چالش رسانه ای با کاخ سفید
در کمتر از یک ماه از شروع به کار دولت ترامپ، شان اسپایسر، دبیر مطبوعاتی کاخ سفید برخی از سنت‌های قدیمی پیرامون نشست‌های خبری تقریبا روزانه با خبرنگاران واشنگتن را وارونه کرده است.
به گزارش شرق، نیویورک‌تایمز، ١١ فوریه ٢٠١٧ نوشته است: ٤٩ صندلی در عکس بالا (و جدول پایین) در سالن نشست‌های خبری مقر ریاست‌جمهوری ایالات متحده، از سال ١٩٨١ به طور مستقل به وسیله «انجمن گزارشگران کاخ سفید» برای هر رسانه تعیین شده است. این کار تقریبا به این دلیل انجام شده که دفاتر هر دو حزب می‌خواسته‌اند از بروز جانبداری از رسانه‌ها پرهیز کنند. جلسات اطلاع‌رسانی در چند هفته اول دولت ترامپ با خبرنگاران زیادی پر شده است که صندلی‌ای برای آنها تعیین نشده و روی دسته صندلی‌ها یا صندلی‌های خالی می‌نشینند.
چه کسی اول سؤال می‌پرسد؟
در گذشته، دبیرهای مطبوعاتی کاخ سفید تمایل داشتند برای خبرنگارانی که روی صندلی‌های دو ردیف اول می‌نشستند اولویت قائل شوند. آنها اجازه اولین سؤال را به «آسوشیتدپرس» می‌دادند. بعد از دهه‌ها شروع‌شدن نشست خبری با سؤال هلن توماس که شناخته‌شده‌ترین پیش‌کسوت گروه خبرنگاران کاخ سفید بود و از دوره جان اف‌کندی حوزه خبری‌اش کاخ سفید بود، خبرنگار دیگری به‌جای او از جانب «آسوشیتدپرس» سؤال می‌پرسد. سپس نوبت شبکه‌های تلویزیونی، روزنامه‌ها و دیگر خبرگزاری‌های بزرگ بود.
شان‌اسپایسر این عرف را کنار گذاشته است. وقتی که اسپایسر وارد اتاق نشست خبری می‌شود، معمولا قبل از دادن اجازه سؤال به درگاه‌های خبری سنتی‌تر، به سازمان‌های رسانه‌ای بیرون از گروه رسانه‌های جریان اصلی اجازه می‌دهد سؤال خود را بپرسند. اسپایسر در ژانویه گذشته در یک مصاحبه با شان هنیتی از فاکس‌نیوز می‌گفت: «صداها و مسائلی هست که معمولا توجه رسانه‌های جریان اصلی را جلب نمی‌کند و مهم است که برای آن مسائل همان‌قدر اهمیت قائل شد که برای مسائل جریان اصلی قائل می‌شویم».
اولین سؤال اولین جلسه اطلاع‌رسانی دوره تصدی اسپایسر به خبرنگار «نیویورک‌پست» اختصاص یافت که کتابی نوشته که نسبت به بیل و هیلاری کلینتون موضع انتقادی دارد. «لایف‌زت» که یک وب‌سایت خبری است و به وسیله مجری رادیویی، لورا اینگراهام، تأسیس شده، در دومین جلسه اطلاع‌رسانی اولین رسانه‌ای بود که اجازه یافت سؤال بپرسد.
خبرنگاران رسانه‌های محافظه‌کار مثل «بریت‌بارت»، «آمریکا نیوز نت‌ورک» (شبکه خبری آمریکا) و «نیوزمکس» به طور منظم صدا زده می‌شوند تا سؤال بپرسند. اسپایسر همچنین به درگاه‌های خبری غیرجریان اصلی که ممکن است دیدگاه انتقادی‌تری به دولت ترامپ داشته باشند هم اجازه سؤال‌پرسیدن می‌دهد. این درگاه‌ها شامل «آمریکن اربن ريدیو نت‌ورکز» (شبکه رادیویی شهری آمریکا)، یک ایستگاه رادیویی متعلق به اقلیت‌ها، «تله‌موندو»، «یونی‌ویژن» و دیگر درگاه‌های خبری اسپانیایی‌زبان می‌شوند.
