بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم‌پزشکی تهران
متن بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم‌پزشکی تهران به مناسبت روز دانشجو به این شرح است:
«بسم الله الرحمن الرحیم
شصت‌وچهار سال از آن روزی می‌گذرد که سه آذر اهورایی در خون غلطیدند تا دانشگاه از تعرض اغیار و بیگانگان در امان باشد. شصت و چهار سال از آن روز که شهدای دانشجو و دانشگاه، با خون خود ، مبارزه با استبداد و استکبار را در تاریخ جاودانه کردند گذشته است، و امروز دانشگاه علی رغم تمام صدمات و حملات همچنان ایستاده و پابرجاست. در شصت و چهارمین سالگرد حمله خونین استبداد به دانشگاه، از دانشگاه تهران، از مشهد شهدای دانشجو، همچنان با حافظه ای زخم خورده و پیکره ای مالامال از درد و رنجِ تازیانه های استبداد، که همواره پنهان و آشکار پیوندی نیز با استعمار و استحمار داشته و دارد، ایستاده ایم تا بگوییم راه شهدا ادامه دارد … .
در این میان، انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران به عنوان قدیمی ترین و اثرگذارترین مجموعه دانشجویی کشور با عمری قریب به هفتاد و پنج سال بر خود فرض می داند تا در سالگرد طلیعه بیداری دانشجو در ۱۴ آذرماه ۱۳۹۶، بنابر وظیفه انسانی خویش، و در راستای عمل به رسالت دانشجویی و شرعی خود در دفاع از میراث عدالتخواهی و آزادی جویی مذهب و همچنین آرمانهای انقلاب اسلامی که رهایی ملت از بند استعمار و استحمار و استبداد را می طلبید، به نقد قدرت بنشیند و پیرامون مسائل جاری کشور به نکاتی چند اشاره کند.
برای ما پر واضح است که همچون سالیان گذشته طرح انتقادات بدون مصلحت سنجی های رایج که همواره حقیقت را ذبح شرعی کرده است سبب خواهد شد که به عناوین مختلف مورد عتاب قرار گیریم و انواع محدودیت ها را متحمل شویم. خوانده‌ایم کلام مولا علی را در عهدنامه مالک اشتر بارها درباره لزوم نظارت مردم بر کارگزاران حکومت، دیده‌ایم سیره خمینی کبیر را که نقد و حتی تخطئه را کریمانه موهبتی الهی می دانست و راه توسعه و پیشرفت کشور را در گرو نقد آزادانه مسولان می دانیم آنچنان که پیامر عظیم الشان اسلام نیز می فرماید:
دو گروه از امت من هستند که اگر اصلاح یابند، امت من اصلاح می یابد و اگر فاسد شوند، امت من فاسد می شود: علما و حکّام.
۱- فضای عمومی کشور
هیچ حکومتی بدون تکیه به آراء ملت، تداوم و استمرار نخواهد داشت. نظام جمهوری اسلامی ایران نیز برخاسته از انقلابی است که شعارش استقلال و آزادی بود، و همانطور که پیر جماران فرمود «میزان رای ملت است». این جمله در آرمانهای انقلاب ۵۷ نیز تبلور یافت آنچنان که نظام جمهوری اسلامی نیز از بدو تاسیس همواره متکی به پشتیبانی آحاد ملت بوده است. تداوم اقتدار و پیشرفت نظام در گرو اتحاد و عبور از فضای دو قطبی است که لازمه آن پیش از هرچیز ترمیم زخم‌های بی‌اعتمادی است که ۸ سال است بر پیکره جامعه نقش بسته است.
امروز که در فضای بین المللی و در منطقه و از سوی مستکبرین ناآرامی‌ها و تهدیدهای جدی علیه کشور وجود دارد، همگان را به تقویت انسجام و همبستگی ملی دعوت می‌کنیم، چرا که وضعیت فعلی جامعه‌ی ایران را خطری برای آینده‌ی ایران و ایرانیان می‌دانیم. آسیب‌های اجتماعی، بحران‌های زیست‌محیطی، افزایش شکاف طبقاتی، فساد نهادینه شده و از همه مهم‌تر شکاف فرهنگی- سیاسی موجود میان «مردم و حاکمیت»؛ بقا و حیات ایرانیان را تهدید میکند.
قطعا اولین گام برای پیشرد آشتی ملی، برداشته‌شدن «محدودیت‌ها» و «حصر و حبس‌ها» از بزرگان و پیشگامان انقلاب اسلامی خواهد بود. از این رهگذر می‌توان میان گروه‌های سیاسی ، مردم و حاکمیت یکپارچگی ایجاد کرد. نتایج سه انتخابات خرداد۹۲ و اسفند ۹۴ و اردیبهشت ۹۶ نیز نشان از خواست جمعی ملت ایران دارد.
