پشت پرده‌ی زندگی یک ترنس در گفت‌وگو با «ترانه آرام»

انصاف نیوز: پشت خط تلفن منتظر پاسخگویی بود و این طرف با خود کلنجار می‌رفتم که «خانم» خطابش کنم یا «آقا»؟ بالاخره گوشی را برداشتم و گفتم «وقت بخیر!»، در جریان گفت‌وگو حدس زدم مرد است، اما وقتی خودش را «ترانه آرام» معرفی کرد، قرار شد مصاحبه‌ای در دفتر انصاف نیوز داشته باشیم. حس عجیبی بود، صدایش کمی ضخامت مردانه داشت، اما ظاهرش جذابیت!

پس از احوالپرسی؛ به او گفتم: نمی‌دانستم در انتظار ورود «آقای آرام» باشم یا «خانم آرام»؟ در این لحظه سکوت را شکست و با دلخوری، محکم گفت: 14 سال است که یک زن است؛ «ترانه»!

«احساس خوبی به پسرها نداشتم!»

از 14 سال پیش وقتی متوجه احساس ناخوشایندی نسبت به پسرها شده، پیگیر ماجرا می‌شود تا این که می‌فهمد، «یک ترنس است!»؛ می‌گوید: پسر بودن برای من آزاردهنده بود، از دوران کودکی تمام وسایل اتاق و اسباب بازی‌های من دخترانه بودند. بزرگ‌تر که شدم تمایلم به مراسم‌های زنانه بیشتر شد و هیچ تمایلی به بازی‌های پسرانه نداشتم.

سوم راهنمایی در حالی که تمام پسرها بدنبال روابط عاطفی با دخترها بودند، برای اویک تعارض بوده است؛ با لحنی آرام گفت: همیشه از خودم می‌پرسیدم، چرا من این‌گونه هستم؟ به هیچ دختری علاقه ندارم؟!

مجموعه‌ی این تعارض‌ها با او به دوران دبیرستان رسید و تلنباری از مشکلات و تعارض‌ها را برایش بوجود آورد. از دوران مدرسه با ناراحتی تعریف می‌کند؛ می‌گوید: بسیار مسخره‌ می‌شده و «دوجنسه»، «اوا خواهر»، «امیر خانم» و… اسم‌هایی بود که برایش گذاشته بودند.

زمانی که از دبیرستان فارغ‎التحصیل شد، برخلاف بیشتر ترنس‌ها که بدنبال آرایش‌های غلیظ و لباس‌های عجیب و غریب هستند، با متانت و ابهت رفتار کرده است. در دوران دانشگاه مو رنگ کرده و ابرو برداشته، اما در آن دوران هنوز عمل نکرده بود.

پرسیدم: چرا «ترانه»؟

می‌گوید: فرزند طلاق هستم، سال‌های زیادی با عمه‌ام زندگی کردم و این اسم را او برایم انتخاب کرده؛ هر چند «امیر» نام پیش از اینش بود؛ متولد شهریور 1361 – تهران – است.

17 سال است که تنها زندگی می‌کند و می‌گوید: ربطی به تغییر جنسیتش ندارد، قبل از عمل نیز تنها زندگی می‌کرده است. این تنها زندگی کردن را امتیازی برای خود می‌داند که باعث شده است روی پای خودش بایستد.

23 سالگی عمل جراحی کردم

می‌گوید: در 21 سالگی وارد دانشگاه شدم و در 23 سالگی عمل کردم. در دوران دانشگاه هیچ گونه محدودیت تحصیلی نداشتم، تنها کاری که انجام می‌دادم، مو رنگ کردن بود و آن روزها پسرها هم مو رنگ می‌کردند. در دانشگاه به من «قرتی» می‌گفتند و آن زمان ترنس خیلی شناخته شده نبود.

این‌ها ترنس نیستند!

