نقدی بر بیانیه‌ی 170 نماینده مجلس درباره‌ی تلگرام

جعفر محمدی در عصرایران نوشت:

170 نماینده مجلس شورای اسلامی در بیانیه ای خطاب به رؤسای قوا، خواستار جایگزینی پیام رسان های داخلی با پیام رسان های خارجی شده اند.

در این بیانیه آمده است: « حمله داعش به مجلس شورای اسلامی، ترویج خشونت، ایجاد آشوب های خیابانی اخیر، اشاعه اعمال منافی عفت، فروش مواد مخدر و روان گردان ها، تنها گوشه ای از اقدامات دشمنان ملت ایران در بستر پیام رسان های خارجی بوده است. »

در پایان این بیانیه نیز ساماندهی فیلترشکن ها مورد مطالبه قرار گرفته است.

در این باره نکاتی چند قابل توجه است:

1 – این که ایرانی ها از محصولات ایرانی استفاده کنند، هم مطلوب است و هم افتخار آفرین؛ از خودرو گرفته تا تجهیزات پزشکی و از مواد غذایی تا پیام رسان ها.

اما مقدمه این هدف بزرگ و ملی، ارتقاء کیفیت است. کیفیت نیز در فضای رقابت به وجود می آید.
نتیجه بستن فضا به روی رقبای خارجی، همین وضعیت افتضاحی است که به عنوان مثال بارز، هم اکنون در صنعت خودرو شاهدش هستیم: جهان در حال ساختن بنز و تویوتا و هیوندا و ولوو و … است و هر روز هم پیشرفت می کند و تکنولوژی های جدیدی را وارد این صنعت می کند ولی ما هنوز بیشترین تولیدات مان پراید و 405 و ال 90 و … است!

در این که پیام رسان های داخلی باید رشد کنند تردیدی نیست و ای کاش روزی برسد که پیام رسان های ایرانی، در سطح جهان نیز فعالیت کنند. اما راهش این نیست که پیام رسان های خارجی مسدود شوند و در یک فضای غیر رقابتی یا حداکثر شبه رقابتی، مردم ایران بمانند و چند پیام رسان بی کیفیت داخلی.

جالب اینجاست که سالهاست چند پیام رسان داخلی با هزینه های هنگفت توسط بخش های عمومی و خصوصی و از جمله توسط صدا و سیما راه اندازی شده اند ولی هرگز نتوانسته اند، نیمی از امکاناتی که پیام رسان های روز دنیا مانند تلگرام دارد را ارائه دهند.حال بماند “بحران اعتماد” که بحثی فراتر از پیام رسان هاست.

کسی حق ندارد مردم را “مجبور” کند که از چه امکاناتی استفاده کنند یا نکنند. مردم ایران نیز همانند مردم همه کشورهای جهان (جز استثناهایی مانند کره شمالی و کوبا) حق دارند از دستاوردهای تکنولوژیک استفاده کنند.

2 – در این بیانیه آمده است که در بستر پیام رسان های خارجی، اقدامات مجرمانه مانند خرید و فروش مواد مخدر، اشاعه مفاسد اخلاقی و ایجاد آشوب های خیابانی انجام می شود.

اولاً باید از امضا کنندگان پرسید آیا پیام رسان ها هیچ منافعی ندارند که فقط چند مورد اتهامی را مطرح کرده اند؟ وانگهی، این تصور که بستر اتفاقاتی مانند خرید و فروش مواد مخدر یا ناآرامی های خیابانی و نظایر این ها، شبکه های پیام رسان است، چشم بستن بر واقعیت هاست.
بستر ناآرامی خیابانی، نارضایتی مردم از ناکارآمدی هاست، شکایت مردم از ندیده شدن شان است، ناله مردم از دزدی ها و اختلاس هاست، زاری مردم از فقر و بیکاری است.

این چه تحلیل عجیبی است که نمایندگان مردم می دهند؟! آیا آنچه گفته اند، حرف اکثریت مردمی است که آنها وکالت شان را بر عهده دارند؟

آقایان و خانم های مسؤول در مجلس و بیرون مجلس!
به جای پیدا کردن علت های تخیلی برای مشکلات جامعه، ریشه های اصلی نارضایتی ها و معضلات را پیدا و چاره جویی کنید. چنان می گویید که در بستر پیام رسان ها چنین و چنان شده که انگار قبل از اختراع پیام رسان، هیچ مشکلی در کشور نبود و همه نارضایتی ها و ناآرامی ها و معاملات مواد مخدر و … بعد از پیام رسان ها پدید آمده است!
آیا زمان آن نرسیده است کمی عمیق تر بیندیشید و به جای ایجاد محدودیت های جدید، کاری جهت حل مشکلات مردم کنید؟
آیا به این فکر کرده اید که بخش مهمی از نارضایتی ها، ناشی از محدودیت های تحمیلی است؟

3 – کسانی که به بستن سایت ها و مسدود کردن شبکه و کارهایی از این دست فکر می کنند، آیا به آینده ای نه چندان دور فکر کرده اند که اینترنت غیرقابل فیلتر یک پدیده عمومی و معمول در جهان خواهد شد؟
این اتفاق دیر یا زود می افتد؛ برای آن روز چه فکری کرده اید؟ آن روز اصلاً می توانید درباره فیلتر حرف بزنید و بیانیه دهید؟!