۲- عملکرد دولت
دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در شرایطی برگزار شد، که بسیار از دانشجویان، جوانان، زنان، اقلیت ها و سایر اقشار با دل بستن به وعده های انتخاباتی داده شده ، به شرکت در انتخابات ترغیب شدند و امروز به انتظار تحقق آن وعده ها نشسته اند. اما عملکرد دولت تدبیر و امید امروز از وعده های داده شده فاصله بسیاری دارد.
در حوزه دانشگاه و آموزش عالی، فشارهای اعمال شده بر دولت در کنار بی تدبیری های صورت گرفته، باعث روی کار آمدن وزیری شد که مورد انتخاب دانشجویان نبود. متاسفانه دولت در انتخاب وزیر علوم به خواسته های دانشجویان و دانشگاهیان توجه لازم را مبذول ننمود، به همین جهت نگرانی های جدید در خصوص حل معضلات دانشگاه بیش از پیش وجود دارد.
امروز در حالی روز دانشجو را جشن می‌گیریم، که دانشگاه روز به روز شرایط غیر عادلانه تری را تجربه میکند. اخباری مبنی بر ستاره دار شدن و محرومیت از تحصیل دانشجویان در مقاطع تحصیلات تکمیلی به گوش می‌رسد، سهمیه های ناعادلانه جنسیتی و منطقه ای بر دانشجویان اعمال می شود و پولی شدن هرچه بیشتر آموزش عالی، آن را به کالایی شدن نزدیکتر میکند و منجر به افزایش شکاف میان اقشار مختلف جامعه شده است.
یکی از موانع جدی در گذراندن سد کنکور و ورود به دانشگاه ها سهمیه بندی های مختلفی است که برای داوطلبین اعمال میشود.این سهمیه ها که روزی قرار بود نابرابری های آموزشی را کم کند، امروزه خود به عامل نابرابری تبدیل شده است.
علاوه بر این امروز دانشگاه به بنگاهی اقتصادی تبدیل شده است. کارکرد فعلی مهد علم و ایمان جز تامین مخارج خود از جیب دانشجویان نیست. روند پولی سازی دانشگاه، اساس شایسته سالاری و علم اندوزی را زیر سوال برده است.. وزارت علوم در این سالها به پولی سازی دانشگاه ها سرعت بخشیده است و این در حالی است که بسیاری از دانشجویان گاها از پرداخت هزینه ی غذای خود نیز عاجزند.
دخالتهای غیرعلمی و غیر دانشگاهی در تعیین سر فصل دروس علوم انسانی موجب آسیب دیدن این رشته های تحصیلی شده است. دخالتهای غیر علمی و غیر تخصصی حتی منجربه ایجاد فاصله ای بسیار زیاد با علوم انسانی اسلامی نیز شده است.
از سوی دیگر، عدم تحقق وعده های دولت در چینش کابینه و نبود چشم انداز روشن برای تحقق آنان در ادامه کار دولت، موجب دلسردی بسیاری از رای دهندگان در انتخابات را فراهم آورده است. رییس جمهور در حالی در ایام انتخابات شعار میداد به عقب باز نمی‌گردیم که امروز از نظر بسیاری از ناظران عملکرد دولت بازگشت به عقب تلقی می گردد. در شرایطی که بسیاری از رای دهندگان به دکتر روحانی، با توجه به وعده های اصلاح طلبانه اش در انتخابات به او رای دادند، بی توجهی دولت به وعده‌های اصلاح طلبانه و میدان دادن به افرادی که با این وعده ها بیگانه اند،این شائبه را به وجود آورده است که گویا اراده ای برای تحقق آن وعده‌ها وجود ندارد.
این وضعیت در شرایطی است که در روزهای منتهی به انتخابات ریاست جمهوری، بیشترین فعالیت در جهت تشویق مردم به مشارکت در انتخابات و رأی دادن به دکتر روحانی را از جانب زنان و جوانان شاهد بودیم؛ همزمان در تبلیغات انتخاباتی ایشان نیز شعارهای قابل توجهی درخصوص توجه به نیازهای این گروه ها و بهبود وضعیتشان شنیده می‌شد.
اما پس از انتخابات چه شد؟
گویا بسیاری ازین وعده ها صرفا کارکرد انتخاباتی داشته و آقای روحانی نیز بعد از رأی آوری آنها را فراموش کرده اند و یا معتقد هستند صرف وجود معاون زن و وزیر شدن یک فرد زیر چهل سال وعده هایشان را محقق کرده است. قرار بود وزرای دولت دوازدهم معاونینی را از میان زنان مدیر برگزینند تا تجربه و توان مدیریتی زنان برای وزارت در دوره های بعد بیشتر شود، اما در عمل جز مواردی معدود شاهد تحقق وعده های مذکور نبودیم.
در کنار این موارد، بی توجهی دولت نسبت به شرکت دادن اقلیتهای قومیتی و مذهبی در اداره امور کشور، کار را به جایی کشانده است که امروز شاهد ممانعت از حضور اقلیت های مذهبی در شوراهای اسلامی شهر و روستا هستیم و این ها در حالی است که کشور ایران به دلیل تنوع جمعیتی خود نیاز به مشارکت و حضور همه گروه ها و اقوام و مذاهب در اداره امور کشور دارد و رویه فعلی دولت میتواند به یک خطر بالقوه برای امنیت کشور تبدیل گردد.
