اعتراض به لغو «روز دانشجو» در دانشگاه صنعتی اصفهان
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان در اعتراض به لغو برنامه‌ی بزرگداشت روز دانشجو، در بیانیه‌ای نوشت:
إنَّ الَّذينَ قالوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ استَقاموا تَتَنَزَّلُ عَلَيهِمُ المَلائِكَةُ أَلّا تَخافوا وَلا تَحزَنوا وَأَبشِروا بِالجَنَّةِ الَّتي كُنتُم توعَدونَ(فصلت۳۰)
برآنان که گفتند: پروردگار ما الله است و پایداری ورزیدند، فرشتگان فرود می‌آیند که مترسید و غمگین مباشید، شما را به بهشتی که وعده داده بودند بشارت است.
جنبش سرافراز دانشجویی همواره در فراز و فرودهای تاریخ، بارها به زمین خورده و دوباره برخاسته است، تا نشان دهد این دانشجویان بودند که همواره در بزنگاه‌های مهم تاریخی نقش آفرینی کرده و همانند عضو بیدار و قلب تپنده‌ی جامعه در پی برطرف کردن موانع و آگاه سازی و بیداری جامعه بوده تا همچون مسیحی بر پیکره‌ی مرده‌ی جامعه، روحی دوباره دمیده و آن را از مرگ غفلت، رهایی بخشد.
هم اکنون در آستانه‌ی روز دانشجو، روز سردادن فریاد تظلم خواهی و مبارزه با استبداد و استثمار و به خاک و خون کشیده شدن پیکره‌ی جنبش دانشجویی، انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان فریاد اعتراض خود را در برابر دخالت نهادهای فراقانونی و امنیتی در امور داخلی دانشگاه و ورود به مسایل فرهنگی، این بستر خودسازی و خودآگاهی، سرداده تا مبارزه کند با هرآنچه عامل استبداد و خفقان است.
مصداق بارز مهجور ماندن جنبش دانشجویی، پرهیز از دادن مجوز برنامه‌ها و لغو آن‌ها بدون ارایه‌ی کوچکترین دلیل، اعم از کتبی و شفاهی، و برهم خوردن مراسم تشکل‌های دانشجویی است که برگزار نشدن بزرگداشت روز دانشجو چهاردهم آذرماه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان نیز از مصادیق آن است. لذا انجمن اسلامی دانشجویان در اعتراض به وضعیت ذکر شده و سخت گیری‌های غیرمشروع و غیرقانونی صورت گرفته که از ابتدای سال تحصیلی جدید آغاز شده، آذرماه امسال را به یاد مظلومیّت سه آذر اهورایی در سکوت گذرانده تا نشان دهد هنوز دانشجو مظلوم است؛ و امیدوار است مسوولین دانشگاه نسبت به جوّ یأس و ناامیدی حاکم بر دانشگاه چشم و گوش بازکرده و آنچه را که خود به حقّانیت آن واقفند جامه‌ی عمل بپوشانند. تا چه زمان می‌توان در برابر این موج تمامیت خواهی و خفقان سکوت کرد و تن به رخوت دانشگاه و دانشگاهیان داد؟ تا کی می‌توان چشمان خود را در برابر احضار گاه و بی‌گاه دانشجویان از سوی نهادهای امنیتی خارج دانشگاه و فشارهای وارده بر این افراد و تضعیف و سرکوب این بخش پویای جامعه بست؟ تا چه زمان باید در برابر سستی مسوولین دانشگاه در برابر خواست نهادهای خارج از دانشگاه و ممانعت از ورود افراد و اشخاص و چهره‌های محبوب سیاسی و فرهنگی و اجتماعی سکوت کرد؟
تمام این محدودیت‌ها در حالی است که جنبش دانشجویی کماکان بر عهد پیشین خود که نقد منصفانه و دلسوزانه‌ی نقص‌ها و کاستی‌ها و مطالبه و مبارزه با رفتارهای ظالمانه و غیر قانونی بوده، استوار است؛ که هدف آن در تمام دوران پر افت و خیز خویش تنها به رسمیت شناختن تکثر و ایجاد گفتمان آرام در فضای سیاسی کشور است. در هفته‌ای به سر می‌بریم که به یمن مبارکی آن حضرت آیت الله العظمی منتظری آن را هفته‌ی وحدت نامید تا راهی باشد برای درک و گفتگوی بیشتر میان مسلمین در جامعه‌ای که امروز در آن تنها نامی از اسلام باقی مانده است.
همچنین در بخش‌هایی از این بیانیه با انتقاد از عملکرد برخی نهادهای انتصابی، آمده است: آنچه تاکنون در روند برخی نهادهای انتصابی رخ داده، نشان دهنده‌ی بستن راه نقد و آزادی گفتمان با استفاده از برخوردهای سلبی، غیر قانونی و هتک حرمت افراد بوده، که منجر به تیره شدن هرچه بیشتر سپهر سیاسی کشور شده است. سوال اینجاست که چرا و چگونه این نهادها که باید بسط دهنده‌ی عدالت و امنیت در جامعه باشند، نه تنها در برابر نقدها سکوت اختیار کرده بلکه در مقام پاسخگویی نیز برآشفته می شود. به یاد آورید نامه‌ی حضرت علی علیه السلام را به مالک اشتر که فرمود: اگر مردم بر تو به ستمگری گمان بردند، عذر خود را به آشکارا با آنان در میان نه و با این کار از بد گمانیشان بکاه که چون چنین کنی، خود را به عدالت پرورده‌ای و با مردم مدارا نموده‌ای. نمونه‌ی اظهر من الشمس این رفتارهای سلیقه‌ایی و تبعیض آمیز سیاسی، اقدام صریح خلاف اصول ۳۲ الی ۳۷ قانون اساسی،۷ سال حصر … مهندس میرحسین موسوی، شیخ مهدی کروبی و دکتر زهرا رهنورد و ممنوع الحیات شدن سید اصلاحات، بدون برگزاری کوچکترین دادگاه و صدور قرار محکومیت این افراد است. تا زمانی که دانشجویان، جامه‌ی رخوت و سوکت از تن خود بیرون نکنند و همواره مطالبات خود را شجاعانه و رسا در گوش مسوولین فریاد نزنند، در همچنان بر همان پاشنه می‌چرخد؛ زیرا که این وعده ی خداوند است که: إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ.(رعد۱۱)
انتهای پیام
