اصلاحات، نمره قبولی گرفت | یادداشت

مصطفی بهشتی، فعال دانشجویی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

در این سال ها و روزها به کرات دیده ایم و شنیده ایم از مقایسه ی کشورمان با کشور های اروپایی، یکبار رفاه سوئد را گوشزد می کنند، دفعه ی بعد امنیت سوئیس را و مقایسه هایی از این قبیل، اما کم تر پیش آمده بین سخن و عمل خویش مقام مقایسه قائل شویم و از خود بپرسیم چه شد با اسلامی که آن را برتر می دانیم از اروپا عقب افتادیم تا امروز الگوی ما بشود اروپا؟! مساله این است؛ اسلام به خودی خود نقصی ندارد، مشکل از آنجا شروع می شود که در کلام، اسلام و حکومت عدل علوی را فریاد می زنیم ولی در عمل چه نشانی داریم؟

بله، فاصله تا مدیریت علوی خیلی زیاد است، زیاد به اندازه میلیاردها تومان اختلاس، به میلیاردها دلار اموال دولتی بر باد رفته، به تعدد صفرهای فیش های حقوقی!

از گفته تا عمل مان فاصله افتاده چون حرف ها را نشنیده ایم و انتقادها را نپذیرفته ایم، اما با این وجود عده ای خاص همیشه در این امتحان سرافراز بوده اند و مصلحت جامعه و نظام را فدای منفعت خویش نکرده اند، افرادی که در هر شرایطی بر مدار حق و عدل گام برداشته اند.

یازدهمین دولت بعد از گذشت ٣٨ مین بهار انقلاب در حالی سپری می شود که همانند سال های دورتر، دیگر رشوه دغدغه ی مبارزه با فساد مالی نیست، اولین دغدغه در راه فسادستیزی خود دولت ها و مجموعه های زیربط آنهاست، مثال به عینه هم در این چند سال اخیر مشاهده شده و مدام پیش روی دیدگان ما رژه رفته است.

اما نکته ی کلیدی در عبور دولت ها از این چرخه، مصون بودن دولت اصلاحات از هر گونه فساد اقتصادی بوده است به طوری که اگر بود بوقچی های جریان رقیب آن را با وصله کردن های متمادی فریاد می کردند.

دولت تدبیر و امید هم که نتیجه ی حمایت بی قید و شرط اصلاح طلبان از حسن روحانی در سال ٩٢ بوده و هست، نتوانست خود را از این گزند در امان نگه دارد و فیش های نجومی، سنگ پیش پای دولت روحانی شده، اینجا می خواهم از دو مساله گذر کنم؛

اول: ضربه ای که همراهی اصلاحات با اعتدال به هویت اصلاح طلبی زده

و دوم: به دنبال مقصر و مسبب فیش های حقوقی نیستیم و اینکه چه دولتی و چه افرادی نقش اول این داستان هستند مورد بحث نیست.

پس از منتشر شدن فیش های حقوقی، رسانه های مخالف دولت با شانتاژ خبری بدون توجه به نقش دولت قبل و سایر قوا سعی در این داشتند تا این دولت را مقصر بی بدیل این قصه جلوه دهند، اینها همان رسانه هایی هستند که هشت سال و پس از آن در مقابل فساد اخلاقی و اقتصادی روزه ی سکوت گرفتند!

اما در این بین توقع از بزرگان اصلاح طلب چه بود؟!

اگر قرار بود ادامه ی داستان را به روایت جریان رسانه ای حامی فسادهای هشت ساله می نوشتیم، باید اصلاح طلبان به عنوان کسانی که روحانی را به سمت پاستور فرستادند یا سکوت پیشه می کردند یا صحبت هایی در جهت موجه نشان دادن عملکرد دولت حرکت می کردند.

اما نخستین واکنش ها نشان از این داشت، اصلاح طلبان نه در صدد این هستند که قائله را فیصله دهند و نه به دنبال اینکه «اصلاحات» را فدای منفعت طلبی و مصلحت اندیشی کنند!

دبیران احزاب، نمایندگان اصلاح طلب مجلس و سایر بزرگان با تاکید به برگشت بیت المال به خزانه ی دولت صدای اعتراض خود را به گوش دولتی ها رسانند تا اثبات شود آنچه اصلاحات در خرداد ٩٢ برگزید، با در نظر گرفتن منافع ملی لحاظ شد و هیچ پیمانی بر سر حمایت چشم و گوش بسته از دولت تدبیر و امید ندارد.

سردمدار مبارزه با فساد اقتصادی دوباره وارد شد، لیدر اصلاحات در یک موضع گیری که منتشر شد خواستار عذرخواهی و بازگرداندن بیت المال شد، حالا او فقط پاکدست ترین دولت تاریخ انقلاب نیست او نمونه ی بارز یک انسان مبارز و پاک است، آنچه برای برپایی حکومت عدل علوی نیاز است، بودجه و سرمایه نیست، مدیریتی به مثال عدالت علی(ع)، امثال او را کم دارد.

مدعیان انقلاب و انقلابی گری فسادها را دیدند و سکوت کردند اما اصلاح طلبان بر پیمان و عهد خود بر درستکاری ایستادند نه بر عهدی مبنی بر حمایت همه جانبه از دولت.

این روزها اصلاحات و اصلاح طلبی دوباره در منظر قضاوت گرفته و دوباره رصد می شود و به مثال همیشه نمره ی قبولی گرفته، نمره ی قبولی گرفته چون خط قرمزی که حق مردم است را رد نکرده است.

حضرت امیر المؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام پس از فتح بصره، گروهی از قاریان و خزانه داران را فرا خواند و دستور داد درهای بیت المال را گشودند. امام با دیدن اموال آن فرمود:

ای زردها و سپیدها (طلاها و نقره ها)! غیر مرا بفریبید، مال پیشوای ستمگران است و من پیشوای مؤمنان!

این حکومت، علوی می شود اگر فریب «زرد و سپیدها» را نخوریم!

انتهای پیام