از او پرسیدم ترنس کیست؟، گفت: ترنس‌ها افرادی هستند که بدلیل روحیات و خلق و خوی متفاوت و شاید ژنوم ژن‌های متفاوت از سنین بلوغ دچار یک دگردیسی روحی و فکری می‌شوند و بدنبال تغییر جنسیت می‌روند. در دنیا از هر یکصد هزار نفر، 7 نفر ترنس یا تراجنسیتی هستند و این در تمام دنیا یکنواخت است.

از ترنس‌ها که صحبت می‌کنیم دختران نوجوان امروزی تهران را مثال می‌زند که یک در میان موهای خود را کوتاه می‌کنند و تیپ و ادا و اطوارهای پسرانه انجام می‌دهند و می‌گوید: از هر 10 نفر شاید یکی از آن‌ها ترنس است، اما این‌ها می‌خواهند نقش یک مرد را بازی کنند و کمبودهای اجتماعی، مشکلات موجود و فضای بسته جامعه را علت این گونه رفتارها می‌داند.

لاک جیغ و لباس‌های عجیب بر نگاه جامعه تأثیر دارد

از جامعه که صحبت می‌کنیم، می‌گوید: نگاه جامعه تغییر کرده، اما از پوشش ترنس‌ها ناراضی است. لاک جیغ، ناخن بلند، لباس‌های عجیب و غریب و… ترنس‌ها را بر نگاه‌های موجود در جامعه تأثیرگذار می‌داند و حتی خطاب به ترنس‌ها توصیه می‌کند که هر چقدر ساده‌تر باشید و کمتر آرایش کنید، زیباتر هستید.

ترنس‌ها مشکل اخلاقی ندارند!

پاسخش به خانم آلیا – نماینده مجلس نهم – درباره‌ی دلایل رفتارهای جیغ‌گونه‌ی ترنس‌ها را این‌گونه تعریف می‌کند: بچه‌های ترنس، این را قبول نمی‌کنند! فکر کنید یک دختر را تا سن بیست سالگی در گونی کنند و در اوج بلوغ و شهوت، گونی را ناگهان باز کنند و جلوی آینه بگذارند، چه کار می‌کند؟! سعی می‌کند تمام زنانگی خود را بصورت غیرقابل کنترل نشان دهد. زمانی که یک ترنس تا سن 18 یا 19 سالگی اجازه‌ی هیچ کاری را ندارد، درونش سرشار از عقده است که آرایش کند، زمانی که ناگهان از گونی بیرون می‌آید، این ترنس می‌خواهد 18 سال خودآرایی را در دو سال عقده‌گشایی کند و در نهایت این موجب عجیب و غریب شدن پوشش ترنس‌ها می‌شود.

می‌گوید: نگاه جامعه به ترنس‌ها این گونه است که فکر می‌کنند ترنس‌ها مشکل اخلاقی دارند یا…، اما به هیچ‌وجه این گونه نیست، این‌ها فقط می‌خواهند 18 یا 19 سال را در دو سال جبران کنند.

مسخره کردن ترنس‎ها پایان یافته است

نگاه جامعه امروزی را بهتر از قبل ارزیابی می‌کند و به انصاف نیوز می‌گوید: زمانی که امروز در تهران از لفظ «ترنس» استفاده می‌کنند و دیگر «دوجنسه» نمی‌گویند، یعنی ما بسیار پیشرفت کرده‌ایم. امروزه مسخره کردن ترنس‎ها پایان یافته است، حداقل می‌توانم بگویم از وسط شهر به سمت بالا، این تغییر نگاه اتفاق افتاده و دیگر کسی ترنس‌ها را مسخره نمی‌کند.

نگاه طبقه پایین شهری را سنتی و مذهبی عنوان می‌کند و تغییر نکردن نگاه این طبقه به ترنس‌ها را تعصب می‌داند و می‌گوید: چون جامعه‌ی مذهبی تابوهایش خیلی محکم‌تر است، تغییر در این طبقه نیز سخت‌تر است.