مقایسه بین سه جلسه اطلاع‌رسانی اول اسپایسر با سه جلسه اول رابرت گیبز، دبیر مطبوعاتی دولت باراک اوباما، نشان می‌دهد که چطور امور تغییر کرده است.
صداهای دیگر
اسپایسر همچنین اولین سؤالات را به خبرنگارانی تقدیم می‌کند که روی «صندلی‌های اسکایپی» جدید نشسته‌اند و روی دو تلویزیون تخت بزرگ در دو طرف تریبون ظاهر می‌شوند. یکی از این رسانه‌ها زیرشاخه شبکه «سی‌بی‌اس» است که از موطن خود، رد آیلند، ارتباط برقرار می‌کند. علاوه بر دو شبکه تلویزیونی محلی، صندلی‌های اسکایپی به رسانه‌های رادیویی محافظه‌کار و یک ناشر روزنامه در ایالت کانتیکات اختصاص یافته است.
اسپایسر به طور مرتب به سراغ رسانه‌های خبری خارجی (البته خیلی دیر و نه برای سؤال اول) می‌رود. راگوبیر گویال که می‌گوید خبرنگار یک سازمان خبری است که «ایندیا گلوب» نام دارد و علاقه‌مند است موضوعات را ١٨٠ درجه تغییر دهد و به وسیله دبیران مطبوعاتی سابق در لحظاتی که وقت نبود صحبتش قطع می‌شد، دوبار اجازه یافته است که سؤال بپرسد.
زنده از واشنگتن
شوی تلویزیونی «ستردی نایت لایو» (زنده در شنبه‌شب) به نشست‌های خبری پرداخت و آن را برای تماشاگران بخش اخبار هجو برنامه «سی‌اسپن» نگه داشت و در چهارم فوریه آن را پخش کرد.
ملیسا مک‌کارتی که یک کت‌وشلوار بی‌قواره پوشیده بود، ادای عادت‌های اسپایسر را درمی‌آورد که شامل جویدن آدامس دارچینی، سرزنش‌کردن‌های رسانه‌های خبری از سوی او و دستپاچه‌شدنش وقتی که رسانه‌های خبری – و آقای ترامپ – از کلمه «ممنوعیت» برای دستور اجرائی رئیس‌جمهور در موضوع مهاجران استفاده می‌کردند می‌شد.
برنامه کوتاه طنز مک‌کارتی تا استفاده از تریبون برای حمله به یک خبرنگار به معنای واقعی کلمه و استفاده از یک تفنگ آب‌پاش که با کف‌صابون پر شده برای شستن «دهان دروغ‌گو»ی یک خبرنگار جلو رفت. پولیتیکو گزارش داده که این برنامه به مذاق کاخ سفید خوش نیامده است.
اگر کارها به همین شوری که در این هجویه انجام شد پیش برود، خب، ما می‌توانیم همیشه با امثال آقای گویال طرف باشیم.
