زندگی به سبک سازمان مجاهدین خلق
سید عطاءالله مهاجرانی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در دولت خاتمی، در یادداشتی در روزنامه اعتماد، شنبه ۱۰ تیر، با عنوان «زندگی به سبک سازمان مجاهدین خلق» نوشت:
چرا سازمان مجاهدین خلق به این جایگاهی رسیده اند، که رسیده اند!؟ چرا به روایت اخوان ثالث:
خشکید و کویر لوت شد دنیاشان
امروز بد و ازين بتر فرداشان
چرا در سراب سرگشته شدند؟ در مقاله هفته پیش به چیستی سرگشتگی در سراب اشاره کردم. در این مقاله رویکردم به چرایی این سرگشتگی است. چرا چنین شدند؟
گوته شاعر و نوسنده و متفكر ارجمند آلمانی و البته شیدای حافظ به دستیارش يوهان اکرمان، نکته بسیار مهمی را مطرح کرده است. چرا انسان ها خطای خود را ادامه می دهند؟ ظاهراً چنین به نظر می رسد، که انسان اگر خطایی انجام داد، دیگر چنان خطایی را تكرار نکند. گفته شده است، که انسان باورمند از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود. گوته می گوید:« اگر انسانی سبک زندگی خود را بر خطا بنا کرد، به خطاهایش ادامه می دهد.» (۱) این جمله قیمت ندارد! هر قدر در باره عمق این تعبیر بیندیشیم، بی کرانه می نماید. به عنوان مثال، کسی که دزدی را به عنوان سبک زندگی خود انتخاب می کند. در چارچوب چنان سبکی او گریزی از دزدی ندارد. به اصطلاح دزدی مَلَکه و یا عادت ثانوي او می شود. چنان که فرد متملق و یا زاهد و یا عشرت طلب هر کدام مطابق سبک زندگی که انتخاب کرده اند، رفتار می کنند و : «از کوزه همان برون تراود که در اوست!»
سازمان مجاهدین از آغاز یک سبک زندگی برای خود انتخاب کردند و بعدا با تکیه بر سازماندهی و امکانات نظامی و مالی و تشکیل قلعه در بسته سازمانی و یا اردوگاه نظامی شبه گتو، آن سبک زندگی سنگواره ای شد و دیگر اعضای سازمان نمی توانستند از دیواره سخت و چدنی آن قلعه خارج شوند. ما اکنون به افرادی رویارو هستیم که معدل سنّی آن ها حدود ۶۵ سال است. پیرزنان و پیرمردان، که از شکل یونیفورم آنها در پوشش و نیز یونیفرم آنان در روش و منش می توان سبک زندگی آن ها را شناخت. این سبک زندگی چه مختصاتی دارد؟
یکم: زندگی بر اساس توهم
در چنین سبک زندگی در خانه خوشخیالی خویش گمان می کند تا پیروزی یک گام دیگر نمانده است. حکومت آخوندها سرنگون می شود و سازمان مجاهدین تشکیل حکومت می دهند، مریم رجوی هم که سال های سال است رئیس جمهور است. اصلا مثل رؤسای جمهور گارد تشریفاتی دارد! با رؤسای جمهور سابق و نخست وزيران سابق ملاقات می کند.این توهم یک بار در زیر سایه ارتش صدام حسین، در عملیات فروغ جاودان شکل می گیرد، منتها فروغ جاودان به مرصاد تبدیل می شود. همان تمثیل سراب در سوره نور. وقتی تشنه سرگشته تفته به سراب می رسد: کارهایشان چون سرابی در زمینی هموار است که تشنه، آن را آبی می‌پندارد، تا چون بدان رسد آن را چیزی نیابد و خدا را نزد خویش یابد و حسابش را تمام به او دهد و خدا زودشمار است. ( سوره نور، آیه ۳۹)
دوم: نفی هویت انسانی
هویت انسانی با آزادی و اختیار و قدرت انتخاب، شکل می گیرد. در سازمان اعضا می بایست این سه گانه هویت انسانی خود را تقدیم مسعود و یا مریم کنند. آنان دیگر مطلقا از خود اختیاری ندارند. حتی می بایست غرایز طبیعی خود را انکار کنند. شما به چهره پیرزنان بازمانده در اردوگاه اشرف ۳ دقيق شوید. همگی شکل و شمایل انسان های حاشیه نشین را به لحاظ قیافه و سر و لباس پیدا کرده اند. هویت و زنانگی آنان فدای سازمان شده است. نه ازدواج نه فرزندی، نه حس مادری و نه زندگی به شکل طبیعی.
سوم: امتناع پرسشگری
در این سبک زندگی در چارچوب فرقه، هیچ عضوی حق پرسشگری ندارد، نمی تواند بپرسد که واقعا مسعود رجوی زنده است یا نیست؟ سازمان ابزار دست اسرائیل است یا نیست؟ زندگی سوپر اشرافی خواهر مریم و رهبران سازمان چرا چنان است و زندگی اعضا در کمپ مثل یهودیان اسیر در تربلینکا! برای اینکه کوچکترین مجال و فرصت پرسشگری پیش نیاید، دروازه های اطلاعات و اخبار برویشان بسته است. حق ندارند اخبار جهان و ایران را خودشان مستقیما پی گیری کنند. این تخلف و خطای سازمانی است و اگر مرتکب شوند بايست حساب پس بدهند.
چهارم: نفی ارتباط انسانی
افراد نمی توانند در درون اردوگاه حلقه های دوستی و یا مطالعاتی تشکیل دهند. بایست ذوب در سازمان باشند، از سویی مدیریت روابط انسانی به گونه ای است که همه از یگدیگر می هراسند. مراقب حرف زدن خود هستند، از کجا که آن دوست یا رفیق حرف او را به روایت خود به سازمان گزارش نکند.
پنجم: خشونت در کلام و در رفتار
اگر زرتشت پیامبر بزرگ موحد ایرانی گفت: پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک، این سه گانه در سازمان با خشونت و قساوت ترسیم و تآکید می شود. هر کس در سخن گفتن بیشتر داد بزند، ودر عمل خشونت بیشتری نشان دهد و به گرکی درنده بیشتر شباهت پیدا کند، انقلابی تر است، به عنوان نمونه حرف زدن مريم رجوی را ببینید، اصلا نمی تواند داد نزند. داد زدن سبک سخن اوست. مثل فیلمی که از مسعود رجوی پخش شده است، در زیارت امام حسین عليه السلام، فریاد می زند: هل من ناصر ینصرنی! جوری نعره می زند، که ربطی به حال و هوای دعا ندارد. این پنج ویژگی تبدیل به سبک زندگانی سازمانی شده است. می بایست در درجه اول خود را از این سبک نجات دهن چنان که در فاصله کمپ اشرف یک و دو و کمپ دو در لیبرتی و کمپ سه در آلباني برخی از اعضا، با کمک سازمان ملل و آمریکا خود را از چنبره یوغ هویت کُش سازمان نجات دادند.
(۱) Johann Peter Eckermann, Conversations with Goethe, London, Penguin Books, 2022, p 194
نانتهای پیام
