چرا رييس جمهور از تنش حتی كلامی خودداری می کند؟

«محسن دانش»، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی نوشت: طبيعي است كه، به خاطر مصائب و مشكلاتي كه در سي سال گذشته تحمل كرده ايم؛ طاقت و تحمل و آستانه ی صبر فردی و بالنتيجه صبر اجتماعي مان پايين بيايد كه معتقدم امروز گمشده ی اصلي جامعه ام همين مفهوم و مهارت صبر است. اما مساله عدم صبوري نيست كه بخواهيم در باره ی ابعاد و راهكارهايش بحث كنيم كه تصور مي كنم براي احياي صبر فردي و اجتماعي ايرانيان، نبايد مستقيم بنشينيم و برنامه هاي ارتقاي صبر طراحي و اجرا كنيم بلكه تاب آوري و تحمل بالا از ظرفيت بالايي نشات مي گيرد كه در طول يك دوره ی آرامش تحصيل مي شود.

با اين توضيح مي توان درك كرد كه چرا رييس جمهور روحاني، در مصاحبه هاي اخير خودش از فرافكني و ايجاد تنش حتي در كلام خودداري مي كند، او و همفكرانش به دنبال احيای صبر اجتماعي ايرانيان و مبارزه با جامعه ی هيجاني و بدبينِ پديد آمده و البته تشديد شده در دوران پيش از خودش است.

اين تدبير كه حاصل تفكر سيستمي بين سران اصلاحات و اعتدال است باعث شد كه يكباره گروههایی از اجتماع ايرانيان كه رفته رفته از صحنه ی دموكراسي نا اميد و دلسرد شده بودند و بي رغبت سرنوشت هر عرصه ی انتخاباتي را به حضور حريف اقليت با سي درصد از آراء رها كرده بودند بيدار شوند و اتفاق بي نظير ليست اميد در كمال نا اميدي رخ داد.

جنگ واقعي و البته فشار واقعي در اين روزها شروع خواهد شد؛ جايي كه رقيب اقليت زخم خورده و ناراحت از بيدار شدن طيفي از جامعه كه خود قبل تر موفق به راندنش از صحنه شده بود، با هزينه هاي سر سام آور و بخشي از منابع مالي هنگفت خود دوباره به صحنه خواهد آمد تا همين اميد حداقلي را در جامعه بخشكاند كه ادامه ی حياتش در جوّ سياسي ايران به اين امر بستگي دارد…

حال آنچه مهم است تشريح انتظارات پله به پله از اين سيستم خرد محور و ارائه ی دستاوردهاي آن به ملت شريف است.

به تصور نگارنده؛ با اينكه طيف مقابل جريان پيروز ليست اميد خيلي تلاش مي كند كه خود را بازنده نشان ندهد و البته اقداماتي هم انجام دهد كه پيام ناكارآمد بودن منتخبان اميد را به انتخابگران شان بدهد وليكن دو اتفاق مهم در جريان فراگير اقبال مردم به ليست اميد رخ داده كه نبايد به اين راحتي فراموش شود:

اول آنكه فضاي سرد و تاريك مجلس كه طي يك دوره ی دوازده ساله ميرفت كه به فضايي بي اثر و خنثي تبديل شود، به يك فضاي جديد و همسو با اجتماع ايرانيان تبديل شده است. امروز «علي مطهری» در جايگاه نايب رييسي از وزير كشور در مورد اتفاقات و مسائل سال ٦٧ توضيح مي خواهد، يا «كريمي قدوسي» مدعي است كه در اين مجلس براي جمع كردن مخالفان دولت حسن روحاني كه برآمده از همان طيف سكوت كرده ب جامعه است نمي تواند بيش از ده نفر همفكر پيدا كند!

اينها نشانه هایی از حيات دوباره ی مجلس و نزديك شدن آن به خواست مردم است. از طرفي آنچه جناح رقيب را نگران مي كند خود اين وضعيت نيست! بلكه استمرار اين حس اميدواري است كه به تغيير شرايط در مردم و راي دهندگان قهر كرده از صندوق ها ايجاد شده و ادامه ی آن يقينا به حذف تفكر اصولگرايي لااقل برای مدتها و شايد هميشه از صحنه ی سياسي كشور منجر شود و سران اين جريان را ناچار به پالايش دروني و انشعاب و النهايه پوست اندازي کند.

به تصور نگارنده اگر اين پيروزي هاي كوچك، بزرگ شمرده شود و براي مردم تشريح شود كه حضورشان در اسفند ٩٤ چه تحولات مثبتي را بدون آشوب و فتنه باعث شده است و البته نتايج گشايش هايي كه از بابت برجام ايجاد خواهد شد به سفره ها برسد ضرورت تحول در گفتمان و سيره ی اصولگرايان قطعي است.

امروز، گمشده ی اصلي سياست و اقتصاد ما همان صبر اجتماعي است كه با تدابير و اقدامات منطقي و همسو با جهان در حال احيا و بازسازي است. آنچه مهم است و اين پيام را تصريح مي كند سكوت مطلق دولت و شخص رييس جمهور است كه در حال حاضر باعث تقويت جريان آرامش رواني در جامعه و ضعف پلكاني جبهه ی رقيب در افكار عمومي شده است! موضوعي كه كاسبان تحريم خيلي سعي مي كنند با فشار رسانه ای خود به دولت، مانع شكل گيري و رشد فضاي تدبير و تعقل در كشور شوند ولي باز سكوت عايدشان مي شود و نتيجه اش مي شود آنكه در مجلس بيش از ده نفر براي مخالفت با دولت اسم نويسي نمي كنند و نظر سنجي برنامه ی زنده ی صدا و سيما در مورد كنسرت ها با ٩٩ درصد موافق برگزاری! پيام بسيار روشني از وضعيت فكری و روانی جامعه ی ايرانيان می دهد.

انتهای پیام