دو زخم اسلام‌هراسی و دین‌گریزی | هادی سروش

هادی سروش، استاد حوزه، در کانال تلگرامی خود نوشت: «موفقیت ملت بزرگ در آزمون انتخابات دستمریزاد دارد، دستمریزادی که در لغت چنین معنا کرده اند؛ “الهی دستت نلغزد همواره بهترین باشی یا همواره دستت بهترین اثر را پدید آورد.”

اینکه رییس جمهور در روزگار غربت نهج البلاغه ، از نهج البلاغه بخواند و در مقابل چشمان حکمرانان و مسئولان یادآور جملاتی شود که حاویِ حقوقِ قطعیِ مردم به عنوان شهروند است، فخرآور است.

در این روزها بیشتر یاد سخنرانی های امام خمینی و حواریون او یعنی؛ بزرگانی چون آیت الله طالقانی، آیت الله مطهری، آیت الله بهشتی افتادیم که متکی بر نهج البلاغه بود.

خدا راسپاس که به نهج البلاغه بازگشتیم، بسیار دردآور بود که سالها قبل مرجع عالیمقام حوزه و استاد بزرگوارِ ما میفرمود: “با نهج البلاغه انقلاب کردیم و اما جای آن را با توضیح المسائل تغییر دادیم!”

در امتداد سالهای گذشته در خطبه ها و خطابه ها و خصوصا بصورت مکرر از زبان مرحوم آیت الله مصباح از “حق حاکمیت” می شنیدیم که میفرماید؛ “رأی مردم” بدون تنفیذ ،”طاغوت” است!
گویا نهج البلاغه نداریم و گویا خطبه ۲۱۶ که گویند مهمترین خطبه امام (ع) در رابطه با حقوقِ شهروندی است و در حینِ جنگ صفین ایراد شده یا نامه ۵۳ که معروف به عهدنامه مالک اشتر است، در نهج البلاغه درج نشده است!

بگذریم و به امروز بپردازیم؛ باید رییس جمهورِ طبیب ما از مداوایِ دو زخم کهنه و پر عفونت دریغ نورزد که عبارت از اسلام هراسی در خارج و دین گریزی در داخل است.
مرحَم آن دو زخم کهنه بر پیکر اسلام عزیز و میهن مان با ارتباط دوستانه و عزتمندانه با دول خارجی و رفع موانع از معیشت و رفاه مردم شدنی است، گرچه زمانبر است.
اینجاست که مرحَمِ طبیبانه او و همکارانِ کارشناس او بر این دو زخم ، مرهمِ دلِ مردم عزیزخواهد بود.

امیدواریم -به قول قویم خود آنجناب در مناظراتِ انتخاباتی- سفره حاکمان و مردم را یکی شود. این مهم شدنی نیست مگر آنکه یا مردم را بالا ببرد و بر سفره آنان نشاند ، و یا مسئولان را بر همان سفره ای نشاند که مردمان بر آن نشسته اند!

در پایان یادی کنم از جناب ضِرار بن ضَمره که از یاران خاص امام علی(ع) بود و بر معاویه وارد شد و معاویه از وی خواست؛ علی را برایم توصیف کن؟ ضرار گفت: ای امیر مومنان! مرا معذور بدار. معاویه گفت: چاره ای نیست. ضرار گفت: حال اگر چاره ای نیست، میگویم «كَانَ وَاللَّهِ فِينَا كَأَحَدِنَا یجیبنا إذا سألناه و یدنینا إذا أتیناه..»؛
بخدا سوگند در میان ما همانند یکی از ما و مانند ما بود، اگر چیزی از او می خواستیم می پذیرفت، و اگر به حضورش می رفتیم ما را نزدیک خود می برد و از ما فاصله نمی گرفت.

به خدا سوگند! از غذاها سفت ترش را دوست می داشت و از پوشاک کوتاهش را استفاده میکرد.
به خدا سوگند، هرگاه او را می خواندیم، به ما پاسخ می داد و اگر چیزی از او درخواست می کردیم، اجابت مینمود.
به خدا سوگند، دینداران را گرامی می داشت و به تهی دستان، رحم می کرد. در روز گرسنگی به یتیم خویشاوند و بینوای خاک نشین، غذا می داد. برهنگان را می پوشانید و دادخواهان را یاری می رساند…(مروج الذهب ج ۲ ص ۴۳۳)

از خدای مهربان حُسن عاقبت برای دولت و ملت خواهانیم.»

انتهای پیام