فرمایشات خیابانی!
ابوالفضل نجیب، روزنامهنگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
پیشتر در یادداشتی با عنوان دیده شدن و نشدن مسئله این است، درباره جواد خیابانی و کم و کیف حضور او در قاب و پشت قاب تلویزیون با اشاره بر اصرار او به دیده شدن و حتی اظهارات شاذ و بداهه گویی های مضحک و خندهآور این نکته را یادآوری کردم مشکل ریشه ای خیابانی سوای داشتن و نداشتن سواد فوتبالی و حتی توانایی داشته یا نداشته برای گزارش یک مسابقه فوتبال ناشی از خودشیفتگی مزمنی است که آقا جواد به آن مبتلا است. این معضل شخصیتی را می شود در همه ابعاد حضور او چه در قاب تلویزیون به بهانه ای که اساسن نه در قالب مفسر و نه کارشناس فوتبال تعریف پذیر و توجیه پذیر نیست، و چه در قالب گزارشگر صرف فوتبال و حتی در مقام تهیه کننده و مجری برنامه هابی چون خاطره بازی با آقاجواد و سایر برنامه های تلویزیون و بعضن حضور در تولیدات پلتفرم ها شاهد بود.
در هر یک از این حضورهای مرئی و نامرئی آقاجواد همواره از خود برنامه و موضوع و جایگاه تعریف شده جلوتر و به تعبیر درست تر جلوه نمایی می کند. به این ترتیب که در گزارش های فوتبالی با تحمیل گفتاری خود با آن ادبیات و اطلاعات پیش پا افتاده و گاه غلط و نادرست هیچ مجال تنفس و فرصتی برای آزادی چشم و دیدن اتفاقات زمین به مخاطب نمی دهد. این شیوه در هنگام حضور در برنامه ای مثل لذت فوتبال به شکل آزاردهنده تری نمود پیدا می کند. با طرح سوالات ابتدایی و موضوعات پیش پا افتاده که همان لذت نیم بند تماشای یک فوتبال را به عذاب الیم تبدیل می کند. به استناد همین نمونه های دم دست و تکرار شونده است که نفس حضور بی وقفه او در برنامه های فوتبالی و حتی غیر فوتبالی سوال برانگیز است. و سوال برانگیزتر نان قرض دادن های بی وقفه به آقاجواد از سوی مجری و کارشناس برنامه است که خواسته یا ناخواسته زبان بدن و زبان کلام ایشان را در پرگویی بیهوده و بدتر از آن اظهارنظرهایی نظیر آنچه اخیرن درباره فوتبالیست ها بیان نمودند باز می گذارد. آن هم برای اهالی حرفه ای که آقاجواد خیابانی به یمن آن به نان و نوا و نامی رسیده که هزاران نفر در عین داشتن دانش و شایستگی های شخصیتی و تخصصی از آن محروم هستند.
آنچه اخیرن آقاجواد به زعم خودش در تحلیل روانشناسانه و به زعم خودشان جامعه شناسانه مطرح کرده، باید در جایی فراتر از آن ابتلا روانشناختی ارزیابی و تحلیل کرد. در جایی بیرون از همین شخصیت خودشیفته و نارسبسم و احتمالن در امتداد اظهارنظرهایی از قماش تئوریسین هایی مثل حسن عباسی و امثالهم. نظریه پردازان رویاپردازی که همه دنیا را از حلقه عقیق حقیر دستشان نظاره و داوری می کنند و هیچ تنابنده ای را در گستره جهانی چنین پیچیده نه تنها به رسمیت انسان بودن نمی شناسند که بطریق اولی اگر توان و امکانش را می داشتند حتی حق زندگی کردن را سلب می کردند.
مشکل دیگر امثال خیابانی و عباسی و امثالهم
دیده شدن مدام است. نوعی شهرت طلبی که شدت ابتلا به آن به حدی است که مبتلایان را نسبت به تبعات و هزینه های این جنس شهرت طلبی کور و کر می کند. و بدتر این که هیچگاه از تبعات این جنس شهرت طلبی که شبیه خودزنی است عبرت نمی گیرند. واقعیت این است از این جنس آدمها در راس و بدنه مدیریتی گذشته و حال و در همه حوزه ها کم نداریم. البته همه شأن هم الزامن دچار خودشیفتگی نیستند. منافع برخیشان گاه آنچنان حائز اهمیت است که از هزینه کردن شعور حداقلیشان ابایی ندارند.
افاضات اخیر خیابانی در همین راستا و بیشتر از این جهت قابل تامل است که در حال حاضر محبوب ترین چهره های مردم چه در داخل ایران و سطح جهان همین فوتبالیست هایی هستند که در چشم ایشان این اندازه حقیر داوری می شوند.
این که چنین داوری آیا نسبتی با توهین مستقیم و غیر مستقیم به فهم و عواطف میلیاردها علاقمند به فوتبال در ایران و جهان دارد یا خیر موضوع و بحث مستقلی است که باید به آن پرداخت. این در حالی است آقا جواد ما بارها و بارها در ستایش منش و شخصیت های فوتبالی چه در زمین فوتبال و چه در تعاملات اجتماعی افاضه فرموده اند. و ایضن در ستایش برخی از همین فوتبالیست های وطنی که بعضن کمترین نسبتی با شأن و محبوبیت اجتماعی شان نداشته و اغلب با انگیزه های سیاسی همراه بوده تا توانسته اغراق نموده اند.
این که آقاجواد به عنوان یک تحصیلکرده دانشگاهی و دانشجوی جامعه شناسی ولو در حد مطالعه چند کتاب جامعه شناسی نداند که داشتن و نداشتن شخصیت دخلی به حرفه افراد ندارد و به تعبیر قدیمی ها به پر قنداق و تربیت خانوادگی وابسته است بعید است. می ماند به این که چنین افاضاتی را در نسبت به خودشیفتگی مورد اشاره و همزمان منافع ناشی از این جنس افاضات داوری و ارزیابی کنیم. با این حال از این نکته نیز نباید غافل بود که در حرفه فوتبال شاهد آدم های لمپن و به تعبیر خیابانی بی شخصیت هستیم.
همچنانکه در همه حرفه ها و طبقات اجتماعی و حتی شریف ترین مشاغل و حرفه ها. آنچه در پخش زنده مراسم قرعه کشی جام جهانی و واکنش ها نسبت به ان شاهد بودیم همچنانکه ناظر بر حساسیت و اهمیت افکار عمومی در دفاع از شأن فوتبالیست بودن و اخلاق مداری از سویی هم نافی ادعای خیابانی در تعمیم پذیری نظرات مشعشع ایشان به فوتبالیست ها بود.
انتهای پیام
