دلواپسان امروز و حامیان دیروز

صادق حسینی در عصرایران نوشت: دلواپسان امروز که تمام همّ و غمّ خود را مصروف از تخطئه تیم مذاکراه کننده ایرانی در لوزان کرده اند، در روزگاری که سعید جلیلی مسؤول مذاکرات هسته ای بود، از توافقی که ایران را عملا از حق غنی سازی اش محروم می کرد، حمایت می کردند و آن را پیروزی بزرگ ایران می دانستند!

بخشی از جامعه اصولگرایی همانند توافق ژنو (3آذر1392)، نسبت به بیانیه مطبوعاتی منتشر شده که در واقع چارچوب اصلی توافقات بود واکنش تندی نشان دادند و در مشهورترین آن ها حسین شریعتمداری که از تیم مذاکره کننده ی قبلی تمام قد دفاع می کرد، گفت:« نام توافق دو مرحله‌ای را بیانیه مطبوعاتی گذاشتیم. در یک کلمه باید گفت که اسب زین شده را داده‌ایم و افسار پاره تحویل گرفته‌ایم.» 

محمد کوثری هم به گونه ای واکنش نشان داد که تیم ایرانی به هرچه آمریکایی ها می خواست «بله» گفته است: «آمریکا در بیانیه لوزان به تمام خواسته‌های خود در مذاکرات هسته‌ای رسید اما ایران به خواسته اصلی خود که لغو کامل تحریم‌ها بود، نرسیده است. متأسفانه حدود یک‌سال است که تیم مذاکره کننده ایرانی تنها وقت‌کُشی کرده است.»

بررسی نظرات منتقدان امروز مذاکرات و توافقات هسته ای نسبت به دستاوردهای تیم مذاکره کننده ی پیشین به مدیریت سعید جلیلی نشان می دهد  آنها چقدر در انتقادات خود جانب انصاف را رعایت کردند!

بهار 89 و توافق سه جانبه هسته ای ایران با ترکیه و برزیل

اواخر اردیبهشت 1389 ایران بعد از مدت ها مذاکره علنی و محرمانه توانست در حاشیه اجلاس گروه 15 «توافق نامه مبادله سوخته هسته ای» را با ترکیه و برزیل در 10 بند به امضا برساند که بر اساس آن تهران 1200 کیلوگرم اورانیوم غنی شده 3.5 درصدی اش را به ترکیه می داد و تا در برابرش یک سال بعد، 120 کیلوگرم اورانیوم مورد نیاز رآکتور تهران را از غرب تحویل بگیرد.

بعد از تعارفات معمول، در ماده 4 این بیانیه چنین آمده «بر اساس این مفاد، تبادل سوخت هسته ای، حرکتی سازنده رو به جلو و نقطه شروعی برای همکاری میان ملت هاست.» ماده ی 5 نیز به اصل توافق نامه اشاره دارد «برای تسهیل همکاری های هسته ای ذکر شده، جمهوری اسلامی ایران موافقت می کند که 1200 کیلوگرم اورانیوم کمتر غنی شده در ترکیه به امانت بگذارد.»

 ماده 10 هم می گفت:« ترکیه و برزیل از آمادگی مستمر جمهوری اسلامی ایران برای تداوم گفتگو با گروه 1+5 در هر مکان ازجمله ترکیه و برزیل درباره دغدغه های مشترک براساس تعهدات دسته جمعی مطابق بسته و نکات پیشنهادی استقبال می کنند .»

به عبارت ساده تهران 1200 کیلوگرم اورانیوم غنی شده خود را به دولت آنکارا می داد تا ترکیه و برزیل از تداوم گفت و گوهای ایران با 1+5 استقبال کنند بدون این که تعهد خاصی به ایران داشته باشند. تنها ترکیه بر اساس بند 8 نیز قبول کرده بود در صورت عدم توافق ایران با غرب، مواد هسته ای مان را به خودمان باز گرداند.

بلافاصله و در فردای امضای «بیانیه تهران»234 نماینده مجلس با صدور بیانیه از آن حمایت قاطعانه کردند و تاکید کردند: «دولت همواره در این زمینه محکم و منطقی رفتار کرده».

روزنامه کیهان در فردای امضا بیانیه هسته ای زیر عکس بزرگی که احمدی نژاد را در حال بالاگرفتن دست سایرین است، تیتر زد:« گامی دیگر در دیپلماسی هسته ای کشور: اقتدار و هوشمندی ایران در بیانیه 3 جانبه تهران ». 

