طنز | روحانی باید از تندروها چه بیاموزد؟
یاشار تاج‌محمدی، در «نیم ستون» طنز انصاف نیوز نوشت:
تسخیر و تخریب سفارت عربستان بار دیگر نشان داد که شما چه بازرگان باشید، چه احمدی‌نژاد باشید، چه روحانی، همواره مردانی از سرزمین‌تان سر و کله‌شان پیدا خواهد شد و احساسات پاک و خالص‌شان را به صورت خیلی غلیظ و پررنگ بر روی سیاست خارجی شما خالی خواهند کرد.
وقتی شما در حال فکر کردن به این هستید که از این اقدام غیر انسانی و جلادانۀ آل سعود می‌توان چقدر علیه خودش و به نفع شیعیان عربستان در مجامع بین‌المللی استفاده کرد و در حال برنامه‌ریزی برای احقاق حق شیعیان مظلوم آن کشور هستید، ناگهان صدای زنگ مسیج تلگرام‌تان می‌آید و وقتی ویدیوی ارسالی را باز می‌کنید، می‌بینید عده‌ای نعره‌زنان با کوکتل مولوتوف و چوب و چماق در حال انجام دادن همان کاری هستند که عربستان می‌خواهد و شما از فردا باید از ایران در برابر مظلوم‌نمایی‌های عربستان دفاع کنید، دفاع از شیعیان عربستان و بحرین و … که دیگر پیشکش.
بازرگان و روحانی که هیچ، شما اگر احمدی‌نژاد هم باشید روزی متوجه خواهید شد که کاری از دستتان ساخته نیست و تازه آن لحظه است که می‌فهمید هر چه فریاد بزنید ما را از جایگاه مظلوم به جایگاه ظالم نبرید هیچ فایده ندارد. وقتی آن جوان پرشور را می‌بینی که در ارتفاع هشتصد متری از سطح زمین و در حال بالا رفتن از فنس‌های سفارت‌های ملل مختلف است، دست‌هایت را پشت گردنت قلاب می‌کنی و از پنجره به افق خیره می‌شوی و با خود می‌گویی: خوب حالا که اینطوری شده، حالا که ما این همه راه اومدیم پس لااقل چند نکته از این ماجراها بیاموزیم که دست خالی بازنگردیم:
روحانی باید از تندروها چه بیاموزد؟
1 – آقای روحانی باید از این ماجرا و از عزم این عزیزان بیاموزد که با حلواحلوا دهان شیرین نمی‌شود و به صرف اینکه مدام بگوید به وعده‌هایش پای‌بند است هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. این عزیزان پرشور هم می‌توانستند در خانه بنشینند و به چند پیج در فضای مجازی حمله کنند.
2 – رویۀ آقای روحانی این است که اول وعده می‌دهد بعد عمل نمی‌کند. ایشان باید بیاموزد که اصلاً وعده ندهد و سپس به صورت ضربتی همۀ وعده‌های نداده را عملی کند.
3 – سیاست خارجی و داخلی و کلاً زندگی عرصۀ امتیاز دادن و امتیاز گرفتن و این سوسول‌بازیا نیست. داداش اون پاره آجر رو بده به من …
4 – آقای روحانی باید بیاموزد در سیاست خارجی و داخلی و به طور کلی در مملکت چقدر خرش می‌رود؟ یعنی چقدر در امورات دستش باز است؟ به عبارت دیگر از کیک قدرت چه مقدار سهم دارد؟ یا به قولی با عنوان تدارکاتچی چه نسبتی دارد؟ اصلاً بگذارید با یک ضرب المثل ساحل عاجی مساله را بشکافم که می‌گوید: «یا به اندازۀ قدرتی که داری حرف بزن، یا به اندازۀ حرف‌هایت قدرت داشته باش، یا شکر نخور».
انتهای پیام
