متین غفاریان: این روزنامه‌ها دروغ می‌گویند!
متین غفاریان، سردبیر پایگاه خبری روزآروز در باره‌ی لحن توییت عجیب روزنامه‌ی ایران علیه حسن روحانی گفت: «قانون در مورد آزادی بیان به چند مورد محدود اشاره کرده و تعیین کننده‌ی لحن یا سبک یک رسانه، خود آن رسانه است».
روزنامه‌ی ایران که مستقیما از سوی دولت رئیسی اداره می‌شود، چند روز پیش در توییتر نوشته بود: «دوران لیبرال‌های خسته و پیر تمام شده است. حسن روحانی رئیس دولتی که در نفرت‌برانگیزترین شرایط یک رئیس‌جمهور از حیث پایگاه اجتماعی دولت را ترک کرد و پایین‌ترین میزان مقبولیت مردمی را در میان رؤسای جمهور در زمان تحویل دولت داشت».
این روزنامه در روز ۲۱ خردادماه نیز در گزارشی با تیتر تند «ویرانگران اقتصاد ایران»، عکس حسن روحانی را به همراه تعدادی از اعضای دولت سابق (نهاوندیان، همتی، جهانگیری، واعظی و نوبخت) منتشر کرده است.
نکته‌ی اساسی که متین غفاریان در مصاحبه با انصاف نیوز در این باره بر آن تاکید داشت این بود که تنها معیاری که یک رسانه باید به آن پایبند باشد حقیقت است و اگر لحن یا کلامی مورد استفاده قرار گیرد در صورت قابل اثبات بودن ایراد دیگری متوجه آن نخواهد بود.
به اعتقاد او، از طرفی حفظ حرمت برای شخص رییس جمهور بی‌معنی است چون همه‌ی شهروندان حرمت دارند. در این مورد قوه قضاییه مسئول است و باید پیگیری کند اما متاسفانه ما مرجع قضایی پیگیری نداریم.
غفاریان در مورد اهمیت قوه قضاییه در چنین مواردی بر این باور بود که تشخیص هتاک بودن یک شخص و تعارفات معمول یا جای دادن آن در حیطه سواد رسانه‌ای ممکن نیست و فایده‌ای ندارد؛ چارچوب قانون است که می‌تواند این را تشخیص دهد و قابل پیگیری کند.
او در پاسخ به این سؤال تاکیدی خبرنگار که «بنابراین به نظر شما نباید بین لحن و سبک روزنامه کیهان با روزنامه رسمی دولت تفاوتی باشد؟!» گفت: «قانون در مورد آزادی بیان به چند مورد محدود اشاره کرده و تعیین کننده لحن یا سبک یک روزنامه، خود آن روزنامه است و نباید مورد محدود کننده‌ی دیگری به آزادی بیان افزود زیرا که نه کارساز است، نه محدود کننده برای شخصی که می‌خواهد هتاکی کند و نه برای جامعه قابل قبول است».
«چون ما اینجا عدلیه و آزادی رسانه نداریم روزنامه ایران می‌تواند هر چیزی بار رؤسای جمهوری قبلی بکند، بقیه روزنامه‌ها هم نطق نمی‌توانند بکشند!». سردبیر پایگاه خبری روزآروز مشکل اساسی را نبود آزادی بیان و مستقل نبودن قوه قضاییه دانست. غفاریان نشان دادن این خلأها به مردم از طریق رسانه‌ها و تمرکز بر اصلاح رویه را راهگشاتر از پیگیری یک توییت عنوان کرد.
او در مورد روزنامه‌های ایران، کیهان و سایرین متصل به نهادهای حاکمیتی گفت: «اگر انتقادی باشد انتقادهای بجای دیگری راجع به روزنامه ایران، کیهان و سایر متصل به حکومت وجود دارد؛ این روزنامه‌ها دروغ می‌گویند! این‌ها هر روز کاری می‌کنند که با اصل روزنامه‌نگاری در تضاد است و این توییت اصلاً در برابر این‌ها اولویتی ندارد!»
سردبیر پایگاه خبری روزآروز همچنین در مورد واژه «لیبرال» در این توییت گفت: «اوایل انقلاب لیبرال بودن فحش سیاسی بود؛ یکی از نتایج دوم خرداد این بود که این کلمه کارکردش را به عنوان فحش از دست داد. ما واژه‌ای داریم به عنوان نئولیبرال که ربطی به واژه لیبرال هم ندارد؛ اغلب دولت‌های بعد از جنگ نئولیبرال بودند. حالا یک عده ممکن است برداشت فحش کنند ولی این کلمه کارکرد فحاشی ندارد!»
غفاریان در پاسخ به این سؤال که بین این دو دولت کدام یک برای مصداق این واژه سزاوارتر هستند گفت: «کلیت این نظام مدافع سیاستهای مالی نئولیبرالی هستند. هم آقای روحانی که با افتخار می‌گوید نرخ خصوصی سازی آموزش و پرورش ایران رکورددار شده است و هم آقای رئیسی که در شش ماهه اول ریاستش یارانه اقلام اساسی را که برای طبقه فرودست است حذف می‌کند. می‌توان گفت این جزو وحشیانه‌ترین نمونه‌های نئولیبرالیسم در جهان بوده است. قدرتی که می‌تواند صدای جبرائیلی را، که شخصی نزدیک به حکومت است، خاموش کند طوری که بعد از نقد سیاستهای اخیر دولت بگوید اشتباه کردم؛ این قدرت است که تصمیم می‌گیرد؛ این دولت و آن دولت تفاوتی نمی‌کند!»
به عنوان سؤال پایانی غفاریان به این پرسش پاسخ داد که قیاس پایگاه اجتماعی روحانی و رئیسی چگونه می‌تواند باشد؟
«پایگاه اجتماعی بحثی تخصصی است و هنوز زمان قیاس نرسیده است. باید در پایان دوره رئیسی این دو را با هم قیاس کرد. پارامترهای بسیاری برای قیاس وجود دارد. علاوه بر این ما یک مسئله مشخصی داریم تحت عنوان نظام به معنی رهبری و نهادهای زیرمجموعه آن و می‌دانیم این مجموعه جهت گیری دارد، حمایت یا مخالفت این مجموعه روی عملکرد دولت‌ها اثر می‌گذارد، این شاخص‌ها اگر تفکیک و وزن دهی شوند می‌توان نهایتاً نتیجه‌گیری کرد».
غفاریان همچنین در ادامه توضیح داد قیاس روحانی و رئیسی اساساً بی معنی است به این دلیل که ما زمانی اشخاص را قیاس می‌کنیم یا از آنها انتقاد می‌کنیم که با یک مجموعه‌ی پاسخگو روبرو باشیم؛ این مجموعه می‌تواند قوه قضاییه باشد؛ اگر ضعف عملکرد یک دولت پیامد حقوقی داشته باشد می‌تواند از این طریق رسیدگی شود. نهاد پاسخگویی دوم حزب است.
غفاریان در مورد اهمیت حزب و امکان اتکا به پاسخگویی آن گفت: «در کشور ما حزب وجود ندارد و اجازه هم نمی‌دهند که به وجود بیاید. وقتی حزبی وجود نداشته باشد مسئولیت پذیری و پاسخگویی سیاسی پایین می‌آید. تا زمانی که نهادی پایدار و مسئول مثل حزب وجود نداشته باشد و حزب نیز اشخاص وابسته به خود را حتی بعد از عملکرد بد آنها در مقام اجرایی گردن نگیرد مقایسه سیاستمدارها بی‌معنی است».
انتهای پیام