ترنس‌ها بچه‌دار نمی‌شوند!

پرسیدم: ازدواج کرده‌ای؟

لبخندی می‌زند و می‌گوید: ازدواج نکرده‌ام، اما از یک دختر مادرزاد بیشتر خواستگار دارم. یک مرتبه بسیار جدی برای ازدواج اقدام کردم، اما دیدم که محدود می‌شوم. زمانی ازدواج می‌کنم که در ایران برای خودم یک وزنه باشم و من نیز حق انتخاب داشته باشم، اما الان اگر ازدواج کنم، خانه‌نشین می‌شوم، هرچند ترنس‌ها بچه‌دار نمی‌شوند.

ترنس و عروسک کوکی

کمی صراحت لهجه می‌گیرد و می‌گوید: باید قبول کنیم که در ایران ترنس‌ها یک عروسک کوکی هستند، زیرا یک مرد ایرانی بچه می‌خواهد و تا زمانی که ترنس‌ها بچه‌دار نمی‌شوند، حکم یک عروسک کوکی را دارند و هر وقت بخواهد کوک می‌کند تا آواز بخواند و هر زمان نخواهد، آن را در جعبه قرار می‌دهد.

چگونه یک ترنس را بشناسیم؟

گفتم: فکر کنید من یک دختر 13 ساله هستم که می‌خواهم پسر شوم و دسترسی به هیچ آزمایشگاهی ندارم، چگونه باید متوجه شوم که من یک ترنس هستم یا نه؟

می‌گوید: کلیدی‌ترین پرسشی که از یک فرد می‌پرسیم تا بفهمیم که فرد ترنس است یا نه، از او می‌پرسیم که در سال‌های بلوغ آیا رابطه‌ی احساسی یا عاشقانه با یک پسر داشته است. جواب ترنس‌ها اغلب منفی است و در پاسخ واکنش نشان می‌دهند. دختری که یک جا دلش لرزیده و عاشق یک پسر شده یا رابطه‌ی احساسی با یک پسر برقرار کرده است، او ترنس نیست.

از خودش مثال می‌زند که به هیچ وجه رابطه‌ای با یک دختر نداشته است. می‌گوید: زمانی که پسر بودم، به نوعی از دخترها خوشم نمی‌آمد و احساس خوبی به دخترها نداشتم. برعکس این اتفاق نیز چنین است دختری که احساس مرد بودن می‌کند خودش متوجه می‌شود که یک مرد است، جلوی آینه می‌ایستد و اگر اسمش «سعیده» است، خود را «سعید» صدا می‌کند.

در تعریف علمی این موضوع از قسمتی به نام «هیپوتالاموس» در مغز انسان نام می‌برد که هویت فرد را مشخص می‌کند و فرمان می‌دهد که فرد، پسر است یا دختر و در ترنس‌ها این قسمت برعکس فرمان می‌دهد.

سبک زندگی یک ترنس

از سبک زندگی‌اش که می‌پرسم، می‌گوید: در ایران برای زندگی ترنس‌ها باید برنامه‌ریزی شود. از این که ما هنوز یک کتاب برای سبک زندگی ایرانی اسلامی ترنس نداریم، ناراحت است و سبک امروزی زندگی ترنس‌ها را یک سبک بومی سینه به سینه می‌داند که از تجریبات افرادی که از سه نسل قبل عمل کرده‌اند، استفاده می‌شود که در این مسیر حتی مشاوره‌های اشتباه نیز داده می‌شود.

پرسیدم به جز تو چند نفر دیگر فعالیت اجتماعی می‌کنند که در جوابم گفت: در کل ایران به ده نفر نمی‌رسد. با کمی لبخند می‌گوید: من شهریوری هستم، هنر خوانده‌ام و فردی اجتماعی هستم که همه‌ی این‌ها عامل فعالیت من شده‌اند. شجاعتش را عامل اصلی فعالیت‌ها و تلاش‌هایش می‌داند و با صداقت، شهرت در این مسیر را نیز انکار نمی‌کند.

