انتخابات یا انتصابات؟
«علی رضا ایمانخانی»، در یادداشتی برای انصاف نیوز به بهانه‌ی انتخابات فدراسیون تکواندو نوشت:
بالاخره زمان انتخابات فدراسیون تکواندو فرا رسید و سید محمد پولادگر (ریاست فعلی فدراسیون) با رأی بالای مجمع انتخاباتی تکواندو برای چهار سال دیگر بر مسند ریاست فدراسیون نشست و ناخدای کشتی به گل نشسته تکواندو شد.
در اینکه بیشتر آرای مجامع از طرف هیات‌های استانی منصوب شده فدراسیون است (ایراد بزرگ انتخابات) شکی نیست! در این که متاسفانه شائبه‌ی رفاقت تأثیر گذار پسر یکی از مقامات عالی وزارت ورزش و آقازاده‌ی ریاست فدراسیون و مشارکت در یکی از بنگاه‌های اقتصادی وزارت ورزش وجود دارد بحثی نیست! از اینکه متاسفانه بعضی نامزدهای ریشه‌دار به بهانه‌ی رفاقت با ایشان از انتخابات کنار کشیدند و … همه و همه از نقاط ضعف این سبک انتخابات است. سؤال اصلی این است که مگر مقامات وزارت ورزش خون دل اهالی و قهرمانان تکواندو را نشنیده بودند که مانع از حضور دوباره‌ی ایشان در انتخابات شوند؟ آیا در مملکت قحط الرجال است که یک نفر بیست سال ریاست یک فدراسیون باشد؟
مگر متوجه نشدند که بیشتر قهرمانان با سابقه‌ی تکواندو اعم از هادی ساعی، رضا مهماندوست و سیروس رضایی، استاد ملکی و کریمی و… همه و همه حضور ایشان و تفکراتش را باعث در جا زدن تکواندو در سال‌های اخیر دانسته و تکواندویی که زمانی نفس کره‌ای‌ها را در آوردگاه‌های آسیایی و جهانی گرفته بود امروزه به زنگ تفریح کره‌ای‌ها و روس‌ها تبدیل شده و در مقابل حریفان درجه‌ی چندم هم مشکل دارد. چرا بهترین مربی تکواندوی جهان به خاطر طلب حق قانونی خود از ایشان، باید جلای وطن کند و در کشور همسایه بدرخشد و افتخارش نصیب بیگانه شود؟ چرا امثال میلاد بیگی‌ها و راحله آسمانی‌ها و دیگر سرمایه‌ها برای دیگر کشورها افتخار آفرینی کنند؟
چرا ورزش طلایی تکواندو دیر زمانی است که از کسب مدال طلا و قهرمانی عاجز است؟ چرا هوگو پوشان ایرانی دیگر آن صلابت و استحکام گذشته را در اوردگاه‌های بین المللی ندارند؟
دوستان وزارت ورزش بدانند که در نهایت مردم شریف و ورزش دوست ایران شکست‌های پی در پی تکواندو در گذشته و خدایی نکرده در آینده را متوجه وزارت وزرش می‌دانند و بارها شنیده‌اند که قهرمانان و اساتید تکواندو دل خوشی از عملکرد فدراسیون فعلی ندارند و قطعاً برگزاری انتخابات با این شیوه نمی‌تواند توجیهی بر این نوع انتخاب (شما بخوانید انتصاب) داشته باشد.
در هر صورت حال که پولادگر برای چهار سال دیگر انتخاب شده باید اولاً قبول کند که مسوولیت نتایج هوگو پوشان بر عهده‌ی ایشان نیز هست نه فقط سر مربی جوان تیم ملی. ثانیاً درهای بسته‌ی تکواندو بر روی پیشکسوتان و منتقدان تکواندو باز شود. ثالثاً فراموش نکند تکواندو به تنهایی در اینچئون چهار طلا کسب کرد و قطعاً توقع مردم برای جاکارتا نیز به همین میزان است و مدال‌های نقره و برنز که تأثیر آنچنانی در رنکینگ ندارد نه تنها برای مردم راضی کننده نیست و قطعاً نمی‌تواند توجیهی برای عملکرد ضعیف احتمالی باشد.
انتهای پیام
