قلم پای تردمیل!

مهدی نورمحمدزاده در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «قلم پای تردمیل!» نوشت:

چهارشنبه: پناه برده ام به تردمیل باشگاه. سرعت را بالا می برم و قدمهایم را تندتر می کنم. می دوم و عرق می ریزم تا شاید شبها زودتر خوابم ببرد و غرق مصائب اینستاگرام فیلتر شده نشوم. می خواهم بوداگونه به هیچ چیز تعلق خاطر نداشته باشم، اما نمی توانم. می خواهم باور کنم همه چیز همان است که تلویزیون می گوید، صدای قلبم که ضربانش از صدوپنجاه هم گذشته است، نمی گذارد!

شعارها، جیغ ها، شلیک ها و ناله ها روی دیوار مقابل تردمیل برایم تصویر می شود و جلوی نفسم را می گیرد…می دوم…صداها واضحتر می شود…تندتر می دوم…

پنج شنبه: شام مهمانیم. بخواهیم هم نمی توانیم درباره بحران جاری و جنایت شاهچراغ حرف نزنیم! دبیرستانی و دانشجو و خانه دار درددل می کنند و من گوش می کنم. دبیرستانی چادری و اهل نماز، شاکی از نماز جماعت و چادر اجباری مدرسه شان است، برای تنظیم نامه ای محترمانه و پر از سئوال خطاب به مدیر مدرسه از من کمک می خواهد.

دانشجو از خاطرات تلخ همکلاسی بازداشت شده اش می گوید و اینکه وسط دو گروه دوستانش گیر افتاده است، آنها که فحش می دهند و معترضند و آنها که ماله می کشند و متعصب اند!

خانه دار از فزونی خشونت و آمار کشته ها می گوید و از من می پرسد چرا مسئولین نظام کاری نمی کنند؟! جوابی ندارم. می گوید تو مردی و هیچ وقت نمی فهمی وقتی موهای یک زن را می کشند و می برند یعنی چه! می گویم می دانم! بغض آلود می گوید نه، نمی توانی بدانی!

ساکت می شوم، دیگر نمی گویم که چرا هیچ وقت پای روضه عصر عاشورا نمی نشینم! حرفها و گله ها تمامی ندارد، انگار که کاره ای هستم و همه برای گفتن مشکلشان عجله دارند. گوش می کنم، اما نمی دانم چطور امیدوارشان کنم به روزهای آینده، وقتی خودم هیچ تدبیر عاقلانه در حل بحران جاری نمی بینم. دوست دارم مثل «جان کافی» فیلم مسیرسبز می توانستم همه درد و رنج آدمها را به درون خودم بکشم و خلاص شان کنم از یاس و انتظار!

آخر شب با یکی از دوستان قرار می گذارم تا کمی حرف بزنیم، تازه از تهران رسیده و خبرهای تلخ کم ندارد. از هر دری صحبت می کنیم. بی اختیار فحش می دهم به مسببان اصلی فجایع اخیر، با تعجب نگاهم می کند. انگار لرز صدایم چیزی را لو داده است که او هم سر صحبتش باز می شود و فحش می دهد. یک چیز را هر دو مطمئن هستیم، این داستان تلخ به راحتی تمام نمی شود!

جمعه: دیر خوابیده ام و کم مانده نمازم قضا شود. بعد نماز سلامی به حضرت صاحب می دهم و باز سراغ گوشی می روم. عکسهای آرتین اعصابم را به هم می ریزد، با خودم فکر می کنم این بچه چطور بزرگ خواهد شد؟! چطور خاطرات خونین شهادت پدر و مادر و برادرش را مرور خواهد کرد؟! بغض چند روزه بالاخره می شکند و…

کافی نیست و هنوز آرام نشده ام، نزدیک ظهر می روم هیات انصار. روضه اربعین می خوانند، دلم روضه علمدار می خواهد. قسمت نیست و دست خالی برمی گردم. بعد از ظهر اخبار زاهدان می رسد، دوباره کشته و مجروح!

دوباره قلبم به تپش می افتد و وسوسه می شوم چیزی بنویسم. بی خیال می شوم، دیگر بی فایده است. قلم زدن در این روزها دویدن روی تسمه تردمیل است، هر چقدر هم عرق بریزی و بدوی به جایی نمی رسی و همچنان در وضعیت موجود ایستاده ای! تنها تفاوت، خواب آرامی است که خستگی تردمیل دارد و نوشتن آن را هم ندارد!

چند کتاب بر می دارم و ورق می زنم، حال خواندن هم ندارم. دوست دارم فقط بدوم، آنقدر که همه بدنم آب شود و از این کابوس بیداری خلاص شوم. وسایلم را جمع می کنم، دلخوشم که فردا شنبه است و دوباره خواهم دوید!

انتهای پیام