درمان چاقی، رژیم یا جراحی؟

«محمود بهتاش»، کارشناس مردم شناسی، در یادداشتی برای انصاف نیوز درباره‌ی نام بردن از رضاشاه در برخی شعارها در اعتراضات دی ماه 96 نوشت:

به عنوان فردی که از عنفوان طفولیت درگیر اضافه‌وزن و چاقی هستم می‌توانم شهادت دهم که درمان معضلی به نام چاقی که خود سبب بروز انواع بیماری‌ها و محدودیت‌ها می‌شود، به هیچ وجه به صورت کوتاه‌مدت و سریع میسر نمی‌شود.

چاقی یک امر پسینی و نتیجه‌ی عوامل دیگری است و ساده‌انگارانه‌ترین تصور نسبت به عامل به وجود آمدن چاقی باور به خوردن و بی‌ارادگی فرد است و در نتیجه حل آن با یک اراده‌ی قوی و در کوتاه‌مدت به ثمر می‌رسد.

در دوره‌ی معاصر به واسطه‌ی تغییر در سبک زندگی، این معضل تبدیل به دغدغه‌ی ذهنی بسیاری از مردمان دنیا شده است. به همین علت روش‌های مختلفی برای حل این مساله به وجود آمده است که مورد پسندترین آنها روش‌های بدون سختی و مرارت فراوان و با نتیجه‌بخشی سریع را شامل می‌شود اما تجربه نشان داده است در اکثر موارد روش‌هایی همچون جراحی و غیره که به صورت آنی میزان قابل توجهی از وزن فرد را کاهش می‌دهد دوباره قابلیت برگشت دارد و حتی به میزان بیشتری فرد را دچار اضافه‌وزن و چاقی می‌کند.

شاید همین بازگشت سریع اضافه‌وزن باشد که این پدیده‌ی مدرن را تبدیل به یک معضل حل‌نشدنی کرده است اما اگر بخواهیم بپذیریم که عامل چاقی بی‌ارادگی افراد در کنترل خوردنشان باشد، این سوال به وجود می‌آید که چه عواملی سبب بروز بی‌ارادگی در بعضی افراد می‌شود؟ وقتی به دنبال جواب این سوال باشیم شاید بهترین راه پرسش از خودِ افراد چاق باشد. با پرسش از آنها متوجه می‌شویم که خوردن تنها به جهت لذت انجام نمی‌شود و دلایل ذهنی مختلفی بر آن مترتب است مانند رهایی از غم و غصه، رهایی از استرس و نگرانی و …..  فرد چاق بهترین و دم‌دستی‌ترین راهکار را برای حل این مشکلات، خوردن می‌داند که نتیجه‌ی منطقی آن چاقی است. از مباحث مطرح شده می‌توان اینگونه نتیجه گرفت که برای درمان چاقی تا قبل از تغییر نگرش ذهنی بیمار هر درمان زودگذری خطر بازگشت بیماری و حتی بدتر از قبل شدن را به همراه دارد.

در جریان اعتراضات اخیر و همچنین فضای موجود در شبکه‌های اجتماعی این روایت تقویت می‌شود که راه برون‌رفت از شرایط موجود نه اصلاح بلکه رفتاری انقلابی است تا با قلب شرایط موجود و جراحی که همراه با درد و خونریزی فراوان است بتوان به شرایط مطلوب دست یافت اما نکته‌ای که مغفول می‌ماند و به نوعی خود را در اعتراضات نشان داد اقبال به شیوه‌ی حکمرانی به شکل سلطنت بود و شعار «رضاشاه روحت شاد» بود. وقتی هنوز مردم (جوانان) کوچه و خیابان بدیل یا جایگزینی غیر از شرایط پادشاهی در تصور خود ندارند، وقتی در صحبت‌های خودمانی در نهایت به این نتیجه می‌رسیم که راه برون‌رفت از این وضعیت تنها حضور یک رضاشاه دیگر است،  نشان می‌دهد که این افراد همچنان محصول هزاران سال پادشاهی هستند که از براندازیِ وضع موجود تنها به دنبال مسکنی زودگذرند تا راه حلی پایدار و مطمئن. ما محکومیم به قبول اصلاحات تدریجی و تغییر در ذهنیت خود تا دچار چاقی مجدد نشویم.

انتهای پیام