نوازنده ای که «ناشنیدنی» می‌نوازد
«امیرحسین ناظری کنزق»، انصاف نیوز: به بهانه تولد «حسین علیزاده» خواستیم کمی بیشتر از او سخن بگوییم. نام حسین علیزاده که می‌آید انگار یک موسیقی عجیب در درونمان نواخته می‌شود. یک موسیقی که شنیدنش فقط با گوش جان ممکن است. انگار یادمان می‌آید همه تلخی‌ها و شیرینی‌های گذشته خودمان و سرزمینمان چه صدایی داشته.
قطعات علیزاده که پخش می‌شود یادمان می‌آید پدرانمان چقدر در جنگ سختی‌کشیده‌اند، یادمان می‌آید صفا و صمیمیت کوچه‌های قدیمی این آبادی را. او با موسیقی‌اش قصه‌های این سرزمین را طوری با جزئیات روایت می‌کند که انکار وسط برگ‌های تاریخ ایستاده‌ای و معرکه را تماشا می‌کنی.
فرقی نمی‌کند «نی‌نوا» را گوش بدهی یا «غمنومه فریدون»، علیزاده همان ساحر قدیمی است. موسیقی‌هایش هم سحرت می‌کنند و برای مدتی یادت می‌رود کجا بودی و چه می‌کردی و در دنیای همان موسیقی زندگی می‌کنی.
از همان سال‌های دور تا همین حالا که هر جا نام علیزاده باشد همه مطمئن‌اند اثری تولید خواهد شد که شگفت‌زده‌شان خواهد کرد. برای من نوشتن علیزاده دشوار است. چراکه او سال‌ها بیشتر از سِن من در عرصه موسیقی یکه‌تاز بوده. اما او برای من تاریخ‌نگار فرهنگ و ادب ایران است و موسیقی‌هایش برگ برگ کتاب تاریخ احساسات و عواطف مردمان این سرزمین.
اما حسرت که وقتی از یکی از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس درباره او سؤال پرسیدم او حتی علیزاده را هم نمی‌شناخت. راست می‌گویند که «قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری». علیزاده بزرگ‌تر آن است که هرکس بتواند وصفش کند. درباره علیزاده گفتگوهایی داشته‌ایم با «لوریس چکنواریان»، «هانا کامکار»، «کیوان ساکت»، «حسین زمان» و «هادی منتظری» که متن این مصاحبه‌ها در پی می‌آید:
انتهای پیام
آن عضو کمیسیون مجلس تقیه نکرده است ، چون در انتخابات هر دوره مجلس گذار پوست به دباغ خانه می افتد ؟!