«آقای رییس جمهور! جانبازان شاغل و بازنشسته را دریابید»
یادداشت ارسالی یک جانباز شیمیایی به انصاف نیوز را در زیر می‌خوانید:
امروز برای گرفتن نسخه پزشک به داروخانه رفتم. نشستم تا نوبتم شود. یکی از گرانی مرغ دیگری از گوشت آن یکی از لبنیات و پوشک و همینطور می‌گفتند و نفرین می‌کردند. یکی می‌گفت روحانی کاره‌ای نیست! یکی می‌گفت همه کاره خودش است. یکی می‌گفت ما بودیم که رای دادیم و چه اشتباهی کردیم! و همینطور می‌گفتند تا نوبت من شد.
آقایی از داروخانه بلند داد زد بیمه تکمیلی جانبازان حذف شده. یک خانم گفت خدا را شکر هر چی می‌کشیم تقصیر این جانبازان است اینها ماهی پنجاه میلیون حقوق می‌گیرند! دیگری گفت اگر 50 میلیون حقوق می‌گرفتند به داروخانه می‌آمدند یا می‌رفتند خارج! دیگری گفت اگر اینها جنگ نمی‌رفتند الان از دست این حکومت خلاص شده بودیم؟! دیگری گفت اگر نمی‌رفتند الان ناموستان دست عرب‌ها بود.
حرف‌هایشان مثل پتکی بر سرم فرود می‌آمد. گفتم پول داروها چقدر می‌شود، گفت 370000 تومان. 40 تومان بیشتر نداشتم. سرفه‌هایم شروع شده بود و نفسم بالا نمی‌آمد. دفترچه را گرفتم با سرفه‌هایی خونی در راه پله‌ی داروخانه نشستم. خانم و آقایی گفتند به اورژانس زنگ بزنیم. گفتم آنجا هم الان بیمه تکمیلی می‌خواهند. یک هفته بستری می‌کنند می‌گویند کاری از دستشان بر نمی‌آید باید بروی خارج. ما هم که آقا یا آقازاده نیستیم بفرستندمان خارج. گفتم خارج مال از ما بهتران است، اگر ممکن است یک تاکسی بگیرید.
سوار تاکسی شدم. به راننده گفته بودند جانبازم، چقدر نفرین کرد چقدر بد و بیراه نثار مسوولان کرد که چرا به شما نمی‌رسند. آخرش نرخ کریه‌اش ر دوبل همیشه از من گرفت! من هم که صدایم در نمی‌آمد اعتراض کنم، رفتم خانه و افتادم روی تخت.
راستی می‌دانید ما را از چشم مردم از چشم خانواده هم انداخته‌اید؟! دیگر دردهایمان برایشان تکراری شده و حق هم دارند. کاش از غربی‌ها و بلاد کفر! که فزرندان شما و وزرایتان آنجا هستند احترام به کهنه سرباز و سرویس‌دهی به مجروحان را یاد می‌گرفتید. جالب است شما بخشنامه را ابلاغ می‌کنید بدون پشتوانه و دستگاه‌ها هم تا آماده شوند دو ماه طول می‌کشد و بعد از دو ماه درست مثل قبل کسری بودجه را بهانه می‌کنند. این وسط 400 هزار جانباز چه می‌شوند؟
شما که می‌نشینید در چند دقیقه بر خلاف قانون تصمیم می‌گیرید بیمه‌ی بازنشستگان شاغل را به دستگاه مربوطه حواله می‌دهید، می‌دانید آنوقت ما برای گرفتن یک دارو باید بین داروخانه‌ی بنیاد اداره و فرمانداری و استانداری پاس کاری شویم و آخر هیچ!
مگر چقدر به ما حقوق می‌دهید؟ این انصاف است در سن میانسالی و پیری پاسکاری شویم و دغدغه‌ی اصلی‌مان درمانمان باشد و از پول غذای زن و بچه بزنیم برای درمان؟!
آقای لاریجانی رییس مجلس! چرا این مصوبه‌ی خلاف قانون را ابطال نمی‌کنید؟ می‌خواهم از شما مسوولان بپرسم چند نفرتان در خانه‌تان جانباز دارید که شیمی درمانی شود، ضایعه نخاعی داشته باشد و شیمیایی هم باشد؟ تا یادم هست فرزندان بیشتر مسوولان زمان جنگ خارج بودند و یا خونشان رنگین‌تر و رنگ جبهه را ندیدند! امام عزیز کجایی تا ببینی با فرزندان مجروح و یادگاران جنگ و خانواده‌هایشان چه می‌کنند؟
خلاصه‌ی کلام: سهم امثال من از سفره انقلاب یک درمان نصفه نیمه بود که آن را هم از ما دریغ می‌کنید لابد این هم تقصیر تحریم‌هاست که 30 سال از جنگ گذشته هنوز نتوانسته‌اید درمان و سرویس‌دهی به بازماندگان جنگ را سر و سامان دهید.
این نامه‌ها تف سربالاست چون اگر ما مسوولان دلسوز! و نمایندگان مجلس مردمی و دلسوز داشتیم که حقوق دریافتی‌شان مثل ما بود حقوق پنجاه میلیونی را بر سر ما نمی‌کوفتند و اینگونه به ما جفا نمی‌شد. مردم تقصیر ندارند، اخبار دید و بازدیدهای نمایشی (بخوانید همان عکس یادگاری) از جانبازان و تسهیلات آنچنانی را از صدا وسیما تبلیغ می‌کنند که 5 درصد جانبازان یا آزادگان شاید گرفته‌اند و مردم باور می‌کنند.
انشالله ما هم به همین نزدیکی به دوستان شهیدمان می‌پیوندیم و شما از دست ما راحت خواهید شد ولی آیندگان از جفای شما در حق قهرمانان جنگشان زیاد خواهند شنید و در تاریخ نمی‌دانم از شما چگونه یاد خواهد شد؟!
انتهای پیام
سلام ای سروقامت همیشه استوار خواندم واشک ریختم فقط میتونم بگم شرمنده هستم وخجل که این نیست رسم روزگار