مهاجرت، اولویت اصلی ترنس‌ها

بیشتر دوستان ترنس‌اش از ایران رفته‌اند و دلیل اصلی آن را نگاه جامعه و طرد خانواده‌ها عنوان می‌کند و می‌گوید: خانواده‌هایی که وضعیت مالی خوبی دارند، اولویتشان این است که فرزندشان از ایران برود.

ترنس بیمار نیست؛ گناهکار هم نیست

از روحیات ترنس‌ها که صحبت می‌کند کمی دلگیر است، می‌گوید: ترنس‌ها افردای هستند که اعتماد به نفس کمی دارند، زیرا در سن بلوغ که اعتماد به نفس در افراد شکل می‌گیرد، مدام بر سر ترنس‌ها می‌زنند که تو گناهکاری، به جهنم می‌روی و… بیشتر ترنس‌ها درگیر این هستند که آیا واقعاً گناهکار هستند و لواط انجام می‌دهند؟!

او، این حرف‌ها را برای یک فرد در سن بلوغ بد می‌داند، زیرا فرد دچار تناقض روحی می‌شود؛ می‌گوید: مگر می‌شود جلوی عشق را گرفت؟ هورمون‌های درونی فرد به گونه‌ای است که عاشق یک پسر می‌شود و همه‌ی این‌ها دست به دست می‌دهد، در صورتی که به هیچ وجه این گونه نیست، ترنس‌ها می‌توانند براحتی عمل کنند.

ترنس‌ها را یک بیمار نمی‌داند و بسیار بر روی این موضوع حساس است؛ می‌گوید: یک زمانی به ترنس‌ها بیمار می‌گفتند، اما امروزه در جدیدترین منایع علمی به این موضوع بیماری نمی‌گویند، بلکه یک گوناکونی جنسی است. از منابع روز دنیا نام می‌برد که تراجنسیتی بیماری نیست بلکه در متدهای پزشکی و منابع مختلف علمی و روانشناسی به این موضوع «ملال جنسیتی» می‌گویند.

یکصد هزار نفر در ایران ترنس داریم

زمانی که می‌پرسم چند نفر ترنس در ایران داریم، کمی مکث می‌کند و در ذهن خودش می‌شمارد. آمار دقیق ندارد، زیرا ترنس‌ها آمارگیری نشده‌اند، اما می‌گوید: روزانه 5 تا 6 عمل فقط در تهران انجام می‌شود.

به نظرش اگر تمام اقلیت‌های جنسی را در نظر بگیریم، آمار میلیونی است، اما اگر بخواهیم سرانگشتی محاسبه کنیم، 100 هزار نفر در ایران ترنس هستند و این آمار به صورت تصاعدی بالا می‌رود و کسی هم دلیلش را نمی‌داند. می‌گوید: اگر به مراکز جراحی تهران، اصفهان و مشهد مراجعه کنید آمار بیشتر از این‌هاست.

قرار بود در فیلم «محاکمه در خیابان» نقش یک ترنس را بازی کنم

همانطور که چایی‌اش را می‌نوشد، علاقه‌اش به بازیگری را بازگو می‌کند که از 17 سالگی در صدا و سیمای کرمان تست صدا داده و 7 سال شاگرد «مسعود کیمیایی» بود است. با ناراحتی می‌گوید: متاسفانه در دوران ریاست‌جمهوری احمدی‌نژاد، 8 سال آقای کیمیایی می‌خواست به من نقش دهد، اما نمی‌توانست.

