پاسخ یک تهیه کننده: صداوسیما، مرغ عزا و عروسی است

یکی از تهیه کنندگان صداوسیما در پاسخ به یادداشت یک روزنامه نگار با عنوان «تلویزیون خانه ما در نوروز 95» در انصاف نیوز [لینک]، با اشاره به تفاوت سلایق مخاطبان موسیقی سنتی و شیش و هشتی و امثالهم، پرسید: اگر شما جای مدیران رسانه بودید با این حجم از توقعات و انتظارات چه می کردید؟

متن پاسخ امیر علی عسگری به سمیه عظیمی که در اختیار انصاف نیوز قرار گرفته در پی می آید:

سرکار خانم سمیه عظیمی، روزنامه نگار محترم
سلام علیکم
یادداشت شما با عنوان «تلویزیون خانه ما در نوروز 95» را در سایت انصاف نیوز مطالعه کردم، لازم دیدم به عنوان کسی که از 17 سالگی با رسانه ملی همکاری دارد و این روزها تهیه کننده و برنامه ساز برنامه های تحلیلی و مستند رسانه ملی هستم نکاتی را با حضرتعالی در میان بگذارم:

حکایت صدا و سیما شده مرغ عزا و عروسی ، هر کجا مشکلی پیش می آید انگشت اتهام به رسانه ملی نشانه می رود، نمی دانیم چه باید بکنیم، فرقی نمی کند چه کسی رییس دولت باشد، همه از عملکرد صدا و سیما ناراضی هستند، علت را هنوز نمی دانیم، یکی می گوید با دولت لج است، دیگری می گوید برنامه های بی محتوا دارد، آن یکی می گوید پایگاه جناح خاصی است و…، البته به این موارد فعلا کاری ندارم و می خواهم درباره ی نوشته ی شما صحبت کنیم.

نوشته اید: «تلویزیون خانه ما، در انتخابات هفتم اسفند ۱۳۹۴، یکی از زشت‌ترین چهره‌های خود را به ما نشان داد. از قیافه و صدایش تهوع می‌گرفتیم».

به عنوان کسی که در این انتخابات و چند انتخابات قبلی برنامه های انتخاباتی تولید کرده ام از شما پرسشی دارم؛ رسانه ی ملی که در این انتخابات با تولید برنامه های متنوع سعی در افزایش مشارکت مردم و نشان دادن اهمیت و جایگاه مجلس شورای اسلامی داشت چه چیزی به شما نشان داده که حالت تهوع گرفته اید؟ کدام چهره ی زشت را ما به مخاطبینمان نشان داده ایم؟ آیا عملکردی جناحی داشته ایم؟ ما وابسته به کدامین جناح هستیم که خودمان خبر نداریم؟

جایی دیگر فرموده اید: «این همان تلویزیونی است که هیچ صدای غیری را در عرصه ی فکر و اندیشه برنمی‌تابد؟! این همان تلویزیونی است که در انتخابات به هر دری زد تا رقیب رؤسایش رأی نیاورد؟!»

منظورتان از هیچ صدای غیری در عرصه ی فکر و اندیشه چیست؟ خوب است نگاهی به برنامه های شبکه ی 4 سیما بیندازید، یا بهتر است نگاهی به برنامه های گفت و گو محور مربوط به مسایل سیاسی، اقتصادی و … بیندازید که ببینید سعی می شود نگاه های مختلف درباره ی موضوعات مهم کشور در رسانه حضور داشته باشند، شاید عدم حضور چند نفر از افراد سیاسی را شما به عنوان سانسور کامل جامعه می دانید؟ و باز از شما می پرسم ما به در کدامین فرد زدیم تا رأی بیاورد؟ روسای ما طرفدار کدام لیست یا افراد بودند؟

در انتها چند سوال مطرح کرده اید که خوب است با هم مرور کنیم:
1: موسیقی‌ای که صداوسیما به خورد مردم می‌دهد، با ذائقه ی مردم چه خواهد کرد؟