سنتی به‌جامانده از دوره ویلسون
خبرنگاری مستقر در حوزه کاخ سفید دست‌کم سنتی است که به اندازه دوران ریاست‌جمهور ویلسون قدمت دارد. خبرنگاران حوزه خبری کاخ سفید، به صورت تمام‌وقت در داخل کاخ مستقرند و جای مخصوص به خود را دارند. دو ردیف اول این سالن به بزرگ‌ترین رسانه‌های جهان اختصاص دارند و در ردیف‌های عقب‌تر، خبرنگاران رسانه‌هایی با مخاطب کمتر می‌نشینند. عکاس‌ها و فیلم‌برداران و برخی از خبرنگاران رسانه‌های کوچک‌تر هم اطراف صندلی‌ها، دوربین‌ها و قلم‌ها را در دست دارند. کاخ سفید یک سخنگو دارد که وظیفه‌اش برگزاری نشست‌های خبری و ارتباط کل مجموعه ریاست‌جمهوری با رسانه‌هاست. می‌توان گفت که تقریبا هرروز، نشست‌های خبری با حضور سخنگوی کاخ سفید یا معاونان او برگزار می‌شود. سخنگو بسیاری از خبرنگاران حوزه خبری کاخ سفید را به اسم کوچک صدا می‌زند و آنها نیز او را به اسم کوچک می‌خوانند. این خبرنگاران از سال ١٩١٤، یک سال بعد از اینکه اولین نشست خبری وودرو ویلسون، رئیس‌جمهور آمریکا در آن زمان، برگزار شد، دارای «انجمن گزارشگران کاخ سفید» هستند و یک بورسیه تحصیلی و چند جایزه ژورنالیستی هم به صورت سالانه برگزار می‌کنند. خبرنگارانی که در جلسات خبری کاخ سفید شرکت می‌کنند و نیز آنهایی که حوزه ریاست‌جمهوری را پوشش می‌دهند، در این انجمن عضو هستند. همین انجمن است که مشخص می‌کند کدام صندلی از سالن نشست خبری کاخ سفید به کدام رسانه اختصاص یابد. قوانینی هم در این زمینه وجود دارد؛ مثلا رسانه‌ها اجازه ندارند با خالی‌شدن یک صندلی، بیش از یک ردیف در سالن نشست خبری جلوتر بیایند. وقتی که هلن توماس پس از ٥٠ سال بازنشسته شده، صندلی‌اش به آسوشیتدپرس رسید و فاکس‌نیوز از ردیف دوم به ردیف اول منتقل شد.
برای اینکه همه خبرنگاران حوزه کاخ سفید نمی‌توانند همراه رئیس‌جمهور در همه برنامه‌های عمومی شرکت کنند، گروهی کمتر از ١٠نفر به نام «اکیپ خبری» به صورت دوره‌ای هرروز انتخاب می‌شوند تا برنامه‌های عمومی رئیس‌جمهور را پوشش دهند و تولیدهای خود را با دیگر همکاران حوزه خبری به اشتراک بگذارند. طبیعی است که اخلاق حرفهای حکم می‌کند که آنها همه تولیدات خود را به دیگر همکاران بدهند. فهرست رسانه‌هایی که هرروز برنامه‌های رئیس‌جمهور را پوشش می‌دهند، در سایت کاخ سفید می‌آید و این افراد به‌طور منظم عوض می‌شوند؛ رسانه‌هایی که بیشتر برای کار در این «اکیپ خبری» شرکت می‌کنند، اولویت بیشتری از سوی انجمن گزارشگران کاخ سفید برای گرفتن جای بهتر در سالن نشست خبری دارند. چون رسانه‌ها باید خودشان هزینه پوشش خبری برنامه‌های کاخ سفید را بدهند، شرکت در اکیپ‌های خبری مخصوصا برای تلویزیون‌ها خرج زیادی برمی‌دارد و به‌همین‌دلیل است که تلویزیون‌ها در جا‌های بهتری در سالن نشست خبری جای گرفته‌اند. به‌همین‌دلیل بود که فاکس‌نیوز در رقابت با بلومبرگ و رادیوی ان‌پی‌آر، برای رفتن به ردیف اول برنده شد.
در هیئت‌مدیره انجمن گزارشگران کاخ سفید، همان خبرنگارانی که در نشست‌های خبری شرکت می‌کنند، حاضرند. خبرنگاران کاخ سفید نشست‌های خبری و فعالیت‌های حوزه ریاست‌جمهوری را پوشش می‌دهند. وقتی که نشست‌های خبری ریاست‌جمهوری در سالن «جیمز اس برادی» کاخ سفید – نامیده‌شده به نام سخنگویی که در زمان ریگان تیر خورد – برگزار می‌شود، خبرنگاران که روی صندلی‌های مخصوص به خود نشسته‌اند، سؤالات خود را خلاصه، بدون لکنت و خیلی جدی می‌پرسند. رئیس‌جمهور ایستاده پشت تریبون جواب می‌دهد. گاهی خبرنگاران به شکل این نشست‌ها معترض‌اند؛ آنها می‌گویند که برخی خبرنگاران به‌قدری که لازم است، سؤال‌های چالش‌برانگیز از رئیس‌جمهور نمی‌پرسند یا اینکه خبرنگارانی که در دو ردیف جلو سالن می‌نشینند، فرصت بیشتری برای طرح سؤالات خود دارند.
