«دوقطبی خودی و غیرخودی از سوی مرحوم طالقانی رنگ باخت»
یک استاد دانشگاه تاکید کرد: طالقانی روحانی مورد نیاز امروز ماست. طالقانی نماد روحانی است که نه دولت زده است و نه عوام‌گرا. طالقانی نماد وحدت در کثرت و کثرت در وحدت بود. توحید او اصل بر تشابه و همگون‌سازی نبود که همه گروه‌ها مانند او فکر کنند و اگر فکر نکنند حذف شوند.
به گزارش ایلنا، هاشم آقاجری در سی و هشتمین سالگرد درگذشت آیت‌الله سید محمود طالقانی که عصر امروز در کانون توحید برگزار شد، گفت: امروز جای خالی آیت الله طالقانی بیش از گذشته احساس می‌شود. طالقانی روحانی بود که باید باشد. طالقانی استعاره و بازنمایی از یک نماد است.
وی درباره آیت الله طالقانی اظهار داشت: شجاعت طالقانی براساس ایمان بود. او یک پدر بود که معنویتش رهایی بخش و عدالت‌طلبانه بود. او فقط ابوذر نبود؛ ابوعلی و ابوسعید هم بود. مردم در تشییع جنازه او می‌گفتند ای نایب پیغمبر ما، جای تو خالی است.
این استاد دانشگاه تربیت مدرس با طرح این سوال که طالقانی چه نیابتی از پیامبر بود، تصریح کرد: او نیاب‌تدار شفقت و مهربانی و آزادیخواهی و عدالت‌طلبی بود. دست رحمت و پر عشق او در آن فضای ستیزه‌آمیز اتهامات و تکفیرهای متقابل بر سر همه بود. او نقش پدری برای همه داشت؛ از مارکسیست تا دیندار و از فارس تا ترک و لر و کرد.
آقاجری با بیان اینکه طالقانی به دنبال خودشکفایی مردم بود، خاطرنشان کرد: طالقانی به عنوان یکی از حلقه‌های نیرومند روشنفکری دینی از نمادهای اتحاد روحانیت و روشنفکران بود. وحدت روشنفکر و روحانی در هدف و راهشان است و نه وحدت در موقعیت و روش.
وی افزود: طالقانی روحانی مورد نیاز امروز ماست. طالقانی نماد روحانی است که نه دولت زده است و نه عوام‌گرا. طالقانی نماد وحدت در کثرت و کثرت در وحدت بود. توحید او اصل بر تشابه و همگون‌سازی نبود که همه گروه‌ها مانند او فکر کنند و اگر فکر نکنند حذف شوند.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب با بیان اینکه امروز یاد گرفتیم اختلافات و تفاوت‌ها را بپذیریم، ابراز داشت: دوقطبی خودی و غیرخودی از سوی طالقانی رنگ باخت و او این فاصله را پر کرد. طالقانی نشان داد که می‌توان هم مدرن بود و هم سنت‌ها را پاس داشت. هم دموکرات بود و هم سوسیالیست.
آقاجری با بیان اینکه هیچ کسی به اندازه طالقانی ملی‌گرا و ایران‌دوست نبود، عنوان کرد: او در عین ایران‌دوستی انترناسیولیست هم بود.
وی با بیان اینکه طالقانی در طول عمرش فرایندی تکاملی را طی کرد، یادآور شد: طالقانی یک چهره ایستا نبود. او را باید در سه لحظه تاریخی دید که عبارتند از تولد تا سال ۴۰، از سال ۴۰ تا پیروزی انقلاب اسلامی و دوران پس از انقلاب اسلامی است. در همه مراحل طالقانی همیشه در صحنه است.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: او در دهه ۲۰ و ۳۰ از معدود روحانیونی است که از مصدق حمایت می‌کند و با کودتا مقابله می‌کند. او تا سال ۴۰ در گفتمان احیای مشروطیت قرار دارد و به همین خاطر کتاب علامه نایینی را با مقدمه و شرح جدیدی چاپ می‌کند.
آقاجری با تشریح آرای علامه نایینی و ارتباط آن با آیت الله طالقانی عنوان کرد: مرحله دوم زندگی طالقانی، از دهه ۴۰ است. مرگ آیت الله بروجردی و قیام ۱۵ خرداد سال ۴۲ و بسط خفقان سیاسی در این مساله موثر است. طالقانی در سال ۴۱ مقاله‌ای درباره فتوای شورایی می‌نویسد که نشان از دموکراتیزه شدن نگاه دینی اوست.
وی اضافه کرد: مشروطه خواهان تصور می‌کردند سلطنت را می‌توان کنترل و محدود کرد و همانند بریتانیا عمل کرد اما تجربه تاریخی به طالقانی نشان داد فرم و محتوا کاملا با یکدیگر در ارتباط هستند. نمی‌توان از ساختار فساد، آدم سالم انتظار داشت. طالقانی دریافت دموکراسی، شورا، آزادی و عدالت و… در چارچوب ساختار سلطنتی قابل تحقق نیست.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب با بیان اینکه طالقانی در جریان تجربه از دموکراسی شورایی به جمهوری شورایی گذار کرد، گفت: طالقانی در تجربه ۴۰ و ۵۰ به جمهوریخواهی رسید. جمهوری مدنظر طالقانی شورایی است.
انتهای پیام
