سخنان عجیب پناهیان! / واقعا اگر نرده ها برداشته بشه محتوای سخنان ائمه جمعه خوب میشه؟

عصر ایران نوشت: حجت الاسلام علیرضا پناهیان در سخنرانی اخیر خود در دانشگاه تهران با اشاره به نرده های حائل بین مردم و مسؤولان در نماز جمعه پیشنهاد داده است که مسؤولان به پشت نرده ها و بین مردم بروند و فضای جلوی نرده ها به جوانان زیر 25 سال اختصاص یابد چرا که در آن وضعیت، خطیب جمعه، جوان ها را مقابل خود می بینید و ادبیات و محتوای بحثش تغییر می کند.

ابتدا باید از پیشنهاد ایشان برای پایان دادن به جداسازی مردم و مسؤولان در نماز جمعه تشکر کرد. این، صحنه برازنده نیست که هر هفته، مسوولان در فضایی جدا از مردم مستقر باشند و بین آنها و دیگران، نزده های آهنی وجود داشته باشد؛ خاصه آن که با بازرسی بدنی همه نمازگزاران و سایر تمهیدات، امنیت کامل برقرار است و خوشبختانه در طول سال های اخیر، کوچک ترین موردی از ناامنی در نمازهای جمعه گزارش نشده است.

اما این که گفته اند جوانان را در صف اول قرار دهند تا خطیب جمعه با ادبیات و محتوای متفاوتی سخن بگوید، سخن ناپخته ای است چرا که قاعدتاً، ابتدا باید خطیب جمعه ، سخنانی با ادبیات مناسب، پرمحتوا ، آموزنده و دلنشین بگوید تا جوانان انگیزه ای برای رفتن به نماز جمعه (و مساجد) داشته باشند نه برعکس.

واتگهی اگر خطیب جمعه ، سخن مفید و باب میل و مناسب جوانان می داند، منتظر این نباشد که جلوی نرده ها را به جوانان اختصاص دهند و بعد، آن حرف های خوب را بزند. اگر واقعاً حرفی برای گفتن دارد همین الان هم بزند . سخن نیکو ، از آن فضا نیز عبور می کند و در رسانه ها ، جوانان را مجذوب خود می کند.
تبیلغ دین و جدب جوانان به شریعت که نباید متوقف جابجایی جماعت این طرف و آن طرف نرده ها باشد!

یک پیشنهاد به جناب آقای پناهیان می کنیم: فایل صوتی سخنان خطیبان جمعه در مثلاً 10 هفته اخیر را برای یک جامعه آماری 100 نفره از جوانان مختلف کشور ، فرد به فرد پخش کنید و ببینند آیا جاذبه ای برای جوان ها دارد یا حوصله شان خیلی زود سر می رود؟

بعد فایل سخنرانی مرحوم شیخ احمد کافی یا شهید مرتضی مطهری را برایشان پخش کنند و ببینند که چقدر اشتیاق برای شنیدن وجود دارد؟ ما از نتیجه متعجب نخواهیم شد، شما را نمی دانیم ولی خواهید دید بین آن روحانیون و این خطیبان و اثرگذاری شان، تفاوت از زمین تا آسمان است.

قبول کنید که اکثر خطبه های نماز جمعه به طور ملال آوری، دچار کلیشه شده اند و چون سرفصل های اصلی هم از یک مرکز می رسد، حتی تنوع خاصی هم در آنها وجود ندارد. بحث های دینی، بسیار خشک و تکراری و بی جاذبه مطرح می شود و مباحث سیاسی نیز شبیه بیانیه های یک جریان خاص سیاسی است که محبوبیت چندانی بین مردم ندارد. طبیعی است که مردم و به ویژه جوان ها رغبت به حضور نخواهند داشت و این را می توان از کاهش جمعیت حاضر در نمازهای جمعه طی سالیان اخیر – برغم افزایش جمعیت – فهمید. اصلاً غیر از این باشد باید تعجب کرد.

این را هم مستحضر باشید که خیلی از متدینانی که به نماز جمعه می روند، صرفاً از سر علاقه دینی به فریضه نماز جمعه است و همسوی مباحث غیر جذاب و بعضاً پر دافعه ای که از این تریبون ها مطرح می شود، نیستند.

تاکید می کنیم: تا روحانیون کار اصلی و ماموریت زندگی خود را تبلیغ دین ندانند و بدان نپردازند و درگیر وزارت و ریاست و وکالت و معاونت و این پست و آن مقام و سیاست بازی شوند، امر دین بسامان نخواهد شد همان طور که اگر پرشکان به جای طبابت به امور دیگر بپردازند، امر سلامت نابسامان خواهد شد.

آقای پناهیان! کافی است شما و هم لباسان شما، “سخن نیکو بگویید و در عمل به آنچه می گویید پیشگام باشید” ، آن گاه چنان رونقی در مساجد و نمازهای جمعه ایجاد می شود که آن چند متر نرده بی مصرف، از موضوعیت خواهد افتاد. اما اگر به جای بیان نرم و پیامبرگونه، از موضع قدرت، خطاب و عتاب کنید و عامل به توصیه های دینی تان همانند ساده زیستی، صداقت، تواضع، گذشت، توجه به مطالبات عمومی، مردم داری، کمک به فقرا و … نباشید، مسبب اصلی دین گریزی ، خودتان خواهید بود و عواقب دنیوی و اخروی اش نیز با شماها خواهد بود.

آقای پناهیان! مسأله این است، مشکل را در نرده ها جست و جو نکنید.

انتهای پیام