می‌گوید: قرار بود در فیلم «محاکمه در خیابان» نقش یک ترنس را بازی کنم، فیلمنامه نیز نوشته شد، اما نشد. از این که هنوز هم تابوهایی برای ترنس‌ها وجود دارد گلایه دارد. به اخبار 20:30 سیما که او را نشان داده است، یا به گزارش نیم ساعته‌ی شبکه خبر اشاره می‌کند و می‌گوید: دیگر چه تابویی وجود دارد؟

جشنواره «کن»

به 4 فیلمی که برای بازی در دست دارد، اشاره می‌کند که به علت تابوهای موجود مجوز بازی کردن در آنها را ندارد؛ او، از این موضوع ناراحت است و می‌گوید: منتظر است ببیند چه می‌شود. از جدیدترین مستندش نام می‌برد که با زحمات بسیاری ساخته شده است که روایتی درباره‌ی زندگی چند ساله او و ترنس‌های دیگر است.

«ترانه آرام» ادامه می‌دهد: این اولین فیلمی است که قرار است با تبلغات گسترده وارد جشنواره «کن» شود و درباره‌ی وضعیت قشر ترنس ایران صحبت کند.

بهنوش بختیاری را شجاع‌ترین هنرمند ایران می‌داند که 8 ماه سفیر ترنس‌ها در ایران بوده و در برنامه‌ی زنده ماه عسل درباره‌ی آنها صحبت کرده است. پرسیدم چرا بهنوش بختیاری ادامه نداد؟، می‌گوید: بیشتر افراد مشهور بدنبال کار خیر نیستند و برای مشهورشدن وارد می‌شوند و دست بهنوش درد نکند که وارد شد.

لوح تقدیر از آیت‌الله موسوی بجنوردی

از مراسم‌ها، همایش‌ها و پایان‌نامه‌هایی که شرکت کرده است و لوح تقدیری که از آیت‌الله موسوی بجنوردی گرفته است، نام می‌برد. ماجرا را این گونه تعریف می‌کند: سال 92 برای مراسمی در دانشگاه شهید بهشتی فرصت 10 دقیقه‌ای برای سخنرانی به من داده شد، قبل از آن که به سمت مراسم بروم با من تماس گرفتند که با چادر بروم، برایم جالب بود که چرا باید با چادر به دانشگاه شهید بهشتی بروم.

زمانی که به دانشگاه شهید بهشتی می‌رود با آیت‌الله موسوی بجنوردی مواجه می‌شود که از او برای فعالیت‌هایش در موضوع ترنس‌ها تقدیر می‌کند. می‌گوید با وجود میل باطنی‌اش به علت حواشی داستان سیاست هیچ گاه سمت خانواده امام(ره) نرفته و این یکی از افسوس‌های زندگی‌اش است.

سکوت قانون و بایکوت 8 ساله‌ی ترنس‌ها

از آنجا که حقوق خوانده است، درباره‌ی قوانین ترنس‌ها قدری تخصصی صحبت می‌کند و می‌گوید: درباره‌ی ترنس‌ها سکوت قانون داریم و بر اساس رأی وحدت رویه رأی صادر می‌شود، زیرا قانون مشخص نداریم. توضیح می‌دهد: در این زمان قضات به قبلی‌ها نگاه می‌کنند که چگونه رأی صادر شده است؛ برای مثال 50 قاضی رأی تغییر جنسیت برای 50 ترنس صادر کرده‌اند، قضات دیگر بر اساس وحدت رویه رأی می‌دهند و این هیچ بنیان قانونی ندارد بلکه یک سنت است.

از نبود قانون برای ترنس‌ها گلایه دارد و از معضلات این وضعیت می‌گوید: اگر امروز یک ترنس را بازداشت کنند، نمی‌دانند که کجا باید منتقل شود، اگر قرار بر زندان است مشخص نیست که به بند نسوان یا بند آقایان باید منتقل شود بلکه به بند متادون می‌شود.

