جامعه و رابطه میخ و چکش! | غلامرضا بنیاسدی
غلامرضا بنیاسدی، روزنامهنگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
امنیتِ اجتماعی یک نعمت است اما جامعه امنیتی را باید ذیلِ عنوانِ “نقمت” تعریف کرد. دقیقا همان گونه که پلیسِ اجتماعی ستودنی است و باید پرهیز کرد از افتدن به دامِ” جامعه پلیسی”. در چنین جامعه ای امنیت ایجاد نمی شود بلکه ناامنی روانی هم بر همه چیز سایه می افکند.
حتی اگر با قصد خیر و صددرصد ارتقا امنیت هم اگر برخیها به فکر امنیتی کردن جامعه باشند، درنتیجه به همان روان فرسایی اجتماعی خواهیم رسید. در واقعیت عینی جامعه شاهد تحقق این قاعده فقهی- حقیقی خواهیم بود که می گوید: “ما قصد لم یقع و ما وقع لم یقصد؛ آنچه که منظور بوده واقع نشده و آنچه که واقع شده منظور نبوده” این جاست که نه تنها کنشگران که تصمیم گیران و حتی تصمیم سازان را باید هشدار داد نسبت به این مهم.
وزیر کشور نیزخطاب به همه دستگاهها از جمله معاونان سیاسی استانداریهای سراسر کشور خواسته است که از امنیتی شدن فضای کشور جلوگیری کنند. اسکندر مومنی به همکاران خود گفته است: نباید پدیدههای اجتماعی را امنیتی کنیم، بلکه باید با سازوکار خودش موضوعات اجتماعی را حل کرد.
حرف درستی است این. این درست را هم باید به تکرار گفت که پدیدها های اجتماعی، حتی اگر به بیماری هم بیانجامد باز نسخه درمانی آن را هم باید اجتماعی نوشت. مسائل فرهنگی هم راهحلی جز فرهنگی ندارد. به راه دیگر رفتن، همان قصدی است که برونداد عملیاش با آنچه در ذهن است متفاوت در میآید چنان که پیشتر هم دیدهایم و فروان هم دیدهایم.
اما برخیها دیدههای به تجربه تبدیل شده را باز میخواهند به تجربه مجدد بیازمایند. معلوم است که جز به همان نتایج پیشین نخواهند رسید. کاش این سخن وزیر کشور مقبول حضرات افتد که “به هر پدیدهای با نگاه امنیتی نباید نگریست.”
البته کاربلدهای این حوزه هم این را خوب میدانند اما برخی افراد که شانی چنین ندارند وقتی چکش دستشان میافتد همه چیز را شکل میخ میبینند. نسبت چکش و میخ هم بی نیاز به گفتن برای همه معلوم است.
توقع جامعه از امنیتبانان، آرامش است. در فضایی چنین هم همراهی ملی شکل میگیرد و هم شکوفایی ظرفیتها محقق می شود. امنیت هم چنان در افزایش میشود که کاهش در دیگر امور هم نمیتواند آن را تحت تاثیر قرار دهد. امیدواریم برنامهها برای اجتماعی کردن امنیت به نتیجه برسد نه برای امنیتی کردن جامعه.
انتهای پیام

