کاسبان دوقطبی ساز و فردایی که دیر نیست
سیدعبدالجواد موسوی در خبرآنلاین نوشت: خب، الحمدلله دوقطبی سازی در ادبیات سیاسی ما دارد به واژه ای منفور بدل می شود و همه از چپ تا راست سعی دارند از دوقطبی سازان اعلام برائت کنند.
در این چند روز اخیر حتی دیده ام آن ها که سهم بزرگی در شکل گیری فضای دوقطبی دارند به جد می کوشند تا مقصران دوقطبی سازی را پیدا کنند و همه مصیبت های مملکت را بیندازند به گردن آن ها. طبیعی است که آدمیزاد حرصش بگیرد و ته دلش بگوید: ای فلان فلان شده ها! این درست که رقبای شما در دوقطبی سازی کم از خودشان مایه نگذاشتند اما شما همان هایی نبودید که با خودی و غیرخودی، با ارزشی و غیر ارزشی، با انقلابی و سازشکار و کلی تعابیر من درآوردی دیگر پدر این مملکت را درآوردید؟
شما همان هایی نبودید که در هر انتخاباتی خود را در سپاه اتقیا می نشاندید و طرف مقابل را در لشگر اشقیا تا بتوانید با سوءاستفاده از احساسات مذهبی مردم کارتان را پیش ببرید و بارتان را بار کنید؟ نکوهش مدعیان اگرچه موجب تشفی خاطر خواهد شد اما اگر دلتان حقیقتا برای این سرزمین زخم خورده بتپد به این حرف ها خیلی اعتنایی نمی کنید. اگر قرار بود همه انسان ها به حال خود وقوف داشته باشند و پیش از آن که عیب و ایراد را در دیگران جستجو کنند نظر در آیینه بیفکنند و نقش کژ خویش را راست کنند که اوضاع و احوال کره زمین از اصل و اساس به گونه دیگری می بود.
کمی از گله و شکایت که فاصله بگیرید می بینید همین که دوقطبی سازان خود به صف منتقدان دوقطبی سازی پیوسته اند جای شکر فراوان دارد. اگر کراهت دوقطبی سازی به گفتمانی واحد بین همه گروه های فعال سیاسی و اجتماعی و فرهنگی بدل شود آن وقت می توان بر سر یک میز نشست و سهم هر گروهی را در به وجود آمدن این وضعیت زشت و زننده مشخص کرد.
و اصلا نشستن بر سر یک میز و حاضر شدن به گفت و گو با مخالف و رقیب یعنی ترک برداشتن فضای دوقطبی. آنان که حاضر به گفت و گو نمی شوند و یا اگر هم حاضر می شوند گوش هایشان را می بندند و به جملاتی که از پیش برای ضایع کردن طرف مقابل آماده کرده اند بسنده می کنند مصداق تام و تمام دوقطبی سازانند. آن ها حتی اگر علیه دوقطبی سازی و دوقطبی سازان ساعت ها منبر بروند و یادداشت های آتشین بنویسند بازهم نمی توان امید داشت که از شغل شنیع خود دست بردارند و به جای بذر کینه و تفرقه پاشیدن به ترویج وحدت و همدلی بپردازند.
زلزله اخیر به ما نشان داد که دوقطبی سازی چه بلاهایی می تواند بر سر کشور بیاورد. چه میزان انرژی سیاستمدران و نویسندگان و فعالان اجتماعی خرج ضایع کردن رقبای سیاسی شد؟ این صف بندی ها آن هم در چنین هنگامه خطیری نمی تواند زنگ خطری باشد برای امروز و فردای این کشور؟ اگر خدای ناکرده فردا دشمن خارجی به این سرزمین هجوم آورد این دوقطبی سازی ها چه بلایی بر سر ما خواهد آورد؟
امروز خوش بینانه نشسته ایم و می گوییم: حمله خارجی می تواند به وحدت بیش تر ما منجر شود و فرضیه های دشمنان مارا باطل سازد. مطمئنیم؟ وقتی کشته شدن هم وطنانمان و آواره شدن هزاران تن در سرمای هول آور غرب کشور محملی می شود برای انتقام گیری های سیاسی، مطمئنیم حمله دشمن خارجی به همدلی ما منجر می شود؟ همان طور که گفتم نگرانی های دوستان از گسترش فضای دوقطبی تا حدودی امیدوار کننده است. باید این نگرانی را ارج نهاد و جدی گرفت. شاید فردا برای جبران دیر باشد.
انتهای پیام