برای سال‌ها، اغلب نشست‌های خبری کاخ سفید، بدون اجازه نقل‌قول بود، اما از زمان آیزنهاور، بیشتر نشست‌های خبری، به صورت علنی برگزار می‌شود. اولین رؤسای‌جمهور آمریکا در قرن بیستم، نشست‌های خبری منظم داشتند، اما از دوره آیزنهاور، به‌جز دوران کارتر، نشست‌های خبری رئیس‌جمهور زمان مشخصی نداشته و مشاوران رسانه‌ای کاخ سفید ترجیح داده‌اند که برای رسانه‌ها انتظار برگزاری نشست خبری ریاست‌جمهوری در یک زمان مشخص را درست نکنند. در دوره کلینتون و بوش پسر، به‌طور متوسط در هر ماه، دو نشست خبری با رئیس‌جمهور برگزار شده بود. در دوران اوباما هم، آمار همین‌طور بوده است.
با وجود فرصت‌هایی که رؤسای‌جمهور برای حضور در اماکن عمومی و تلویزیون دارند، نشست‌های خبری اهمیت سابق خود را از دست داده‌اند، اما همچنان یکی از فرصت‌های حضور در عرصه عمومی به‌شمار می‌روند.
یکی از مشکلات بزرگی که در نشست‌های خبری کاخ سفید وجود دارد، این است که رئیس‌جمهور یا تیم مشاوران مطبوعاتی او تعیین می‌کنند که چه کسی باید سؤال بپرسد. اینکه رئیس‌جمهور انتخاب کند که چه کسی باید سؤال بپرسد، یکی از نقاط ضعف نشست‌های خبری کاخ سفید است.
/نامه سرگشاده به دونالد ترامپ به نمایندگی از روزنامه‌نگاران آمریکایی/
ما هستیم که تصمیم می‌گیریم با شما چه کنیم
کلمبیا ژورنالیسم ریویو: کایل پاپ، سردبیر و ناشر «کلمبیا ژورنالیسم ریویو» است. وقتی که دونالد ترامپ هنوز به طور رسمی ریاست‌جمهوری خود را در کاخ سفید آغاز نکرده بود، پاپ نامه‌ای سرگشاده به او نوشت و به او یادآوری کرد که با چه رسانه‌هایی در آمریکا طرف است. ترامپ آن روزها هنوز پا به کاخ سفید نگذاشته، شروع به سرشاخ‌شدن با رسانه‌ها کرده بود و نامه پاپ تلاش می‌کرد به اندازه خود تلاش برای ارعاب رسانه‌ها ازسوي دولت جدید را درهم بشکند. با همه انتقادهایی که به رسانه‌های شرکتی در آمریکا می‌شود، نامه سردبیر «کلمبیا ژورنالیسم ریویو» میزان بالای اعتمادبه‌نفس رسانه‌ها و سنت آموزش استقلال آنها در این کشور را به نمایش می‌گذارد.
آقای رئیس‌جمهور منتخب عزیز
در این روزهای آخر پیش از شروع به کار رسمی شما، فکر کردیم شاید مفید باشد روشن کنیم ما چطور به رابطه بین دولت شما و اهالی رسانه آمریکا نگاه می‌کنیم.