حسین شریعتمداری خود دست به قلم شد و در یادداشتی نوشت:«این بیانیه حاوی نکاتی است که از هوشمندی طرف ایرانی در چالش هسته ای پیش روی حکایت می کند.»

اما همین روزنامه شنبه 15 فروردین 94،در اولین شماره سال جدیدش تیتر زد: «برد-برد نتیجه داد هسته‌ای می‌رود تحریم‌ها می‌ماند!» و مدعی شد: « مذاکرات لوزان پس از 9 روز در حالی با قرائت یک متن مشترک به اتمام رسید که ابهامات، نگرانی‌ها و پرسش‌های بسیاری درباره ماهیت و نتیجه این مذاکرات وجود دارد و به نظر می‌رسد از خطوط قرمز بسیاری در این زمینه عبور شده است.»

یکشنبه هم باز با بزرگترین اندازه قلم ممکن تیتر زد: « توافق لوزان فراتر از خواسته آمریکا بود» دوشنبه هم با همین رویه تیتر زد « بازرسی مراکز نظامی ایران بخشی از توافق لوزان است». کیهان از 5 شماره نخست سال 94 اش، 4 شماره را به حمله به بیانیه مطبوعاتی لوزان پرداخته است.

روزنامه وطن امروز در گزارشی به قلم مهدی محمدی عضو سابق تیم مذاکره هسته ای در دوره سعید جلیلی و عضو روزنامه کیهان، بیانیه مطبوعانی لوزان را با کنایه «1+12» نحس خواند و رو تیتر زد «اسناد مکتوب از عدم توازن فاحش داده‌ها و ستانده‌های توافق لوزان حکایت می‌کند» اما همین روزنامه توافق احمدی نژاد را «پیروزی استراتژیک در تهران» دانسته بود.

منتقد دیگر تیم مذاکره کننده هسته ای علیرضا زاکانی است؛ او سال 89 در گفت و گو با سایت جهان نیوز با تاکید بر این که «بیانیه ایران، برزیل و ترکیه راه را بر همه بهانه جویی‌ها بست» گفته بود «حضور کشورهایی مثل ترکیه و برزیل(!) که مشترکات زیادی با ایران دارند، می تواند به عنوان یک برگ برنده برای ما محسوب شود.»

زاکانی 5 سال پیش معتقد بود «ایران با تدبیر وارد عمل شده » و ما “اساسا” و “فی البداهه” نیازی به 120 کیلوگرم اورانیوم نداریم، درباره بیانیه مطبوعاتی مذاکرات سویس گفت «بیانیه لوزان 12خط قرمز ملّی هسته ای را ندید گرفت.»

روح الله حسینیان نماینده برجسته پایداری نیز درباره بیانیه هسته ای اردیبهشت 89 گفته بود:« بیانیه هسته ای ایران منافع ملی را تامین می کند» و با تاکید بر این که « بیانیه تهران چون دو کشور برزیل و ترکیه را با ایران همصدا کرد» آن را «موفقیت آمیز» دانسته بود.

یکی دیگر از چهره های منتقد تیم هسته ای دولت روحانی، حسین فدایی است؛ فدایی معتقد بود: «بیانیه تهران انحصار مذاکرات 1+5 را شکست… بیانیه تهران یک حرکت رو به جلو و نشانه خلاقیت جمهوری اسلامی ایران بود و این بیانیه با حفظ ایستادگی روی مواضع قاطع ایران صادر شد.»

سرانجام «بیانیه تهران»

بیانیه تهران، نه تنها هیچگاه عملیاتی نشد بلکه حال مردم 19 خرداد 1389 نظاره گر قطعنامه دیگری علیه ایران از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد شدند.

خبرگزاری فارس با رو تیتر «آمریکا نتوانست اجماع ایجاد کند» و تیتر «ترکیه و برزیل به قطعنامه شورای امنیت رای منفی و لبنان رای ممتنع داد» از تصویب قطعنامه تحریمی شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران خبر داد. 

لینک های زیر، بخشی از واکنش هایی است که دلواپسان امروز، در آن ایام از خود بروز می دادند و خروج اورانیوم غنی شده و “عدم به رسمیت شناخته شدن غنی سازی در ایران” را پیروزی بزرگ ایران می دانستند ولی امروز که غنی سازی ایران به رسمیت شناخته شده، سخن از باخت می گویند و شاید به قضاوت خدا و مردم و تاریخ اعتقادی ندارند!

انتهای پیام