می ناب اربعینی

مرتضی زارعی، مدرس دانشگاه در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «می ناب اربعینی» نوشت:

خدایا! حسین خون خود را خالص هدیه تو نمود تا بندگانت را از جهالت و حیرت گمراهى نجات دهد.

«بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِيكَ لِيَسْتَنْقِذَ عِبَادَكَ مِنَ الْجَهَالَةِ وَ حَيْرَةِ الضَّلاَلَةِ» (فرازی از زیارت اربعین)

دراین بیان نکات بلندی نور افکنی می کنند که به  برخی اشاره می کنیم.

پیامبران و اولیاء الهی غالبا با کلام و عمل و قلم خود زمینه هدایت مردم را فراهم می آوردند امام امام حسین با خونش هدایتگر  و جهالت شکن شد و دلیل آن نیز در زیارت اربعین آمده. مردم در جهالت بودند و نه جهل و همچنین سرگردان در گمراهی بودند و نه فقط گمراه.

تفاوت جهل با جهالت در آن است که در جهل فرد یاجامعه نسبت به حقیقتی ناآگاه است اما درجهالت آگاهی وجود دارد اما در عمل خلاف آن عمل می شود.

تفاوت حیرت در گمراهی با گمراهی  در این است که گمراه راه را نمی شناسد اما اگر راه را ببیند ره می یابد اما  حیران در گمراهی با دیدن راه نیز راه را نمی شناسد یا نمی خواهد بشناسد.

ترکیب جهالت و حیرت  که هر دو در نخواستن مشترکند ترکیب غریب و تکثیر بلکه تصاعدی از تنزل انسان  را در پی دارد که فرد و جامعه با عمل خود به وضعیتی رسیده که نمی خواهد هدایت را ببیند.

علم و قلم و کلام درمانگر جهل و ضلالت هستند و نه جهالت و حیرانی که در آنجا کارایی ندارند.

خون حسین این جا به میدان می آید تا کاری کند کارستان، او به مصاف جهالت و ضلالت خودخواسته می رود که جامعه حقیقت را فدای منافع خود نموده است و حسین جان می بازد دلیرانه و خودرا فدای حقیقت می کند تا تقابل فدایی حق بودن و حق را فدای خود نمودن را آشکار سازد و حسین شهیدحق  و گواه بر وجود حق می گردد

در مصاف حق و باطل بیش از جان خلوص در نیت کارساز است که در خلوص است که با کنار رفتن خود حق خود را در عمل شهید نشان می دهد.

لذا ارزش کار حسین فقط در جانبازی نبود بلکه مهم تر از آن اخلاص در شهادت بود فدا شدن حسین ذره ای آلوده به خود و خودخواهی نشد و دلیل  اخلاص آن روز این بود که حسین قبل از شهادت همه راه‌های ممکن را رفت وهمه روش های مسالمت جو را گوشزد کرد تا روشن شود برای حسین فدا کردن جان عزیزش  سرسوزنی  از سر غرور و یا لجاجت و یا نام خواهی و یا هر آنچه که بوی نفس اماره می دهد نبود حسین به بیان قرآن با نفس مطمئنه به قتلگاه رفت و نشانه و شاهد آن اخلاص امروز زنده و پویا و مانا بودن نام حسین تا کنون است.

پیروی و پاسداشت جانبازی حسین (ع) نیز پیش و بیش از هرچیز به اخلاص وابسته است و اخلاص نشانه و نشانه ها دارد.

اهل اخلاص خود را نمی بینند و خدا و حق را می بینند، طمانینه و آرامش زبانی و عملی  دارند و بیان و بنانشان آرامش می بخشد. آتش افروز و شر افکن نیستند،  اهل اخلاص خشنودند و نه خشمگین، زبان و عملی خوشی بخش دارند و نه خشونت طلب و گزنده.

همچنین اهل اخلاص زیست فردی وجمعیشان بنده وار است و مانوس با مخلوقات و بندگان خدا و نه خود بزرگ بین و  آزار دهنده دیگران. اهل اخلاص خلق و خوی بهشتی دارند، سیما وسیرتشان رنگ و بوی بهشت دارد. جذاب و دلکش و زیبا و کریمانه است  و همه و بیش از این ها را در فرازی از  سوره فجر که در استقبال خداوند متعال از حسین عزیز و اخلاص اوست می یابیم.

ای نفس آرام به سوی پروردگارت باز گرد

خشنود وخرسند

پس در میان بندگانم درآ

ودر بهشتم وارد شو(فجر ۲۷-۳۰)

از جمله رازهای زیارت اربعین خالص و ناب شدن سلام زیارت عاشق حسین در اربعین است. عارف به معرفت حسین و زائر اهل دل از عاشوراء تا اربعین در صفا و خلوص محبت خود به حسین می کوشد و درانتهای این چله نشینی  شراب شور وشوق وعشق خود را با زیارت دل ناب به محضر ارباب اهل معرفت می برد. که به بیان راز پرور لسان الغیب جناب حافظ

سحرگه ره روی در سرزمینی

همی‌گفت این معما با قرینی

که ای صوفی شراب آن گه شود صاف

که در شیشه برآرد اربعینی

انتهای پیام