از تلاش‌هایشان برای تصویب قانون که می‌پرسم، می‌گوید: «در زمان دولت‌های نهم و دهم، موضوع ترنس‌ها 8 سال بایکوت بود و در زمان آقای روحانی نیز 4 سال اول مجلس درگیر برجام بود و امروز من و چند نفر دیگر هستیم که در مجلس لابی می‌کنیم». با گلایه از اولین همایش رسمی ترنس‌ها که دو سال گذشته برگزار شده، یاد می‌کند که حتی یک نماینده هم در آنها حضور نداشته است.

با ناراحتی می‌گوید: برخی از سیاستمداران نگاه چندشناکی به این موضوع دارند و حتی از پزشکان شنیده‌ام که از کلمه‌ی «چندش» استفاده کرده‌اند.

حمایت معنوی می‌خواهیم

از حمایت‌های صورت گرفته از ترنس‌ها نیز دلگیر است، بزرگ‌ترین مشکل در این مسیر را این می‌داند که خیریه‌ها و انجمن‌ها پول خود را برای امور خیریه درباره‌ی ترنس‌ها صرف نمی‌کنند، می‌گوید: زمانی که کلمه «چندشناک» از زبان پزشک عالی رتبه کشور شنیده می‌شود؛ دیگر از سایر سازمان‌ها مانند حج و اوقاف و… چگونه انتظار داشته باشیم و تنها انتظار را از بهزیستی داریم.

از تسهیلات سالانه 5 میلیون تومانی بهزیستی برای هر ترنس که در دولت اصلاحات تصویب شده و در زمان احمدی‌نژاد پرداخت نشده است، نام می‌برد و می‌گوید: برای پرداخت این 5 میلیون تومان کرامت انسانی افراد زیر سؤال می‌رود و پول را به پزشکی قانونی و بیمارستانی که جراحی کرده است می‌دهند و به خود فرد نیز پرداخت نمی‌شود.

عمل جراحی ترنس‌ها بیش از 20 میلیون هزینه دارد

وقتی از وام 5 میلیون تومانی بلاعوض صحبت می‌شود، می‌گوید: یک ترنس باید چندین مرتبه رفت و آمد کند تا در نهایت 3 یا 4 میلیون پرداخت شود، در صورتی که این عمل در ایران بیش از 20 میلیون هزینه دارد و فقط در بیمارستان امام‌رضا(ع) مشهد با 3 میلیون تومان می‌توان عمل جراحی انجام داد که دو یا سه سال است راه‌اندازی شده.

دیدار با رهبری آرزوی یک ترنس

با دلخوری می‌گوید: فقط حمایت مالی داریم و هیچ حمایت دیگری نداریم، در حالی که حمایت‌های معنوی هم می‌خواهیم. آرزو دارد که یک بار ترنس‌ها به دیدار رهبری بروند، یا رییس‌جمهور در ماه رمضان ترنس‌ها را دعوت کند یا یکبار از طرف یک وزیر حمایت زبانی شوند.

وقتی از عواقب ترنس‌ها صحبت می‌کند، به شش ماه گذشته اشاره دارد که چندین نفر به او عکس‌های خودکشی و رگ زدن خود را فرستاده‌اند، می‌گوید: در فصل گذشته سه خودکشی داشتیم و دو نفر را نیز پدرشان به قتل رساندند.

فرصت تاریخی که سوخت

به فرصت تاریخی که در زمان احمدی‌نژاد سوخت شده، اشاره می‌کند که احمدی‌نژاد در سفر به مجمع سازمان ملل گفته بود در ایران ترنس نداریم و این موضع‌گیری را به خاطر بی‌اطلاعی وی از این موضوع می‌داند. می‌گوید: اگر در آن زمان یک نفر از سازمان نظام‌پزشکی یا پزشکی قانونی ایران همراه آقای احمدی‌نژاد بود و به وی خاطرنشان می‌کرد که در ایران تراجنسیتی داریم، شاید رییس دولت‌های نهم و دهم این فرصت تاریخی را از دست نمی‌داد.