اینکه ما به این رابطه به‌عنوان یک رابطه متشنج نگاه می‌کنیم مایه شگفتی شما نخواهد بود. گزارش‌های چند روز اخیر درباره اینکه دبیر مطبوعاتی شما در نظر دارد دفاتر رسانه‌های خبری را از کاخ سفید خارج کند، آخرین نمونه از الگوی آن رفتاری است که در تمام طول رقابت‌های انتخاباتی ادامه داشته است: شما سازمان‌های خبری را از پوشش‌دادنتان منع کرده‌اید. شما به توییتر متوسل شده‌اید تا به شخص گزارشگران گوشه و کنایه بزنید و آنها را تهدید کنید و حامیانتان را هم ترغیب کرده‌اید که همین کار را بکنند. شما از قوانین آسان‌گیرانه‌تری در قبال افترا حمایت کرده‌اید و دادخواهی‌های متعدد مربوط به خود را در معرض تهدید قرار داده‌ايد؛ اما هیچ‌یک از این وعده‌ها محقق نشد. هروقت که توانسته‌اید، از رسانه‌ها رو برگردانده‌اید و هنجارهای گزارشگری گروهی از کاخ سفید و نشست‌های خبری منظم را زیر پا گذاشته‌اید. شما یک گزارشگر را که چیزی نوشته بود که دوست نداشتید دست انداخته‌اید چون نوعی معلولیت دارد.
البته همه اینها انتخاب شما و از جهاتی حق شماست. گرچه قانون اساسی از آزادی مطبوعات حفاظت کرده، اما تکلیف را تعیین نکرده که رئیس‌جمهور چطور باید به آن احترام بگذارد؛ نشست‌های خبری منظم در این سند قانونی گنجانده نشده است.
اما همان‌طور که شما از هر حقی برای تصمیم‌گیری درباره خط مشی کلی خود در درگیرشدن با رسانه‌ها برخوردارید، ما نیز از همین حقوق برخورداریم. از همه اینها گذشته، زمان آنتن ما و اینچ‌های ستون‌های نشریات ما آن چیزی است که شما برای تأثیرگذاشتن دنبالش هستید.
این ما هستیم – نه شما – که تصمیم می‌گیریم چطور به بهترین وجه ممکن به خوانندگانمان، شنوندگانمان و بینندگانمان خدمت کنیم. بنابراین به این فکر کنید که در چهار سال آینده، براساس آنچه که از ما انتظار دارید چه کارنامه‌ای به بار خواهد آمد.
دسترسی ترجیح ماست، اما ضروری نیست. شما ممکن است به این نتیجه برسید که اجازه به خبرنگاران برای دسترسی‌داشتن به دولت شما جنبه مثبتی ندارد. ما فکر می‌کنیم که این مشکلی از سوی شماست، اما مجددا بايد گفت این انتخاب شماست. ما بلدیم راه‌های جایگزین را برای دستیابی به اطلاعات پیدا کنیم؛ مسلما برخی از بهترین پرسش‌هاي خبري در دوران کارزار انتخاباتی شما از جانب سازمان‌های خبری‌ای بودند که جلو آنها در گردهمایی‌هایتان گرفته شد. حرفهای غیررسمی (off the record) و دیگر قواعد کاری مربوط به ماست، نه شما. ما ممکن است موافقت کنیم با یکی از مقامات منصوب شما به صورت غیررسمی حرف بزنیم یا ممکن است موافقت نکنیم. ممکن است ما در جلسات اطلاع‌رسانی درباره پیش‌زمینه یک موضوع یا ملاقات‌های عمومی غیررسمی شرکت کنیم یا ممکن است از آنها صرف‌نظر کنیم. این انتخاب ماست. اگر شما فکر می‌کنید خبرنگارانی که این قواعد را نمی‌پذیرند یا بیرون رانده می‌شوند، به مطالب دست پیدا نخواهند کرد، به نکته بالا نگاه کنید.
ما تصمیم می‌گیریم چقدر به سخنگویان یا جانشینان شما زمان آنتن تلویزیون بدهیم. از طرف دیگر، ما تلاش خواهیم کرد به نقطه‌نظر شما دست پیدا کنیم، حتی اگر به‌دنبال این باشید که ما را بیرون کنید. اما این به این معنی نیست که ما بخواهیم امواج آنتن تلویزیون یا اینچ‌های ستون‌های نشریات خود را به کسانی که به طور مرتب حقیقت را تحریف می‌کنند یا می‌پیچانند تسلیم کنیم. وقتی این کار را بکنند آنها را دعوت می‌کنیم و در آشکارترین موارد این حق را برای خود محفوظ می‌دانیم که آنها را از حضور در رسانه‌هایمان منع کنیم.