به عنوان مثال، هم اکنون که شما در حال خواندن این مطلب هستید، پروژه “اوترنت” که اینترنت رایگان و بدون فیلتر به سراسر جهان می دهد در حال تست های نهایی است و در آینده ای نزدیک، انقلابی در ارتباطات جهانی به وجود خواهد آورد. هم اکنون نیز در مناطق محدودی در آفریقای مرکزی، کنیا، جمهوری دومینیکن و دیترویت آمریکا این پروژه با موفقیت در حال اجراست و مردم این مناطق، اینترنت رایگان، بدون فیلتر و با کیفیت دریافت می کنند.

بنابراین، ما از لحاظ تاریخی در اواخر دوران فیلترینگ هستیم.

از این رو، باید به جای نگاه امنیتی مبتنی بر محدودسازی، راهبرد ایمن سازی محیط اجتماعی را در پیش گرفت. ایمن سازی هم فقط و فقط از 2 مسیر همزمان میسر است:

الف – اولین و مهم ترین کار این است که روش اداره کشور از “شعاری” به “علمی” تبدیل شود تا جریان حل مشکلات و ارتقای کیفیت زندگی در کشور جاری شود.
اگر جوانی شغل آبرومندانه و درآمد مناسب داشته باشد، هزار سایت و شبکه ماهواره ای هم نمی توانند با علم کردن فقر و بیکاری، او را تحریک کنند و برای شورش به خیابان ها بکشانند.

اگر دزدان بیت المال، بی هیچ ملاحظه ای محاکمه شوند و مردم ببینید که آنچه از ایشان غارت شده است، به خزانه شان برگردانده شد، اگر بودجه کشور به طور مناسب در جاهایی که واقعاً نیاز است توزیع شود، اگر سامانه مدیریتی کشور به گونه ای تعریف شود که افراد بر اساس سوابق و شایستگی بتوانند مناصب مختلف را عهده دار شوند، اگر قانون انتخابات به گونه ای اصلاح شود که نمایندگان مردم فرصت بیشتری برای حضور در مراکز قدرت داشته باشند، اگر همه مردم صدای خود را از رسانه ملی – که متعلق به خودشان است – بشنوند و … آنگاه رسانه های دشمن، نخواهند توانست مدام به گوش مردم بخوانند که در کشورتان عدالت نیست و آنها را بشورانند.

راستی هیچ فکر کرده اید که دولت هایی مثل ژاپن، آلمان، نروژ و دهها دولت دیگر در 5 قاره جهان، برغم این که فیلترینگ ندارند و مخالفان شان نیز در فضاهای رسانه ای فعال اند، چرا مدام از این که یک عده بخواهند شورش کنند و نظام را براندازند، نگران نیستند؟ علت این است که داخل را به گونه ای تأمین و مدیریت کرده اند که دیگر بهانه ای به دست “غیر” و “دشمن” نمی افتد.

ب – فضای رسانه ای داخل باز و آزادی بیان و رسانه تضیمن شود. اگر جریان ، اطلاع رسانی، نقد و نظارت در داخل کشور تقویت شود، آنگاه هم نیازهای رسانه ای مردم توسط رسانه های داخلی تأمین می شود و هم اعتماد به رسانه های داخلی شکل می گیرد. در چنان فضایی، اساساً مراجعه به رسانه های خارجی، بلاوجه یا بسیار بسیار اندک می شود.

این دو راه ، به منزله زیرساخت و فونداسیون هر اقدامی دیگری است و بدون توجه ویژه به این دو، هر بنایی ساخته شود، با کوچکترین زلزله ای فرو می ریزد.

3 – وکلای ملت با موکلان شان باید رو راست و شفاف باشند و لذا انتظار می رود اسامی این 170 نماینده که بیانیه را امضا کرده اند اعلام شود تا اولاً مشخص شود که آیا واقعاً 170 نفر امضا کرده اند یا خیر و ثانیاً مردم با طرز فکر نمایندگان شان بیشتر آشنا شوند و در انتخابات بعدی، این شناخت را دخیل کنند.

به امید روزی که گفت و گوهای اصلی کشور ما، توسعه محور باشد نه این که در موضوعاتی با یکدیگر بحث و مجادله کنیم که دنیا از انها گذر کرده و اساساً دیگر موضوعی برای بحث محسوب نمی شوند.

انتهای پیام