌ی عمیق شخصیت آن‌ها نشده تا معطوف به تولید عمل سالم و پاک بشود.

به هرحال تصریح قرآن در قصص:۸۳ چنین است:
” آن سرای آخرت را برای کسانی قرار داده‌ایم که در زمین نه برتری جویند و نه فسادی کنند. و فرجام کار از آن تقواپیشگان است [یعنی همان کسانی که خود را مهار و کنترل و از پلیدکاری حفظ می‌کنند].”

انتهای پیام