روس ها: پیروزی قالیباف یا جلیلی به نفع ماست

به گزارش انتخاب، «المانیتور» نوشت: در تاریخ 29 نوامبر حسن روحانی، رئیس جمهور ایران و ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه یک مکالمه تلفنی داشتند که در طی آن روحانی به مبارزه با تروریسم در سوریه اشاره کرد که مستلزم همکاری بین مسکو و تهران است. این گفتگو چند روز پس از اعلام این که تهران اجازه استفاده از پایگاه هوایی همدان را به مسکو داده است اتفاق افتاد، رخداذی که می تواند افزایش همکاری بین دو کشور را در پی داشته باشد.

در همین حال، با توجه به تاریخ، جغرافیای سیاسی و وضعیت فعلی دو کشور، روسیه به طور ویژه انتخابات آتی ریاست جمهوری در ایران را رصد می کند. این انتخابات ممکن است پیامدهای قابل توجهی برای خاورمیانه و فراتر از آن داشته باشد.

پیش بینی نتیجه انتخابات ایران در این مرحله کار سختی را برای کارشناسان در پی خواهد داشت. اما چه چیزی باعث می شود هر گونه پیش بینی چالش برانگیز باشد؟ به دلیل عدم وجود ساختار یک حزب رسمی در ایران، تقریبا هر نامزد مستقل ممکن است در صحنه حاضر و پیروز شود. اگرچه که معادلات سیاسی بین دو جریان سیاسی برجسته در ایران تقسیم شده است. حتی روحانی که گفته شده است متعلق به جریان جامعه روحانیت مبارز است، برای ریاست جمهوری به صورت مستقل با شعار “تدبیر و امید” وارد رقابت ها شد.

با این حال، تحلیلگران – از جمله در روسیه – با یک محیط سیاسی پیچیده تر در ایران روبرو هستند. جناح های سیاسی قدیمی محبوبیت خود را از دست داده اند و نیاز به یک گفتمان جدید به شدت احساس می شود.

در این زمینه، تحلیلگران روسیه در حال تلاش برای پیش بینی نتایجی هستند که برای رابطه مسکو با تهران معنی دار خواهد بود. به نظر می رسد دو مسئله مهم وجود دارد.

جنبه اول به سرچشمه های تاریخی ایران و روسیه برمی گردد. بنابراین، تهران علاقه مند به ایجاد ائتلاف های مختلف با روسیه برای مقابله با تهدیدات خارجی است. همکاری اخیر با روسیه در سوریه نشان دهنده این روند است. از سوی دیگر، همکاری با روسیه بعنوان یک قدرت بزرگ نظامی با حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل، به عنوان یک استراتژی عاقلانه و بلند مدت دیده می شود، چرا که سیاست خارجی سال های اخیر روسیه مستقل از غرب است.

جنبه دوم به فرایندهای تصمیم گیری در سیاست ایران بستگی دارد. سخنان معاون رئیس مجلس مسعود پزشکیان در استفاده روسیه از پایگاه هوایی همدان به عنوان مثالی از چنین پیکربندی در قدرت است. پزشکیان در مورد همکاری با روسیه گفت: “مسائل سیاسی و امنیتی از این نوع بیشتر مربوط به مقام معظم رهبری و شورای امنیت است و چنین اقداماتی بدون اجازه رهبری غیر ممکن است. ”

بنابراین کارشناسان می توانند صرف نظر از نتیجه انتخابات آتی در ایران جهت گیری کلی تهران درمورد همکاری با مسکو را تجزیه و تحلیل کنند.

با این وجود، دولت سهم خود را در سیاست خارجی دارد. مانند دولت روحانی که طرفدار بازسازی روابط با غرب است. بنابراین، در میان بحث های فراوان درمورد همکاری ایران و روسیه در حال حاضر فاقد محتواست. اما تنها تمایل روحانی نسبت به غرب عامل تاثیر گذار نیست. به احتمال زیاد، هر دو طرف به اندازه کافی برای کاهش محدودیت های تجارت دو جانبه انگیزه دارند. بنابراین، در این مرحله، جنبه های مختلف روابط تهران با مسکو باید در نظر گرفته شود.

در درجه اول، می توان فرض که تا زمانی که روسیه همچنان رابطه رقابتی خود با ایالات متحده را در مورد نفوذ در خاورمیانه ادامه دهد و تا زمانی که مسکو در تلاش برای ارائه امنیت بهتر در منطقه است، ایران بهترین گزینه برای همکاری است و حفظ و توانمند سازی این رابطه دو طرفه در اولویت خواهد بود.

دوم، به قدرت رسیدن شخصیتی از اردوگاه اصولگرایان مانند عزت الله ضرغامی، محمد باقر قالیباف، غلامعلی حداد عادل، محمدرضا باهنر، احمد توکلی و هواداران جبهه پایداری و یا کامران باقری لنکرانی، پرویز فتاح و سعید جلیلی ممکن است به نفع روسیه تمام شود. در سوی دیگر اصلاح طلبان مانند عارف به احتمال زیاد به سمت تعامل با غرب پیش خواهند رفت.

اما به نظر می رسد تحلیل نهایی مسکو این باشد که فارغ از هر نتیجه ای که در این انتخابات حاصل شود، روابط با تهران روابطی مستحکم خواهد بود مگر آنکه شاهد چرخش هایی بزرگ و اقداماتی انقلابی باشیم.

انتهای پیان