2: گشودن دروازه‌های تلویزیون به روی صداهای ناهنجار موسیقی شش و هشتی با تراز آن‌ور آبی، و باز گذاشتن دست تولیدکنندگان برنامه‌ها در استفاده ی حداکثری از این نوع موسیقی به همراه حرکات موزون، در شرایطی که دریچه‌ای هرچند کوچک به اهالی فکر و اندیشه و نخبگان با دیدگاه‌های مختلف در رسانه ملی اختصاص ندارد، آیا چیزی جز اغواگری، آدرس غلط دادن به مردم و سرگرم‌سازی آنها با جعلیات است؟

آیا شما نگراان ذائقه مردم در باب موسیقی هستید؟ زمانی به رسانه ی ملی ایراد می گرفتند که چرا در مورد موسیقی سخت می گیرد و از ذائقه ی جوانان دور است، وقتی که به درایت رسیدند که باید به همه ی اهالی موسیقی احترام گذاشت و جوانان نیز به جایی در تلویزیون داشته باشند ایراد می گیرند که این چه نوع موسیقی است که پخش می شود!

زمانی نقد می شد که چرا فقط موسیقی سنتی پخش می شود، حالا ایراد می گیرند که چرا سنتی کم پخش می شود، راستی اگر شما جای مدیران رسانه بودید با این حجم از توقعات و انتظارات چه می کردید؟ به راستی چه نوع موسیقی باید پخش شود؟ آیا مردم فقط موسیقی که از رسانه پخش می شود را گوش می دهند؟ به راستی رسانه کدام آدرس غلط را به مردم می دهد؟ از چه چیزی می خواهد دورشان کند آن هم در زمانه ای که همه از همه چیز خبر دارند؟

سئوال کرده اید که:

۳: چرا تلویزیون جمهوری اسلامی که بنا بوده دانشگاه عمومی و ملی باشد، در جست‌وجوی راهی برای اخلال در انتقال پیام نخبگان به افکارعمومی و پرت کردن حواس مردم از دردهاست؟

ما به دنبال اخلال در چه پیامی از کدام نخبه ی جامعه هستیم؟ آیا ما جدای از مردم هستیم و دردی نداریم؟

خواهر روزنامه نگار! برگشتیم به همان صحبت اولیه ی من مبنی بر مرغ عزا و عروسی؛ وقتی دردهای جامعه را به تصویر می کشیم می گویند سیاه نمایی می کنید، وقتی سکوت می کنیم اتهام همدستی می زنند به ویژه در شرایط فعلی که دولت تدبیر و امید از سر لجبازی بر سر بودجه ی رسانه ی ملی اخلال ایجاد می کند و برنامه سازان با مشکلات مالی مواجه هستند که البته این خود قصه ی پر غصه ی مفصلی است که جایش اینجا نیست.

من نمی گویم رسانه ی ما خیلی کارش درست است، اما می گویم باید انصاف داشته باشیم، حجم تولیدات رسانه ی ملی بسیار زیاد و متنوع است، واقعا اعتقاد دارم برنامه های بسیار خوبی در زمینه های مختف به ویژه در زمینه ی مسایل خانواده و اجتماعی تولید می شود، اما اگر اثر ندارد و تاثیرگذار نیست بعید می دانم فقط به برنامه سازان تلویزون مربوط باشد، شاید اشکال از خود مردم هم هست، یادمان نرود که از کودکی به همه ی ما گفته شده در روی زمین آشغال نریزیم، اما وضعیت محیط زیست ما در این مورد چطور است؟ یا گفته شده که دروغ نگوییم، اما وضعیت راست گویی در جامعه ی ما چطور است؟

سئوال 4 و 5 شما بیشتر یک اعتراضی است که ریشه ندارد، همینقدر بدانید که اینقدر در این کشور نهادهای حساس و… هستند که تا لحظه ای ولنگ و وازی ببینند به تکلیف خود عمل می کنند.

در پایان از شما و دیگر منتقدین رسانه ی ملی درخواست دارم این ژست کوبیدن رسانه را که چند سالی است مد شده کنار بگذارید و نقدهای منطقی همراه با راه حل ارائه دهید تا کمکی باشد به مدیران و برنامه سازان صدا و سیما.
و من الله التوفیق
امیر علی عسگری
تهیه کننده رسانه ملی

انتهای پیام