تعارف‌های ناصواب اصلاح طلبان

«رضا صادقیان» عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره‌ی رفتار اصلاح طلبان نوشت:

جریان اصلاح‌طلب با توجه به میزان محدودیت‌های سیاسی تا کنون راهی را طی کرده که می‌توانسته و یا توانایی‌اش را داشته است. اگر به دولت حسن روحانی نزدیک شده و وام گرفتن از نام اصلاح و اندیشه اصلاح‌طلبی و میدان آوردن سیدمحمد خاتمی، رییس دولت اصلاحات، در جهت کسب رأی شهروندان در دو انتخابات اخیر اقداماتی در خور توجه انجام داده، خواهان نزدیک‌تر شدن به قدرت و کسب اعتماد بیشتر بوده است. اگر برای کسب کرسی‌های مجلس شورای اسلامی و شوراهای شهر کوشش کرده، دغدغه‌ی کسب قدرت و تاثیرگذاری در ساختار تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری را براساس اندیشه‌ی اصلاح‌طلبی داشته است.

جریان اصلاح‌طلب در وضعیت فعلی دچار ایرادات و اشکالاتی است که در صورت حل نکردن آن تا سال‌ها همین بحران گریبانش را خواهد فشرد و از توانایی‌اش در سپهر عمومی می‌کاهد.

یکم: به نظر می‌رسد قبل از هر مساله جریان اصلاح‌طلب می‌بایست تکلیف خودش را با حوادث سال 88 روشن کند. در لفافه سخن گفتن و میانه‌ی حرف را بریدن حامل هیچ دستاوردی در عرصه‌ی سیاسی و کسب قدرت انتخابی نخواهد بود. سیاست‌مداران اصلاح‌طلب به جای سکوت و نادیده گرفتن، یکبار برای همیشه تکلیف خودشان را با نظرات عباس عبدی درباره‌ی انتخابات پرحاشیه‌ی هشت سال گذشته روشن کنند. مساله‌ی اعتماد سازی با بخش‌های دیگر قدرت را به دست فراموشی نسپارند. دیوار سخت واقعیت نزدیک‌تر از تمام اشیاء پیرامونی به سیاست‌مداران است، جایی برای دور زدن ندارد.

دوم: حمایت جریان اصلاح‌طلب در انتخابات سال 92 از حسن روحانی و رضایت کاندیدای آنان به انصراف از کارزار رقابت‌ها و راضی شدن به ورود به عرصه‌ی انتخابات در سال 96 به عنوان «کاندیدای پوششی» و یا هر نام و عنوانی دیگر، حکایت ضعف جریان سیاسی را بازگو می‌کند، چشم‌ها را به حمله‌های جهانگیری به منتقدان و مخالفان دولت یازدهم و دفاع جانانه‌ی او از کارکرد دولت نمی‌بندیم، با این حال و در صورتی که جهانگیری را نماینده‌ی رسمی اصلاح‌طلبان در انتخابات ریاست جمهوری اخیر بدانیم، وضعیت چندان خوب نیست. این درست که اصلاح‌طلبان در انتخابات با اقبال بیشتری در مقابل نیروهای اصولگرا در شهرهای بزرگ روبرو شده و می‌شوند، با این حال در فصل چیدن محصول دست آنها کوتاه‌تر از چیزی است که به تصور می‌آید.

سوم: در صورتی که طی سال‌های پیش‌رو احزاب قوی با تشکیلات منسجم اقدام به فعالیت کنند، وجود شورای عالی اصلاح‌طلبان دیر یا زود و چنانچه به سوی ترمیم و اصلاح نرود، خالی از معنا خواهد شد. بنابراین جریان اصلاح‌طلب لازم است به جای رد و بدل کردن تعارف‌های عامیانه و نگفتن‌ها و دور شدن از نقد خویش به بهانه‌ی سودجویی رغیب، درباره‌ی نحوه‌ی تصمیم‌گیری و چیدمان لیست‌های انتخاباتی به ترمیم آن همت کند. ندیدن، وقت نداشتن و سکوت اختیار کردن درباره‌ی ساختاری که موجب به قدرت رسیدن برخی از نیروهای غیرسیاسی فرصت طلب با تابلوی اصلاح‌طلبی شدند جایی برای برنامه‌ریزی بلند مدت نمی‌گذارد، بازخوردها و موضع‌گیری نمایندگان مجلس شورای اسلامی درباره‌ی رویدادهای سیاسی جاری بعضاً در نهایت ناهماهنگی با سیاست‌های اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان انجام می‌شود.

چهارم: از منظری نمی‌توان در قدرت دولتی بود و همچنان به بخش‌های آن انتقاد داشت، سیاست همراهی با دولت و انتقاد از فعالیت‌های دولت با شرایط فعلی اصلاح‌طلبان همخوان نیست. جریان اصلاح‌طلب خواهان قرار گرفتن در ساختار قدرت است و دولت یازدهم و دوازدهم را به عنوان پل اعتمادسازی با حاکمیت می‌نگرد ولی صرفاً در همین مرحله اظهار نظر متوقف می‌شود و به الزامات این همراهی و انتقاد همزمان چندان دقتی نمی‌کند. مهم‌تر آنکه تا قبل از معرفی کابینه به مجلس شورای اسلامی اصلاح‌طلبان در حال ارتباط با حسن روحانی به ترتیبی بودند که می‌پسندید و بسیار دیر حاضر به پذیرش واقعیت سیاست‌ورزی به شیوه‌ی رییس جمهور شدند.

پنجم: جریان اصلاحات و احزاب وابسته به این طیف سیاسی نمی‌بایست به اسم جذب حداکثری نیروهای تشکیلاتی سکوی پرش برخی فرصت طلبان و سیاست بازان قرار بگیرند. ورود چهره‌های غیرسیاسی با هر نام و نشانی، مهندس، کارشناس خبره و تحصیل کرده و فضاسازی برای چنین افرادی در ایام انتخابات صرفاً این پیام خطرناک را به صدها هزار اصلاح‌طلبان جوان مخابره خواهد کرد که از قدرت بی‌مثال شانه‌های آنان در جهت رساندن عده‌ای به صندلی قدرت سوءاستفاده شده است. قبل از آنکه شنیدن کلمه‌ی «افسوس» از زبان جوانان و نیروهای وفادار به طیف اصلاح‌طلب بارها و بارها شنیده شود، لازم است این تعارف‌ها را بر زمین گذاشت و به نقد تصمیم‌گیری تاثیرگذاران در سیاست‌ورزی اصلاح‌طلبانه پرداخت.

انتهای پیام