به گفته‌ی ترانه آرام، امریکا و اروپا با این ادعای تمدن خود هنوز قانون مصوب برای ترنس‌ها ندارند، اما در ایران قوانین مصوب در این زمینه داریم و طبق فتوای امام‌(ره) در جلد دوم تحریرالوسیله تغییر جنسیت کاملاً اسلامی و قانونی است، اما هنوز کلیسای واتیکان در این باره مشکل دارد.

از موضع اهل سنت درباره تراجنسیتی نام می‌برد که در دانشگاه الازهر مصر که مرجع فتواهای اهل سنت است با این موضوع مشکل دارند، اما شیعه در موضوع ترنس یا تراجنسیتی بسیار پیشروست و متاسفانه آقای احمدی‌نژاد یک فرصت تاریخی را به علت بی‌دانشی از دست داده است.

پرسیدم این تفاوت را ترنس‌ها چه زمانی احساس می‌کنند؟

از خودش مثال می‌زند که از سن 3 یا 4 سالگی این تفاوت‌ها را داشته است. تعریف می‌کند که یکبار درسن 4 سالگی که با عموی خود به بستکبال رفته بود و در رختکن وقتی مردها لباس‌های خود را عوض می‌کردند، برای او جذاب بوده است؛ می‌گوید: بیشتر تمایل داشتم در جمع‌های دخترانه باشم و حرف‌های دخترانه بزنم؛ به آشپزی علاقه داشتم و بطور حتم برای سایرین نیز این گونه بوده است.

ترنس بودن قابل پیشگیری نیست

در سوالی پرسیدم: آیا می‌شود این موضوع را در دوران جنینی و قبل از تولد پیشگیری کرد؟

در جواب می‌گوید: این موضوع به هیچ عنوان پیشگیری ندارد، زیرا نمی‌دانیم کدام ژن یا کروموزوم است که باعث این تغییرات می‌شود و تنها راه عمل جراحی است، مگر آنکه از فرد بخواهند به زور در این حالت زندگی کند.

در صحبت‌هایمان بیشتر درباره‌ی پسرهایی که می‌خواهند دختر شوند، صحبت کرده بودیم، نسبت جنسیتی ترنس‌ها را 60 به 40 می‌داند که از هر 10 ترنس، 4 نفر دختر و 6 نفر پسر هستند. می‌گوید: این نسبت در دخترها کمتر است و من دلیل آن را نمی‌دانم، اما در ایران بیشتر این پسرها هستند که می‌خواهند دختر شوند. از تغییر رفتارهای جامعه می‌گوید که امروز دخترهای استریت (یک زن کامل) یک دوره ترنس بودن را حتی برای مد تجربه می‌کنند.

کمی درباره‌ی بنیان زیستی ترنس‌ها صحبت می‌کند که در حد یک نظریه است. می‌گوید: مادرهایی که در دوران حاملگی دچار استرس شدید می‌شوند، احتمال تولد ترنس در آن‌ها زیاد است.

ای کاش خوانده شود

در پایان صحبت‌هایش امیدوار است این گزارش خوانده شود و وظیفه‌ی اصلی را برعهده‌ی خواص جامعه می‌داند. می‌گوید از سینماگران و دانشگاهیان و… درخواست داریم که وارد میدان شوند، ما امروز به ده‌ها بهنوش بختیاری نیاز داریم که در این موضوع میدان‌داری کنند.

مشکل جامعه ترنس‌های ایران را دو عامل عنوان می‌کند و می‌گوید: ما متولی بزرگ با بودجه خاص نداریم و دیگری اطلاع‌رسانی است، اگر دانشگاه، آموزش و پرورش و صدا و سیما اطلاع‌رسانی کند 80 درصد مشکلات ما برطرف خواهد شد.

گفت و گو: روزبه توکلی، خبرنگار افتخاری انصاف نیوز

انتهای پیام