ما اعتقاد داریم که یک حقیقت عینی وجود دارد و شما را به آن متعهد خواهیم کرد. وقتی که شما یا جانشینان شما چیزی را می‌گویند یا توییت می‌کنند که آشکارا اشتباه است، ما پیاپی حقایقی را خواهیم گفت که حقایق آن چیزهایی است که ما می‌گوییم و الزامی نداریم اظهارات نادرست را تکرار کنیم. این اظهارات حقایقی هستند که شما یا کسی در تیمتان می‌گوید دارای ارزش خبری هستند، اما حقایقی هستند که افرادتان از بررسی دقیق آن حمایت نمی‌کنند. هر دو جنبه باید دارای وزن برابری باشند.
فکر و ذکر ما مشغول به جزئیات دولت خواهد بود. شما و کارکنان شما که در کاخ سفید می‌نشینید، اما دولت آمریکا یک چیز گل‌وگشاد است. ما طرفدار خبرنگارانی هستیم که در سرتاسر دولت شما پراکنده می‌شوند، آنها را محکم در سازمان‌های شما می‌نشانیم و از بوروکرات‌های این سازمان‌ها به‌عنوان منبع خبری استفاده می‌کنیم. نتیجه این خواهد شد که شما شاید به دنبال کنترل آن چیزی باشید که از بال غربی کاخ سفید بیرون آمده، درحالی‌که ما دست بالا را در پوشش چگونگی پیاده‌شدن سیاست‌های شما خواهیم داشت.
ما نسبت به گذشته، استانداردهای بالاتری برای خودمان تعیین خواهیم کرد. ما شما را به بی‌اعتمادی جدی و گسترده به رسانه‌ها در سرتاسر طیف سیاسی شناخته‌ایم. مبارزات انتخاباتی شما این را نشان داد و برای ما شدیدا هوشیارکننده بود. ما باید دوباره آن اعتماد را به دست بیاوریم و ما این کار را با گزارشگری صحیح، شجاعانه، با پذیرش خطاهایمان و وفاداری به سخت‌ترین استانداردهای اخلاقی که برای خودمان تعیین می‌کنیم انجام خواهیم داد.
ما با هم کار خواهیم کرد. شما تلاش کردید بین ما تفرقه بیندازید و از رگه رقابت‌پذیری عمیق ما استفاده کنید تا دعواهای خانوادگی درست کنید. آن روزها در حال به‌پایان‌رسیدن است. ما اکنون دریافته‌ایم که چالش پوشش خبری شما نیاز به این دارد که ما هروقت که ممکن باشد با هم همکاری و به یکدیگر کمک کنیم. بنابراین وقتی که شما در نشستي خبری، خبرنگاری را ساکت می‌کنید یا به او اعتنا نمی‌کنید که چیزی را گفته که دوست ندارید، شما یک جبهه متحد مواجه خواهید شد. وقتی که معقول باشد، ما با هم روی مطالب کار خواهیم کرد و وقتی که همکارانمان مطالب مهمی می‌نویسند مطمئن خواهیم شد که جهان آنها را می‌شنود. البته ما هنوز درباره اخلاق یا لحن یا تفسیرهای منصفانه اختلاف‌نظر‌هایی داریم و حتی بحث‌های مهمی می‌کنیم، اما شروع و پایان این بحث‌ها دست خود ماست.
ما در حال انجام یک بازی طولانی هستیم. بهترین سناریو این است که شما برای هشت سال در سمت خود باشید. از زمان تأسیس این جمهوری ما تجربه اندوخته‌ایم و نقش ما در این دموکراسی بزرگ بارهاوبارهاوبارها تأیید و مستحکم شده است. شما ما را وادار کرده‌اید به بنیادی‌ترین سؤالات درباره اینکه ما که هستیم و برای چه اینجا هستیم دوباره فکر کنیم. برای همین بسیار سپاسگزاریم.
دوران پیش از شروع به کار رسمی‌تان خوش بگذرد
روزنامه‌نگاران آمریکا
انتهای پیام