۳- مجلس شورای اسلامی
گویی برخی نوآمدگان، این خانه را ملک لایملک خود تلقی کرده اند. همان نمایندگانی که با پشت کردن به خواست های منطقی مردم و زیرپا گذاشتن حقوق آنها به فکر تامین منافع حزب، جناح یا شخص خود هستند. همان هایی که با خرید و فروش دیدگاه و نظرات در جلسات مجلس و زد و بند های سیاسی سعی در هرچه پوشالی تر کردن مجلس دارند. همانهایی که خطاب‌هایشان مشحون از نگاه های غیر مدنی و کلیشه های جنسیتی و قومیتی است.
روندی که هر روز در این سرا مشاهده میشود نوید دوران بهتری نمی دهد. گویی دیگر مجلس در راس امور نیست و هر ارگان و نهادی خود را موظف می‌داند که با تهدید نمایندگان یا زد و بند با أنها خواست های خود را به کرسی قانون بنشاند. فشارها بر مجلس روز به روز بیشتر میشود و این مساله یک دو راهی را برای نمایندگان به وجود می‌اورد، دوراهی بین خواست ملت یا مطلوب دیگر نهاد ها! برخی نمایندگان پیشاپیش موضع خود را در این دوراهی مشخص کرده اند و فاصله ی اعمال آنها از خواست های جامعه هر روز عیان تر میشود و در مواردی چون رای اعتماد به برخی وزیران منجر به شکاف میان نمایندگان و مردم شده است ،شکافی که «تَکرار» برخی کورسو های امید را نیز ناممکن میکند.
وزیرانی که مردمی نبودن آنها و توصیه ای بودنشان نقل هر جمعی از مردم بود با چنان رای های بالایی معتمد مجلس شده اند که گویی نمایندگان مجلس منتخب مردمانی از کشوری دیگر هستند.
فراکسیون امید نیز که نوید شنیده شدن صدای ملت را میداد امروز در ورطه انفعالی افتاده است که واضح ترین صداها را خواسته یا ناخواسته نمی‌شنود. در تمامی بزنگاه های تاریخی این دوره مجلس، فراکسیون امید در غالب یک جمع بی اثر عمل کرده است و گویی مخالفت های گه گاهی آن ها تنها از حیث خالی نبودن عریضه است. وجود برخی نمایندگان که علی رغم حضور در فراکسیون امید، اعمال مستقلانه و منفعت طلبانه ای را انجام میدهند نیز مزید بر علت شده است تا فراکسیون امید دیگر در جهت تحقق خواستهای ملت حرکت نکند.
۴- قوه قضاییه
متاسفانه علیرغم فریادهای همیشگی جریان دانشجویی در مسئله “عدالت”، هنوز شاهد بروز روندهای جدی بی عدالتی در دستگاه قضا و نهادهای انتظامی هستیم. ضعف ها و مشکلات امروز کشور در قوای مقننه و مجریه ناشی از عدم اجرای قوانین و نظارت صحیح بر آن هاست و در یک کلام ضعف قوه قضاییه است. قوه قضاییه که خود باید یک نهاد مستقل، فرای اختلافات و دعواهای سیاسی و جناحی باشد، امروز به علت درگیری در مسایل سیاسی نتوانسته است وظایف اساسی خود را به خوبی انجام دهد. مبارزه با فساد و مفسدین از هر جناح و گروه سیاسی امروز یکی از مهمترین ضرورتهای کشور و خواست های مردم است که تحقق آن در گرو وجود یک دستگاهی مقتدر و مستقل است و این در حالی است که مردم به واسطه صدور احکام صادره از این قوه در رابطه با برخی از شخصیت ها و چهره ها، نسبت به این قوه بی اعتماد شده اند.
فساد گسترده؛ مانند موریانه عقلانیت را از پیکره ساختار اداری کشور می‌زداید، راه‌حل مبارزه با این فساد گسترده موجود، در گسترش بروکراسی نظام نظارتی نیست. ما راه‌حل را در نظارت مدنی و آزادی رسانه‌ها و نهادهای مستقل مردمی در نقد و افشای فساد می‌دانیم. تاسف‌برانگیز است که این روزها به‌جای آن‌که با مفسدین برخورد شود، با منتقدان فساد برخورد میشود.
در پایان درود می‌فرستیم بر شهدای ۱۶ آذر و بنیان‌گذاران انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم‌پزشکی تهران که این «بنیان مرصوص» را در راه «آزادی‌خواهی» و «عدالت‌طلبی» پایه گذاشتند.
ان الله یحب الذین یقاتلون فی سبیله صفا کانهم بنیان مرصوص (الصف آیه چهار)
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران»
انتهای پیام
