هميشه بايد ببازي عليرضا!
علی عالی در «اعتماد» نوشت: صحبت درباره مسابقه دادن با يك رقيبِ اسراييلي نيست، صحبت درباره «علیرضا كريمي» بودن در ورزش ايران است. صحبت از مواجهه ما با سرمايه‌هاي انساني در سياست‌گذاري‌هاي ورزشي است كه به بستري براي هدررفت نيروهاي انساني تبديل شده است. ماجراي عليرضا كريمي در كشتي ايران، همين شش فيتيله‌پيچ و شكست مقابل حريف روسي نيست كه او بارها پيش از اين با تصميمات غلط، وعده‌هاي پوچ و مديريت غيرعلمي، فيتيله‌پيچ شده بود. اين آخري را همه شنيدند اما يك‌ماه پيش را از ياد برده‌ايد؟ همان روزهايي كه عليرضا به‌خاطر ندانم‌كاري‌هاي مديران باشگاه، تنبيه شد. ٣٠روز تا مسابقات اميدهاي جهان مانده بود، كه او ٢٤ ساعت تنبيهش را به صورت ٢ ساعت نگهباني و ٢ ساعت استراحت در پادگان گذراند و اعتراض نكرد. مثل ديروز كه «بايد ببازي» مربي را شنيد و باخت. داستان عليرضا كريمي، داستان خيلي از ستاره‌هاي ايراني است. داستان استعدادهايي است كه ديده مي‌شوند اما پاس داشته نمي‌شوند. داستانِ ستاره‌هايي است كه زود غروب مي‌كنند. قهرماناني كه فراموش مي‌شوند.
وقتي عليرضا كريمي به عنوان يك استعداد به كشتي معرفي شد، براي همگان خاطره عليرضا حيدري را تازه كرد؛ يك كشتي‌گير جوان با همان استايل و همان قدرت. پيشكسوت‌ترها گفتند كه جايگزين رضا يزداني را يافته‌اند. همه خوشحال شدند اما كسي به روحيه حساس او توجه نكرد كه چقدر از جابه‌جا شدن وزنش در مسابقات آسيب مي‌بيند. عليرضا كريمي سكوت كرد و كشتي گرفت؛ حتي وزن كم‌كردن‌هاي زيادش در المپيك را هم در سكوت تحمل كرد. قهرمان ارتش‌هاي جهان است و اما هنوز سرباز است! اعتراضي نكرد و فقط اميدوار ماند كه باقي‌مانده دوران خدمتش بخشيده شود تا با خيالي آسوده‌تر كشتي بگيرد. نه مصاحبه‌اي كرد و نه اعتراضي. دارنده مدال طلاي آسيا در سال‌هاي ۲۰۱۵ و ۲۰۱۷ و مدال برنز جهان در سال ۲۰۱۵ از «صفر به سكو» رسيد. قهرمان شد اما خود و خانواده‌اش در شرايطِ معيشتي خوبي روزگار نمي‌گذرانند. اين عليرضا كريمي است؛ قهرمانِ ما. با عليرضا كريمي‌ها چه كرده‌ايم؟ به حرف‌هايش گوش نكرديم، مشكلات و سختي‌هايش را نديديم، توقعاتش را به هيچ گرفتيم و توقعِ پيشرفت از او داريم؟ براي پيشرفت هم كه به‌حق و ناحق مانع گذاشتيم. چاره‌اي نيست، بايد عليرضا كريمي‌ها تكثير شوند اما براي ماندن‌شان هم بايد چاره‌انديشيد. مگر نه اينكه مطالعات انجام شده دكتر سريع‌القلم نشان مي‌دهد كه ايران در ميان ٥٥ كشور مسلمان، از مراكش تا پاكستان بهترين شرايط را در منابع انساني دارد؟ ما خلاق‌ترين نيروها را داريم؛ بهترين پزشكان را، خلاق‌ترين كارگردان‌ها را، زبده‌ترين مهندسان و فيزيكدانان را، حتي دقيق‌ترين مورخان را. توانايي‌هاي سرمايه‌هاي انساني ايران منحصربه‌فرد است و چرا نبايد منابع انساني‌مان را درحد توانايي‌هاي‌شان جدي بگيريم و ارج بگذاريم. شكست غلامرضا تختي مقابل الكساندر مدويد و شكست عليرضا كريمي مقابل حريف روسي تفاوت‌هاي بسياري دارد اما يك درس مشابه دارد: مردم پشت هر دو قهرمان ماندند و «ورزشكار ايراني» را ستودند. هرچقدر هم كه دستورِ كنارِ زمين، درخواستِ شكست باشد اما حواس‌مان بايد به قهرمانان‌مان باشد. عليرضا كريمي‌ها آينده كشور را مي‌سازند و پرچم ايران را جلوتر از حوزه‌هاي سياسي، اقتصادي و فرهنگي در كشورهاي ديگر به اهتزاز در مي‌آورند.
انتهای پیام
