دوست فوتبالیست ۶۰ ساله من

سعید معدنی، جامعه شناس، در یادداشتی تلگرامی نوشت:

دیشب – ۷ بهمن ۱۴۰۰ – پس از پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر تیم ملی عراق، و راه‌یابی زود هنگام تیم کشورمان به جام جهانی، دوست فوتبالیست و فوتبال‌دوست من تماس گرفت تا با هم خوش و بشی داشته باشیم.

در بین صحبت‌هایش بغض کرد و گفت : ” می دانی همیشه آرزویم این بود که یک‌بار با همسرم به ورزشگاه برویم و از نزدیک فوتبال تماشا کنیم؟” از بغض و آرزوی او من هم دلم گرفت. دوستم در ادامه گفت” من ۳۵ سال است که ازدواج کرده ام، زمانی که دختر و پسرم نوجوان بودند آرزوم بود که چهارتایی باهم به استادیوم برویم فرزندان‌مان میان ما دوتا بنشینند و به زمین سبز جذاب استادیوم چشم بدوزیم و از فوتبال و ورزشگاه لذت ببریم. حالا هم که بچه‌ها بزرگ شده‌اند به سی خودشان رفته‌اند و ماهم پیر شده‌ ایم و با ده‌ها درد بدن و دارو زندگی می کنیم هنوز هم آرزو دارم با همسرم از نزدیک یک مسابقه سطح عالی فوتبال ببینیم. چقدر خوب بود ما امشب در ورزشگاه آزادی بودیم.”

در میان صحبت های دوست غمگین‌ام سکوت کردم او یکریز گفت و انگار یک عمر شب و روز در حسرت این آرزو مانده بود. من چندان در نوجوانی و جوانی‌ام فوتبال بازی نکرده‌ام، فقط به تماشای فوتبال علاقه دارم و خانه که باشم دیدن بازی‌های مهم را از دست نمی‌دهم. اما دوستم که در نوجوانی و جوانی فوتبالیست بود و زیروبم این ورزش را می داند در میان صحبت هایش فقط گریه نکرد.

کمی که سکوت کرد گفتم: ” والا می‌گویند ورزشگاه آلوده است! و فضایش خوب نیست”بلافاصله از گفته خود پشیمان شدم. اما دیگر دیر شده بود! دوست غمگین و آرزو به دل با حرارت که انگار مرا نیز مقصر و احمق فرض کند گفت ” به خدا اشتباه می کنید! من قبل از انقلاب هم به ورزشگاه رفته‌ام. اون موقع خانواده‌ و بزرگترها در کنار نوجوانان و جوانان می‌نشستند و با شادی و اندوه آنان همراه می شدند. به خدا اشتباه می کنید همین الان هم اگر اجازه دهند ما پیرها وبزرگسالان با خانواده و فرزندان و نوه‌ها به ورزشگاه برویم، هیچ اتفاقی نمی‌افتد و همه چیز درست پیش می‌رود”. دوستم حرص می‌خورد و آرزو به دل حرف می‌زد و….

تلفن را که قطع کرد با خود گفتم این نسل چه آرزوهایی را با خود به گور برده و می‌برند که برای مردم جهان زندگی عادی و روزمره است. چقدر آرزوهای پیش پا افتاده که می‌توانست عادی باشد، تباه شد. در شب شادی مردم باز دلم گرفت. بزرگترین مشکل این است که کسانی که ورزش نکرده‌اند و فوتبال را نمی شناسند برای آرزوی اکثریت مردم جامعه تصمیم می گیرند.

انتهای پیام